NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 331

บทที่331 ขู่กรรโชกห้าร้อยล้าน

นี่คือปืนลูกโม่อันหนึ่ง

โหจื่อเปิดกระบอกปืนด้วยมือเดียว ให้มู่เสี่ยวไป๋มอง

ในกระบอก มีแค่กระสุนเพียงลูกเดียว

โหจื่อหัวเราะเหอะๆ：“คุณชายมู่ เมื่อกี๊คุณอยากจ่ายห้าล้านเพื่อซื้อชีวิตของผม ใช่ไหม？”

โหจื่อเก็บปืนพกสีทอง ปืนพกสีทองนั้น แพงเกินไป

ที่พูดว่าฆ่าไก่ทำไมต้องใช้มีดฆ่าวัวด้วย ก็เหมือนที่พูด

ใช้ปืนพกสีทองทำร้ายมู่เสี่ยวไป๋จนตาย มู่เสี่ยวไป๋ไม่คู่ควร

ในมือของโหจื่อถือปืนลูกโม่ จ่อไปที่ศีรษะของมู่เสี่ยวไป๋：“มู่เสี่ยวไป๋ ผมเป็นแค่พนักงานของผับคนหนึ่ง ชีวิตนี้ห้าล้านแล้ว งั้นคุณชายที่สง่างามเช่นคุณ น่าจะราคาเท่าไหร่？”

“คุณ……คุณหมายความว่าไง？”มู่เสี่ยวไป๋ถามอย่างสั่นๆ

โหจื่อสีหน้าหม่น มุมปากมีรอยยิ้มเยือกเย็นบางๆ：“ผมถามคุณ คุณอยากตาย หรือว่าอยากมีชีวิตอยู่？”

“อยากมีชีวิตอยู่ อยากมีชีวิตอยู่”มู่เสี่ยวไป๋รีบตอบ

“ในเมื่อคุณอยากมีชีวิตอยู่ งั้นคุณก็ต้องซื้อชีวิตของคุณจากในมือของผมไป คุณจะจ่ายเท่าไหร่ล่ะ？”

โหจื่อมีรอยยิ้มร้ายกาจ เหนี่ยวไกไปที่หัวของมู่เสี่ยวไป๋

“เร็วๆหน่อยนะ กระสุนใกล้จะยิงไปอยู่แล้ว”โหจื่อพูดนิ่งๆ

“สิบล้าน？”

มู่เสี่ยวไป๋พูดจบ สีหน้าของโหจื่อ ก็ดูทนไม่ไหวทันที：“ทำไม ชีวิตของคุณไม่มีค่าขนาดนั้นเชียวเหรอ ถึงแค่สิบล้าน？”

จับคอเสื้อของมู่เสี่ยวไป๋ โหจื่อก็ดึงเขาไปอีกด้าน

สำหรับโหจื่อแล้ว หมาทิเบตันคือระเบิดตั้งเวลา

แค่ตัวเองเปิดออกเล็กน้อย เขาก็สามารถปราบตัวเองได้

ระยะห่างใกล้มาก เป็นอันตรายต่อโหจื่อ

หลังจากลากออกไปไกลสิบเมตรกว่า โหจื่อจึงโล่งอก

ระยะทางที่ไกลขนาดนี้ ถึงไม่มีส้าวส้วยอยู่หนุนหลัง โหจื่อก็มีหนทางเอาคืนหมาทิเบตัน

พอดึงมู่เสี่ยวไป๋ไปไว้ข้างๆเสร็จ มู่เสี่ยวไป๋ก็ดูน่ากลัวขึ้นมา เมื่อกี๊มีหมาทิเบตันอยู่ข้างๆ มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกปลอดภัยกว่า

ตอนนี้……

“ห้าสิบล้าน ห้าสิบล้านโอเคใช่ไหม”มู่เสี่ยวไป๋ตกใจจนตื่นตระหนก รีบพูด

ส่วนโหจื่อ กลับหัวเราะ พูด：“มู่เสี่ยวไป๋ คุณนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆเลยนะ ชีวิตของคุณ คุ้มค่ากับห้าสิบล้านเหรอ？”

เสียงดังขึ้นมา ปืนลูกโม่ขยับ

ถึงไม่มีกระสุนออกมา แต่กลับทำให้มู่เสี่ยวไป๋สั่นไปทั้งตัว

ความน่าจะเป็นหนึ่งในหก โชคดีที่มู่เสี่ยวไป๋รอดมาได้

โหจื่อหัวเราะหึหึ พูดว่า：“ไม่เลวเนอะ โชคของคุณนี่ดีจริงๆ บางคนนี่ปืนยิงออกไปแล้ว”

“มาๆๆ ให้โอกาสคุณอีกครั้ง ผมถามคุณนะ สรุปว่าคุณจะให้เท่าไหร่เพื่อไถ่ตัวคุณไป อย่ามาหลักสิบล้านกับผมเลยนะ น่าขายขี้หน้า คุณดูสิ ลูกทั้งสองตระกูลมู่ของพวกคุณนี้ มู่เหวินตงพี่ชายคุณก็เป็นคนป่วยที่นอนเป็นผักไปแล้ว ตอนนี้ ตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวของตระกูลมู่ เหลือแค่คุณคนเดียวที่เป็นผู้สมัครใช่ไหม？”

“คุณชายมู่ คุณว่าทายาทของตระกูลมู่ ในหัวมีแค่ห้าสิบล้าน ล้อผมเล่นเหรอไง！”

“บอกผมอีกรอบสิ สมองของคุณมีค่าเท่าไหร่？”

โหจื่อถามอย่างเยือกเย็น

มู่เสี่ยวไป๋ก็ไม่โง่ ครั้งนี้ เจอขู่กรรโชกจริงๆ

เห็นท่าทางของโหจื่อแล้ว เหมือนว่าจะขู่กรรโชกร้อยล้านขึ้นไป

ถึงแม้ร้อยล้านคือตัวเลขจำนวนมาก แต่สำหรับชีวิตตัวเองแล้ว ก็ไม่เท่าไหร่

ยังไง เงินสิ่งนี้ ต่อไปก็ค่อยๆหาได้

แต่ชีวิตไม่มีแล้ว เงินก็กลายเป็นเศษกระดาษ

มู่เสี่ยวไป๋พยักหน้าตามโหจื่อ พูดว่า：“ร้อยล้าน ผมจะโทรหาคุณปู่ตอนนี้เลย ให้เขาเตรียมให้คุณร้อยล้าน โอนเข้าบัญชีคุณ”

“ร้อยล้าน คุณเป็นขอทานหรือไง”โหจื่อส่ายหน้า

จากนั้น โหจื่อเหนี่ยวไกอีกครั้ง：“ผมว่าชีวิตของคุณ ยังมีดีได้อีกเยอะ”

เสียงดังขึ้นมา กระสุนไม่ได้ยิงออกมาอีกครั้ง

“สองร้อยล้าน สองร้อยล้านถือว่าโอเคนะ”

มู่เสี่ยวไป๋ลำบากใจมาก สองร้อยล้านนี้ ถือเป็นตัวเองที่ขู่กรรโชกทรัพย์มาก

คดีลักพาตัวขู่กรรโชกที่เมืองเอกหลายๆคดี มีเกินร้อยล้านที่ไหนกัน？

ใครจะไปรู้ว่า ตัวเองได้เจอแล้ว

มู่เสี่ยวไป๋รู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายจริงๆ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ไม่ว่ายังไงตัวเองก็ไม่มาที่สถานตากอากาศแน่

“สองร้อยล้าน ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่！”

โหจื่อถอนหายใจ พูดว่า：“แต่ผมรู้สึกว่าพวกคุณตระกูลมู่ยังเอาเงินจำนวนมากมาได้อีกนะ”