NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 341

บทที่341 หักหน้า

ตระกูลหลี่ไม่มีห้าร้อยล้านเหรอ？

คำตอบคือมี

สถานตากอากาศลงทุนไปหลายหมื่นล้าน เกือบจะสองหมื่นล้าน

สวนสนุกลงทุนไปแปดพันกว่าล้าน

ผับลงทุนไปสองพันกว่าล้าน

หลี่ต๋าคางก่อตั้งสร้างลานกว้างสาธารณะขนาดใหญ่ ห้างสรรพสินค้า บ้านพักคนชรา สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า โรงเรียนประถมเป็นต้น ให้ตงไห่ที่เป็นบ้านเกิดฟรี ……

เงินลงทุนมากขนาดนี้ ใช้เงินตัวเองออกเองหมด ไม่ได้กู้จากธนาคารเลย

ตงไห่เป็นแค่เมืองระดับจังหวัดเล็กๆเท่านั้น ใครจะกล้าจ่ายเงินลงทุนสามหมื่นล้านไปที่เมืองระดับจังหวัด？

ทั้งประเทศนอกจากหลี่ต๋าคาง ก็ไม่มีใครแล้ว

คนแบบนี้ ต้องมีทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน？

ไม่ต่ำกว่าแสนล้าน หรืออาจมากกว่านั้น

หลี่ต๋าคางยิ้มนิดๆ มองมู่เจิ้งถังแล้วพูด：“คุณไม่คิดว่าความน่าสงสัยของตัวเองน่าตลกมากเหรอ？”

“เทียบกับผมแล้ว อย่างมากคุณก็เป็นได้แค่คนขอข้าวกิน คุณสงสัยว่าผมปล้นเงินคุณไป ก็เท่ากับสงสัยว่าผมแย่งกล่องข้าวในมือขอทานไป ผมต้องทำขนาดนั้นเหรอ ผมแย่ขนาดนั้นเหรอ？”หลี่ต๋าคางยืนขึ้น สองมือพาดหลัง ยืดอก มองมู่เจิ้งถังจากมุมสูงลงไป

มู่เจิ้งถังกัดฟันอย่างโมโห：“คุณ！คุณเห็นผมเป็นขอทานเหรอ？”

“ผมเรียกคุณว่าท่านมู่เพราะเคารพคุณ เห็นคุณเป็นแขกสำคัญของสถานตากอากาศ แต่ถ้าคุณเอาความเคารพของผมไปวางท่าให้ได้ใจมากขึ้น คิดว่าผมกลัวคุณล่ะก็ นั่นมันผิดมหันต์เลยแหละ”

“ผมบอกคุณนะ มู่เจิ้งถัง คุณจะไปทำเรื่องดุเดือด เบ่งอำนาจในที่อื่น ผมไม่สน แต่คุณมาตบโต๊ะในที่ของผม ผมบอกได้แค่ เลือกผิดที่แล้ว”

“เบิกตาคุณแล้วคอยดูดีๆซะ นี่คือที่ที่คุณหักหน้าได้ไหม？”

หลี่ต๋าคางทำเสียงฮึดฮัด มองไปที่มู่เจิ้งถังอย่างเย็นชา：“ทำไม ไม่เชื่อ？”

“ผมจะชี้ทางคุณหน่อยละกัน ให้แสงสว่างต่อคุณ หลานชายคุณมีคุณธรรมอะไรกัน คุณไม่มีจิตใจเลยหรือไง？ถึงคุณหนูตระกูลฉินไม่ฟ้องว่าหลานชายคุณขืนใจ บุกรุกเข้าห้องชุดส่วนตัวของเธอ จู่โจมแขกของสถานตากอากาศผม ผมก็มีอำนาจปฏิบัติต่อเขาเหมือนโจร ที่กระทำผิดกฎหมาย มีอำนาจทำร้ายเขา”

ประโยคนี้หลี่ต๋าคางพูดจบ มู่เจิ้งถังก็โกรธจนตัวสั่น

มู่เจิ้งถังหยิบยาบำรุงหัวใจที่ทำขึ้นเองมาเม็ดหนึ่งจากกระเป๋าตัวเอง รีบเอาเข้าปากของตัวเอง

“น้ำ น้ำ น้ำ……”มู่เจิ้งถังตะโกนอย่างร้อนใจ

ลุงเฉียนกลอกตาใส่มู่เจิ้งถัง：“อยู่นี่ ยังเห็นตัวเองเป็นคุณชายอีก อยากดื่มน้ำก็ไปเทเอง ที่นี่ไม่มีคนปฏิบัติคุณหรอก”

เดิมทียังมีมู่เสี่ยวไป๋คนหนึ่งที่ยอมเทน้ำให้มู่เจิ้งถัง

แต่เมื่อครู่ เพื่อให้ฉินวี่เฟยหายโกรธ มู่เจิ้งถังถึงกับต้องตบตีหลานชายไปยกใหญ่

ตอนนี้มู่เสี่ยวไป๋ยืนยังลำบาก อย่าว่าแต่เทน้ำให้มู่เจิ้งถังเลย

พูดถึง ในใจของมู่เสี่ยวไป๋ก็หดหู่มาก

สามารถออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดได้ ตอนที่ลงจากเตียงแล้วเดินได้ เขาดีใจกว่าใครทั้งนั้น

ตอนนี้เอง เขาจึงตระหนักได้ว่า ตัวเองดีใจเร็วไปแล้ว

ตัวเองหาเหาใส่หัวมาที่สถานตากอากาศเอง ถูกหักขา ถูกตัดหู ถูกปู่ตบตี ทั้งหมดนี้ สบายกว่านอนบนเตียงคนป่วยตรงไหน？

นิ่งไปแป๊บเดียว มู่เจิ้งถังได้แต่เทน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่งด้วยตัวเขาเอง

แต่ตอนที่จะดื่ม โหจื่อจู่ๆกลับวิ่งเข้ามา แย่งแก้วน้ำไป ด่าอย่างเย็นชา：“ไอ้แก่สารเลว แม่เอ๊ยอยากตายใช่ไหม ใช้แก้วน้ำผมไปดื่มน้ำ？ถามความเห็นผมยัง？”

“คุณอายุขนาดนี้แล้ว ไม่แน่ว่าอาจมีโรคติดต่ออะไรหรอกนะ！”

โหจื่อพูดจบ เสียงดังปังขึ้นมาทำแก้วน้ำที่พื้น แตกกระจาย

การกระทำแบบนี้ เท่ากับกำลังดูหมิ่นมู่เจิ้งถังอย่างหนัก

หลี่ต๋าคางรังแกมู่เจิ้งถังก็ว่าไปแล้ว นี่โหจื่อบอดี้การ์ดคนหนึ่ง ทำไมไม่เห็นมู่เจิ้งถังในสายตาเลย

มู่เจิ้งถังน้อยใจหน่อยๆ ตัวเองหัวหน้าตระกูลมู่ที่สง่างาม ถูกปฏิบัติอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้？

แม้แต่น้ำก็ยังไม่ให้กิน！

มู่เจิ้งถังกลืนยาใส่ปากลงไป จ้องโหจื่อกับหลี่ต๋าคางและคนอื่นๆอย่างเย็นชา

“ท่านหลี่ พวกเรามาคอยดูกัน”

อยู่ใต้ชายคา จำเป็นต้องก้มหัวให้