NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 344

บทที่344 โหจื่อคนแสดงเก่ง

บุกรุกปล้นทรัพย์？

ได้ยินคำนี้ สีหน้าคนจำนวนมากก็เปลี่ยนไป

ถ้าบุกรุกปล้นทรัพย์ อย่างน้อยก็ถูกตัดสินจำคุกสามปีขึ้นไป

สีหน้าของเหยนเสี่ยวน่าก็ตื่นตระหนก หันไปมองหลี่ฝาง พูดเบาๆ：“หลี่ฝาง คุณทำอะไรน่ะ เมื่อกี๊คุณไม่ได้บอกว่าจะฟ้องว่าเขาบุกรุกปล้นทรัพย์นี่”

บุกรุกปล้นทรัพย์ความผิดนี้ หลี่ฝางเพิ่งคิดได้

เหยนเสี่ยวน่าขี้ขลาดหน่อยๆ เธอกลัวการแก้แค้นของตระกูลมู่

“เหยนเสี่ยวน่า คุณอยากตายใช่ไหม？ไม่อยากเปิดโรงงานเบียร์ของตระกูลแล้ว？”มู่เสี่ยวไป๋ถามเผชิญหน้ากับเหยนเสี่ยวน่า อย่างบ้าคลั่ง：“ก็แค่ทำแขนคุณไม่กี่ทีเหรอไง ทำไม อยากแก้แค้นผม？”

“นี่ไม่ได้เรียกแก้แค้น เรียกว่าทวงคืนความยุติธรรม ทุกคนใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ ต่างมีกฎหมายคุ้มครอง ทำไมเหยนเสี่ยวน่าต้องเสียใจกับเรื่องที่คุณทำ？คุณมีสิทธิ์อะไรบุกรุกเข้าห้องคนอื่นเพื่อไปทำร้าย”หลี่ฝางยืดตัวเข้าไปข้างหน้า มาตรงหน้าเหยนเสี่ยวน่า

จากนั้น หลี่ฝางจึงพูดที่ข้างหูเหยนเสี่ยวน่าเบาๆ：“ไม่ต้องกลัว เมื่อกี๊ไม่ได้บอกคุณแล้วเหรอ ต่อไปเหล้าที่โรงงานบ้านคุณผลิตออกมา ถ้าขายไม่ออก ผมรับเอง”

เวลานี้โหจื่อก็หัวเราะพูดว่า：“บุกรุกปล้นทรัพย์หรือว่าขืนใจ เจ้านาย ทำไมผมจำได้ว่าตอนที่ผมเข้าไป คุณชายมู่ถอดเข็มขัดที่กางเกงแล้ว”

“อาชญากรรมนั่นใหญ่ขึ้นมาหน่อย？”หลี่ฝางหันหน้าไป ถามโหจื่อ

“แล้วแต่ ยังไงในสามถึงห้าปีนี้ คุณชายมู่ก็สามารถออกมาได้”

หันหน้าไปมองมู่เสี่ยวไป๋ โหจื่อหัวเราะเหอะๆออกมา：“ที่จริงอยู่ข้างในก็ไม่เลวนะ มีให้กินให้ดื่ม แล้วก็มีคนปกป้องคุณยี่สิบสี่ชั่วโมง คนด้านใน ต่างเป็นคนเก่งต่างกัน สามารถสอนความสามารถคุณได้”

“ยินดีกับคุณก่อนละกัน คุณชายมู่”โหจื่อพูดด้วยใบหน้ามีความสุขบนความทุกข์คนอื่น

“หึ อย่าเพิ่งพูดเลยว่าพวกคุณใส่ร้ายผม คุณถามเหยนเสี่ยวน่าสิกล้าฟ้องผมไหม？”มู่เสี่ยวไป๋ทำเสียงหึๆ พูดอย่างอวดดี

ที่จริง มู่เสี่ยวไป๋บุกรุกเขาห้องเหยนเสี่ยวน่า ก็แค่ทำร้ายเธอไปชุดหนึ่ง

บาดแผลที่ตัวเหยนเสี่ยวน่า ก็เพียงพอที่จะเป็นอาการบาดเจ็บ

อย่างมากก็ชดใช้ค่าเสียหาย ขอโทษ ถึงต้องถูกขัง ก็ไม่น่าเกินสิบห้าวัน

แต่ถ้าเหยนเสี่ยวน่าฟ้องมู่เสี่ยวไป๋ว่าบุกรุกปล้นทรัพย์หรือเข้าไปขืนใจ ปัญหาก็จะร้ายแรง

ยังไงมู่เสี่ยวไป๋ก็ยังไม่ได้ความยินยอมจากเหยนเสี่ยวน่า บุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาต เหยนเสี่ยวน่าพูดอะไรก็ได้

หลี่ฝางโบกมือให้ลุงเฉียน พูดว่า：“ลุงเฉียน มานี่หน่อย”

“คุณชาย มีอะไรจำกำชับไหมครับ”ลุงเฉียนถามอย่างเคารพ

หลี่ฝางรู้ว่าเหยนเสี่ยวน่ากลัวอะไร ไม่ว่าตัวเองจะรับประกันอย่างไร ต่างเป็นแค่ลมปาก

ในเมื่อทำไม่ได้ งั้นก็จัดการให้จริงเสียดีกว่า

หลี่ฝางก็ไม่พูดไร้สาระกับเหยนเสี่ยวน่าต่อ พูดไปตรงๆ：“เหยนเสี่ยวน่า เอาเบอร์พ่อคุณให้ผมหน่อย”

“ไม่ต้อง ผมมีเหมือนกัน”ลุงเฉียนหยิบโทรศัพท์ออกมาพูด

“งั้นก็ดี ลุงเฉียน คุณโทรหาพ่อของเหยนเสี่ยวน่า พูดเรื่องรับซื้อกิจการหน่อย”หลี่ฝางพูดนิ่งๆ

“รับซื้อกิจการ？”ลุงเฉียนดูสะดุ้งเล็กน้อย

สีหน้าของเหยนเสี่ยวน่าก็สะดุ้งไป：“หลี่ฝาง คุณจะทำอะไร？”

“คุณรอก่อน ผมจะจัดการให้เสร็จทันที”

ให้ลุงเฉียนโทรหาพ่อของเหยนเสี่ยวน่า พอโทรติด หลี่ฝางก็เอาโทรศัพท์จากมือลุงเฉียนไปพูด：“คุณอาเหยน สวัสดีครับ ผมแนะนำตัวเองหน่อยนะครับ ผมชื่อหลี่ฝาง คือเพื่อนที่โรงเรียนของเสี่ยวน่าลูกสาวคุณ อีกอย่าง ผมยังมีสถานะ สถานตากอากาศที่คุณร่วมมือวันนี้ เป็นของครอบครัวพวกเราเอง ……ใช่ครับ ผมคือคุณชายของสถานตากอากาศ ผมโทรมาเพื่อปรึกษาคุณเรื่องหนึ่ง ……”

“ช่างเถอะ คุณอาเหยน ผมพูดตรงๆละกัน ผมอยากรับซื้อกิจการโรงงานเหล้าของท่าน……ท่านเสนอราคาละกัน？หรือว่าท่านบอกผมว่ามาตอนนี้ราคาตลาดของโรงงานท่านเท่าไหร่ ผมจ่ายสองเท่า อีกอย่าง พอผมรับซื้อกิจการไป โรงงานเหล้าก็เป็นพวกคุณจัดการ ผมแค่เป็นในนาม กำไรเราแบ่งคนละครึ่ง ท่านว่าได้ไหม？ถ้าท่านว่าตนละห้าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่เหมาะ ไม่เป็นไรครับ สี่ต่อหก สามต่อเจ็ด หรือว่าสองต่อแปดก็ได้ครับ ได้หมดเลยครับ”

“ท่านได้ไปแปดสิบเปอร์เซ็นต์นะครับ……”หลี่ฝางพูดขำๆ

พอหลี่ฝางพูดจบพูดจบ พ่อของเหยนเสี่ยวน่า ก็ตะลึงทันที

นี่มันอะไรกัน？

รับซื้อกิจการโรงงานเหล้าของตัวเองสองเท่า？

แล้วโรงเหล้ายังให้ตัวเองดูแล？

เงินที่ทำได้ทุกปีแบ่งเป็นแปดต่อสอง？

แบบนั้น ตัวเองก็ไม่ต้องแบกรับความเสี่ยงใดๆเลยสิ？