NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 400

บทที่ 400 เป็นตู้เฟยที่ทำร้ายนาย

พูดได้ว่าหวงว่างโก๋ตั้งตารอเป็นประกาย บอกได้ว่ารอการมาของหลี่ฝาง

“คุณชายหลี่?”

พอได้ยินชื่อเรียกนี้ หยูเถิงแค่รู้สึกว่าตัวเองต้องฟังผิดไปแน่ๆ

หวงว่างโก๋คนนี้ทำไมถึงเรียกหลี่ฝางว่าคุณชายหลี่ล่ะ?

หลี่ฝางกระแอมสองที： “พี่หวง ล้อเล่นอะไรครับเหนี่ย ผมใช่คุณชายหลี่อะไรนั่นที่ไหนกัน”

ที่จริงในตอนนี้ เพื่อนทั้งชั้น ส่วนมากก็พอเดาได้ว่าฐานะของหลี่ฝางไม่ธรรมดา

จ่ายเงินสดเข้าห้องตั้งเจ็ดแสน และเมื่อกี้เคลียร์บิล ก็รูดไปอีกห้าแสนกว่า

วันนี้ ใช้เงินไปเป็นล้านๆ แล้ว

ประเด็นคือบนหน้าของหลี่ฝาง ไม่เห็นถึงความเสียดายตังค์ใดๆ ทั้งสิ้น

สำหรับนักเรียนทั่วไปแล้ว กินข้าวมื้อนึงจ่ายเงินหลักพันหน้าก็เขียวแล้ว แต่ว่าหลี่ฝาง ห้าแสนขนยังไม่ร่วงสักเส้น

ออร่าความรวยนี้ ถ้าไม่ใช่คุณชาย ยังจะเป็นอะไรได้อีก?

จะเป็นอย่างที่ตู้เฟยพูดจริงๆ หรือเปล่า เป็นแค่คนยากจนจริงๆ เหรอ?

“พี่หวง ผมมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย จัดการเรียบร้อย จะไปหานะครับ” หลี่ฝางพูดกับหวงว่างโก๋

หวงว่างโก๋พยักหน้า： “โอเค นายมีธุระก็ไปจัดการก่อน พี่จะรอ”

“แต่ว่า นายอย่าเทฉันแล้วกัน” หวงว่างโก๋ชี้ไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดเตือน

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ： “ครั้งที่แล้วผมลืมจริงๆ ”

ครั้งก่อน หลี่ฝางนัดหวงว่างโก๋เฉินเจียโล่และคนอื่นๆ ว่าสุดสัปดาห์นัดกินข้าว แต่เพราะว่ายุ่งๆ หลี่ฝางจึงลืมไป

หลังจากหวงว่างโก๋ไป สีหน้าของหยูเถิง ก็สงสัยขึ้นทันที

“หลี่ฝาง นายเป็นใครกันแน่?” ถึงแม้หยูเถิงจะโง่ แต่ก็พอดูออก

ไม่ใช่แค่ช่วยตนจ่ายบิลราคาห้าแสน แถมยังเรียกคนอย่างหวงว่างโก๋แบบพี่น้อง

หลี่ฝางก็รู้ว่าใกล้จะหลอกต่อไปไม่ได้แล้ว จากนั้นก็กระซิบที่ข้างหูลู่เชาไม่กี่คำ

จากนั้น หลี่ฝางก็ตบไปที่บ่าของหยูเถิง แล้วพูด： “ถ้าหากฉันพูดไม่ผิด ตระกูลหยูของพวกนาย คงจะใกล้ล้มละลายแล้วใช่มั้ย?”

“ก็แค่เจอปัญหาเรื่องการเงินนิดหน่อย ยังไม่ถึงขั้นล้มละลาย” หยูเถิงเชื่อมั่นในรากฐานของตระกูลหยู

ตนเพิ่งออกมาจากตระกูลหยูได้แค่วันเดียว ทำไมจู่ๆ ถึงได้ล้มละลายล่ะ?

ตระกูลนี้เป็นตระกูลเก่าแก่หลายสิบปี รากฐานของตระกูล ทำไมถึงได้ถูกทำลายลงได้ในแค่วันเดียวล่ะ?

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

หลายปีที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าตระกูลหยูจะไม่เคยเจอวิกฤต แต่ในครั้งนั้น ก็ผ่านพ้นมันมาได้นี่?

ดังนั้น หยูเถิงเชื่อว่า ตระกูลหยูที่หนุนหลังตน เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกถอนรากแบบนี้

“ไป ไปหาที่คุยกัน” หลี่ฝางพูดพลางหัวเราะ

“มีอะไรที่ต้องหลีกเลี่ยงผู้คน?” หยูเถิงขมวดคิ้ว

“ฉันเกรงว่าถ้ามีคนอื่นอยู่ นายจะกระอักเลือด” หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ จากนั้นก็โอบหยูเถิง และเดินไปยังสนามหญ้าฝั่งตรงข้าม

และในตอนนั้น ลู่เชาก็สั่งการออกไป ว่าให้เพื่อนร่วมชั้น กลับไปแล้วอย่าพูดเรื่องของหลี่ฝางไปเรื่อย

หลังจากสั่งการ ลู่เชาก็เดินไปทางรถปอร์เช่ 918 สีแดงคันนั้น

“พี่เชา เสียมารยาทถามนิดนึง ท่านกับคุณชายหลี่ มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่?”

“เหอะๆ พวกเราที่จริงแล้วเป็นเพื่อนของคุณชายหลี่”

ส้งเคอเดินขึ้นหน้ามา แล้วถามลู่เชา

ส้งเคอและคนอื่นๆ สงสัยว่าสรุปแล้วลู่เชาใช่คุณชายของสี่ตระกูลหรือเปล่า

เพราะว่าจากท่าทีของลู่เชาก็สามารถเห็นได้ว่า ลู่เชานั้นเกรงกลัวหลี่ฝางเอามากๆ

“นายคือคนของคุณชายหลี่ใช่มั้ย?” หวงเจ๋ก็เดินขึ้นหน้ามา และเอ่ยถามเช่นกัน

สีหน้าของลู่เชาเลิ่กลั่กอยู่ครู่ เขาคิดไม่ถึงว่าฐานะของตนจะถูกจับได้

เขาไม่ได้ปิดบัง พูดพลางหัวเราะ： “เห็นว่าพวกนายรู้จักกับเจ้านาย งั้นฉันก็จะบอกความจริงให้ฟังแล้วกัน ที่จริงแล้ว ฉันเป็นแค่ลูกน้องของคุณชายหลี่เท่านั้น”

“งั้นรถคันนั้น?” ใบหน้าของหวงเจ๋ เต็มไปด้วยความตกใจ

“แน่นอนว่าเป็นของคุณชายหลี่สิ” ลู่เชาพูดพลางหัวเราะ และเข้าไปในรถ

ในรถ มีสาวสวยคนนึงนั่งอยู่

หลังจากรถขับออกไป ส้งเคอถึงพูดขึ้น： “คุณชายหลี่สรุปแล้วเป็นคนยังไงกันแน่เหนี่ย? น่ากลัวไปแล้ว ปอร์เช่ 918 คันนี้ กลับเอามาให้ลูกน้องขับ?”

“แล้วก็ป้ายทะเบียนรถนี่ เป็นป้ายทะเบียนรถของท่านจวน ทำไมถึงได้หลุดมาถึงคุณชายหลี่ได้ คุณชายหลี่คนนี้ กับท่านจวนมีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่?”

หวงเจ๋ส่ายหน้า： “เรื่องนี้พวกเราอย่าเพิ่งพูดถึงเลย เมื่อกี้ฉันได้รับข่าวมา ว่าตระกูลหยูเป็นไปได้มากว่าจะล้มละลายแล้ว”

“ตระกูลหยูล้มละลาย? เรื่องนี้จริงหรือปลอมเหนี่ย ตระกูลหยูก็ดีๆ อยู่ ทำไมบอกว่าล้มละลายก็ล้มไปทั้งอย่างนั้นได้ล่ะ” หน้าของเฝิงจื่อหลิน เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ