NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 403

บทที่ 403 ฉายาเจ้าปัญญา ไม่ได้มาเสียเปล่า

หยูเถิงตายแล้ว?

เมื่อได้ยินข่าวนี้ ร่างของหลี่ฝาง ก็สั่นเทา

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมหยูเถิงถึงตายได้?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว และไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

ส้าวส้วยแค่เตะเขาไปทีนึงไม่ใช่เหรอ......

ส้าวส้วยลงมือมีการออมแรง ทำไมถึงทำให้หยูเถิงตายได้ล่ะ?

จู่ๆ หลี่ฝางก็นึกขึ้นได้ ตอนที่ตนเดินออกมา หยูเถิงกระอักเลือด เหมือนกับว่าจะโมโหจนกระอักเลือด

แม่งเอ๊ย ไอ้หมอนั่น คงไม่ได้โมโหจนกระอักเลือดตายหรอกนะ?

หลี่ฝางถามด้วยปากสั่นๆ ： “ส้าวส้วย หยูเถิงคงจะไม่ใช่ฉันทำให้เขาโมโหจนตายใช่มั้ย?”

“หยูเถิงยังหนุ่มอยู่ และก็ไม่มีโรคประจำตัว จะโมโหจนตายได้ยังไง? หยูเถิง เห็นได้ชัดว่าถูกฆ่าตาย”

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว แล้วหันกลับไปมองรถตำรวจ

“นั่งให้ดีนะ เจ้านาย ผมจะสลัดพวกเขา” ส้าวส้วยพูดเตือน จากนั้นก็เริ่มเร่งความเร็ว

ส้าวส้วยเป็นเทพแข่งรถของภูเขาหมาป่านะ ฝีมือการขับรถหูเฟยกับคนพวกนั้นเทียบไม่ติดหรอก

ไม่ถึงสามสิบวินาที ส้าวส้วยก็ขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถแห่งหนึ่ง

ส้าวส้วยยื่นบุหรี่ให้หลี่ฝางหนึ่งมวน แล้วพูด： “เจ้านาย เรื่องนี้ อาจจะต้องวุ่นวายนิดหน่อย”

“หมายความว่าไง?”

“หยูเถิงนี่เห็นได้ชัดว่ามีคนฆ่าเขา ถ้าหากเขาตายเองตามธรรมชาติ ทำไมถึงถูกเจอเร็วขนาดนี้......อีกอย่างถ้าหากถูกเจอแล้ว งั้นตำรวจพวกนั้น จะมาดักสุ่มรอพวกเราในโรงพยาบาลได้ไง?”

“จะต้องมีคนฆ่าหยูเถิง จากนั้นก็ใส่ร้ายเจ้านาย......ฆาตกรรู้ว่านายจะมาที่โรงพยาบาล ดังนั้นหลังจากฆ่าหยูเถิงแล้ว เขาก็สะกดรอยตามนาย แล้วก็แจ้งตำรวจ”

หลี่ฝางอัดบุหรี่เข้าไป แล้วถามขึ้น： “ใครมันเป็นคนทำ?”

“ตอนนี้ยังไม่แน่ชัด แต่ว่าคนพวกนั้นรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราดี เพื่อที่จะใส่ร้ายนาย ก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าหยูเถิง ฐานะของคนพวกนั้น ไม่ยากที่จะคาดเดา” ส้าวส้วยหัวเราะหึ

“มู่เสี่ยวไป๋?” หลี่ฝางนึกถึงเขาเป็นอันดับแรก

เมื่อคืนในวิดีโอ หลี่ฝางพลอดรักกับหลินชิงชิง ต่อหน้ามู่เสี่ยวไป๋ คงทำให้มู่เสี่ยวไป๋โมโหสุดขีดอย่างไม่ต้องสงสัย

ในตอนนั้นมู่เสี่ยวไป๋ อยากฆ่าตนจนทนไม่ไหว

ดังนั้น ความเป็นไปได้มีแค่มู่เสี่ยวไป๋ เพื่อที่จะใส่ร้ายตน จึงไม่ลังเลที่จะใช้วิธีฆ่าคนแล้วโยนความผิดให้คนอื่นแบบนี้

“จะพูดให้ถูก น่าจะเป็นหมาทิเบตันที่เป็นคนลงมือ”

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว แล้วพูด： “เรื่องนี้ เจ้านายน่าสงสัยที่สุด ข้อแรก นายกับหยูเถิงมีปัญหากัน หลายคนก็รู้ ข้อสอง หยูเถิงออกมาจากโรงแรมกับนาย หลายคนก็เห็น”

“เชี่ย ยังมีกล้องวงจรปิด ฉันจะโทรหาหวงว่างโก๋เดี๋ยวนี้ ให้เขาลบภาพกล้องวงจรปิด” หลี่ฝางลนลาน แล้วเริ่มล้วงหาโทรศัพท์

ยังไม่ทันได้กดโทร ส้าวส้วยก็ห้ามหลี่ฝางไว้ก่อน： “ภาพจากกล้องวงจรปิดถูกลบแล้ว ไม่ต้องโทรแล้ว มันจะเผยตำแหน่งของเราได้ง่ายๆ ”

“มีพยานหลายคน ซัดทอดนาย ฉันเดาว่า คนพวกนั้นคงจะถูกหมาทิเบตันควบคุมไว้อยู่”

ส้าวส้วยพูด： “ผมแค่คิดว่า หูเฟยคนนั้น ทำไมต้องยิงปืนใส่นายด้วย ในมือพวกเขาไม่มีหลักฐานแน่ชัดที่บ่งบอกว่านายเป็นฆาตกร ทำไมถึงกล้ายิงปืนใส่?”

“หรือว่า......”

“นายว่าพวกนั้นซื้อตัวหูเฟยไปแล้วเหรอ?” หลี่ฝางเดาไปตามน้ำ

“มีความเป็นไปได้ แต่ว่าพวกเรามีข้อมูลไม่มาก รอให้ลุงเฉียนติดต่อมาดีกว่า”

ไม่นาน ส้าวส้วยก็พูดต่อ： “ถ้าหากหมาทิเบตันเป็นคนทำจริงๆ ก็คงจะเก็บหมาทิเบตันตัวนั้น ไว้ไม่ได้แล้ว”

หลี่ฝางพยักหน้า ถ้าหากสามารถกำจัดหมาทิเบตันได้ นั่นถือว่าเป็นเรื่องดีที่สุด แต่แค่ค่อนข้างลำบาก หลี่ฝางกลัวว่าส้าวส้วยจะรับมือไม่ไหว

“เรื่องทั้งหมดทั้งมวลนี้เกิดขึ้นเยอะไปแล้ว ตั้งแต่พวกเราแยกจากหยูเถิง จนมาถึงโรงพยาบาล เวลาทั้งหมดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ในครึ่งชั่วโมงนี้ หยูเถิงตาย ตำรวจก็มาดักซุ่มจับเราอยู่ในโรงพยาบาล” สมองของหลี่ฝางชาๆ เล็กน้อย

เมื่อนึกถึงภาพที่เมื่อกี้หูเฟยยิงปืนใส่ตน ร่างของหลี่ฝาง ก็สั่นเทาอย่างอดไม่ได้

ในตอนนั้น โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้น

หลี่ฝางมองโทรศัพท์ มีข้อความเข้าหนึ่งข้อความ

“จากใคร?” ส้าวส้วยถาม

“เหมือนว่าจะมาจากหูเฟย เขาบอกว่า เขาไม่ได้เป็นคนยิงปืน”