NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 451

บทที่ 451 หลี่ต๋าคางมาแล้ว

ที่จริงหมาทิเบตันแพ้จนหมดท่าแล้ว

แต่วันนี้ เขาที่รู้ความจริง ทำให้บนใบหน้ายิ่งไร้ความรู้สึก

ส้าวส้วยถึงกับใส่เสื้อผ้าหนักห้าสิบกว่ากิโล ต่อให้ตน

นอกจากหมาทิเบตันจะละอายใจแล้ว ยังรู้สึกประหลาดใจมากกว่า

คนฝีมือดีแบบนี้ ตนยังหาทางจะแก้แค้น รนหาที่ตายจริงๆ

นึกถึงตอนแรกที่ตนยั่วโมโหเขาครั้งแล้วครั้งเล่า หมาทิเบตันยิ่งรู้สึกว่าตนเองเหมือนตัวตลกกระโดดโลดเต้นไปมา

คนคลุมหน้าทั้งสี่ก็เห็นภาพนี้ด้วยเช่นกัน

คนคลุมหน้าทั้งสี่คนนั้น ก็ช็อกอยู่ครู่

เมื่อกี้ พวกเขาตกใจ ในความสามารถของส้าวส้วยสุดๆ

ในวันนี้หลังจากที่พวกเขาเห็นส้าวส้วยถอดชุดที่หนักห้าสิบกว่ากิโลนั่นออก ก็ยิ่งมีความคิดที่จะหนีผุดขึ้นมา

ส้าวส้วยคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

สีหน้าของคนคลุมหน้าทั้งสี่ เปลี่ยนกันหมด

ส้าวส้วยคลุมชุดธรรมดากลับ กระโดดอยู่หลายครั้ง ในตอนนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเบาขึ้นมาทันที

“สบายดีจริงๆ ！”

ส้าวส้วยรู้สึกราวกับตนสามารถบินได้อย่างไงอย่างนั้น

ต่อมา ส้าวส้วยก็มองไปทางคนคลุมหน้าทั้งสี่ และยิ้มอย่างดูแคลน： “ถ้าหากพวกนายคิดว่าฉันให้พวกนายเข้ามาพร้อมกันเป็นการดูถูกพวกนายละก็ งั้นดี พวกนายเข้ามาทีละคนแล้วกัน”

บนหน้าของคนคลุมหน้าทั้งสี่นั้นหมดคำพูด

ส้าวส้วยเปิดเผยความสามารถที่น่าตกใจ ในตอนนี้ คนคลุมหน้าทั้งสี่ไม่มีใครกล้าวางใจ

ถึงแม้พวกเขาจะเก่งกว่าหมาทิเบตัน แต่ก็เก่งกว่าไม่ได้มากมายอะไร

ถ้าหากเข้าไปทีละคน เกรงว่าจะถูกส้าวส้วยฆ่าทิ้งทุกคน

แต่ถ้าทั้งสี่คนรุมเข้าไปพร้อมกันละก็ พวกเขาก็ดันรู้สึกว่ามันน่าขายหน้า

ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นคนขอสำนักหยิ่งซา เป็นกลุ่มนักฆ่าอันดับหนึ่งของโลก

ในฐานะที่เป็นคนของกลุ่มนักฆ่ามือหนึ่ง บนตัวพวกเขาก็ถือว่ามีเกียรติอยู่

“พี่ พวกเราเข้าไปพร้อมกันเถอะ”

คนที่เด็กที่สุดเดินนำขึ้นมา แล้วพูดกับพี่ใหญ่

“ใช่แล้ว พี่ เข้าพร้อมกันเถอะ” น้องรองก็เอ่ยปากพูด

“พี่รอง นายคิดว่าไง?” พี่ใหญ่มองไปทางพี่รอง

พี่รองพยักหน้า： “ถึงแม้พวกเราจะร่วมมือกันฆ่าคนๆนึง จะทำให้เสียชื่อไปหน่อย”

“แต่......เข้าไปพร้อมกันเถอะ”

เรื่องศักดิ์ศรี เรื่องหน้าตา จะไปสำคัญกว่าชีวิตได้ยังไงกัน

ทั้งสี่คนพอมองออก ถ้าหากลุยเดี่ยวเข้าไป ไม่ว่าใครก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของส้าวส้วย

ถ้าหากทั้งสี่คนร่วมมือกัน ยังพอมีโอกาสชนะอยู่หกส่วน

แน่นอนว่า โอกาสชนะหกส่วนนั้น เป็นสิ่งที่พวกเขาคาดการณ์กันเอง

“โหจื่อ พาเจ้านายออกไปก่อนเถอะ”

ส้าวส้วยหันหน้าไปพูดกับโหจื่อ： “สี่คนนี้ไม่ใช่เล่นๆ นายมีปืนกระบอกเดียว อย่างมากก็ยิงร่วงได้แค่คนเดียว ถ้าเกิดพวกมันลงมือกับเจ้านาย......”

“อาจารย์ระวังตัวด้วย” โหจื่อพยักหน้า และไม่ได้พูดพร่ำเพรื่อต่อ ก็พาหลี่ฝางออกไป

แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว โหจื่อก็ชนเข้ากับคนๆ นึง

หลี่ต๋าคาง

“ลูกพี่ใหญ่ ท่านมาได้ยังไง?” โหจื่อมองหลี่ต๋าคางอย่างตกใจ

ที่จริงแล้วหลี่ต๋าคางติดตามการเคลื่อนไหวของคนคลุมหน้าทั้งสี่นี้มาตลอด

หลี่ต๋าคางพยักหน้า： “มาดูหน่อย”

ยังไงหลี่ต๋าคางก็มาแล้ว งั้นโหจื่อก็ไม่จำเป็นต้องพาหลี่ฝางออกไปแล้ว

โหจื่อหยุดฝีเท้า และหันหลังกลับไป และพิงเข้ากับต้นไม้ต้นนึง เตรียมตัวดูเรื่องสนุก

หลี่ฝางทักทายกับพ่อของตน และไม่ได้พูดอะไรต่อ

มาที่ส้าวส้วย หลังจากที่เขาเห็นหลี่ต๋าคาง ใบหน้าก็แสดงถึงความเคร่มขรึม

ส้าวส้วยก้มหน้า ราวกับเด็กน้อยที่ทำความผิด

“ลูกพี่ใหญ่ ผม......” ส้าวส้วยก้มหน้า และพูดอย่างรู้สึกกระอักกระอ่วน

“ฉันไม่ได้คิดจะโทษนาย ฉันรู้ว่านายคันไม้คันมือ ถึงขนาดนี้แล้ว งั้นก็ตามสบาย ขยับหน่อยแล้วกัน”

หลี่ต๋าคางพูดด้วยสีหน้านิ่ง

วันที่กลับมาจากต่างประเทศ หลี่ต๋าคางก็ตรวนส้าวส้วยไว้

มันก็แค่ชุดที่หนักร้อยกิโลเท่านั้นเอง

และยังสั่งส้าวส้วยว่า อยู่ในประเทศ ห้ามถอดเสื้อผ้าบนร่างออกมาโดยเด็ดขาด

นอกจากจะเจอศัตรูที่เก่งกาจ แล้วไม่มีทางเลือก

แต่ในวันนี้ ส้าวส้วยไม่ได้แสดงฝีมือทั้งหมดของตัวเองออกมา ไม่ได้ถูกทำให้หมดหนทางเลยสักนิด

แต่ส้าวส้วยกลับผิดคำสัญญาที่ให้ต่อหลี่ต๋าคางไว้ แล้วถอดชุดบนร่างของเขาออก

ทันใดนั้น หลี่ต๋าคางก็พูดขึ้นอีก： “ไม่ต้องให้เหลือรอดชีวิต”

“ไม่งั้น ความสามารถที่แท้จริงของนาย จะโดนพวกสำนักหยิ่งซาจดจำไว้”

“แบบนั้นคงไม่ใช่เรื่องที่ดี” หลี่ต๋าคางพูดเตือน

“ครับ ลูกพี่ใหญ่”

ส้าวส้วยพยักหน้า แล้วพูด： “ผมจะไม่ให้เหลือรอดไปได้ครับ”

คนคลุมหน้าทั้งสี่เมื่อได้ยินประโยคนี้ของส้าวส้วย สีหน้าก็เหี้ยมขึ้นทันที

“วางใจแล้วไปเถอะครับ”