NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 472

บทที่472 ผมมีความลับของสี่ตระกูลใหญ่

ที่หลี่ฝางไม่ได้เอาถิ่นทั้งหมดให้หวางเห้า มีอยู่ทั้งหมดสองสาเหตุ หนึ่งคือตัวหวางเห้าไม่มีพรรคพวกมากนัก เขาคุมถิ่นใหญ่ขนาดนั้นไม่ได้ อย่างที่สองคือเอาทั้งหมดให้หวางเห้า ตัวหวางเห้าก็จะเป็นคางคกขึ้นวอ และก็ทำให้กลายเป็นเป้าสายตาของคนจำนวนมาก

เมืองเอก มีผู้มีอิทธิพลไม่น้อยเลย

หยุนเฉิงด้านตกวันออก เย่ฉิวด้านตะวันตก แล้วก็มีจางกงหมิง

คนหลายคนนี้ ต่างกำลังจ้องพร้อมตะครุบถิ่นของเหยสง

ให้ตระกูลหลี่กับท่านจวนยึดครอง พวกเขาไม่กล้าแตะต้อง ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น นั่นก็ไม่แน่หรอก

หวางเห้าไม่มีอะไรจะพูด

หวางเสี่ยวหยวนเป็นคนช่ำชองในยุทธภพแล้ว ถึงแม้เขาจะออกจากวงการแล้ว แต่บรรดาพรรคพวกที่เป็นลูกน้องก็ยังอยู่

แค่พูดคำเดียว พรรคพวกกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เมื่อก่อนของเขา ก็จะกลับมาตรงหน้าของหวางเสี่ยวหยวน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวงว่างโก๋ เป็นถึงเจ้าของของโรงแรมห้าดาว และก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่เมืองเอก

แต่คนแบบนี้ กลับยอมเป็นผู้ตามต่อหวางเสี่ยวหยวน

ดังนั้น ตอนที่หลี่ฝางเอาถิ่นหนึ่งในสามของเหยสงให้หวางเสี่ยวหยวน ถึงแม้หวางเห้าจะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่กล้าสงสัยอะไรหวางเสี่ยวหยวน

ส่วนเฉินฝูเซิง ถึงแม้เขาจะอายุน้อย แต่เขาเป็นถึงลูกชายของกษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ นั่นเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงไปทั้งประเทศ

อีกอย่าง กษัตริย์ภาคตะวันออกเฉียงเหนือยังส่งผู้ช่วยมาด้วย เพื่อช่วยเฉินฝูเซิง

คนหนึ่งคือผู้ช่ำชองในยุทธภพ อีกคนคือลูกชายคนมีอิทธิพล

เทียบกับสองคนนี้แล้ว จู่ๆหวางเห้าก็น้อยเนื้อต่ำใจเล็กน้อย

ตอนนี้ หลิวต้าหนึงไปขัดใจหลี่ฝาง จนถูกถีบออกไป

เพื่อนๆข้างกายของหวางเห้า ควบคุมดูแลถิ่นของเสือต่างก็ไม่ง่ายเลย แล้วจะมีพลังไปจัดการถิ่นหนึ่งในสามของเหยสงที่ไหนกัน？

“เข้าใจแล้ว”

หวางเห้าพยักหน้า ที่ใบหน้ามีความละอายหน่อยๆ

อิทธิพลทั้งสามด้านนี้ ตัวเองไร้ประโยชน์ที่สุด แต่ยึดถิ่นไปมากที่สุด ทำให้หวางเห้ารู้สึกละอายใจเล็กน้อย

คิดถึงฉากเมื่อกี๊ที่หัวเราะเยาะเฉินฝูเซิง หวางเห้าก็ยิ่งรู้สึกอับอายมากๆ

“ร่างกายผมจู่ๆก็ไม่สบาย ขอตัวก่อนล่ะ”

หวางเห้ายืนขึ้น ลากับทุกคน แล้วเตรียมออกไป

“เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”

หลี่ฝางยืนขึ้นมา ตามหวางเห้าออกไปจากประตูห้องด้วยกัน

ตอนที่เดินไปหน้าประตูร้านอาหาร จู่ๆหวางเห้าก็หันหน้า มองหลี่ฝางแล้วพูด：“คุณชายหลี่……ช่างเถอะ ผมเรียกคุณว่าเจ้านายดีแล้ว”

“เจ้านาย ถิ่นของเหยสงผมไม่เอาแล้ว”หวางเห้าพูด

“ทำไมล่ะ ใส่อารมณ์กับผมเหรอ？”

หลี่ฝางพูด：“ผมจะบอกให้นะ คุณคือคนที่ติดตามผมมานานสุด และก็ช่วยผมมาหลายครั้ง ผมจำมิตรภาพของคุณได้ แต่เรื่องมันจะผสมปนเปไม่ได้ ผมก็อยากให้หวางเสี่ยวหยวน หวงว่างโก๋ทั้งสองทำงานให้คุณ เป็นลูกมือใต้เงื้อมมือคุณ แต่ว่า พวกเขาจะยอมคุณไหม？”

“ถ้าผมพูดแบบนี้ งั้นเรื่องนี้ ก็จะกลับตาลปัตร”

หลี่ฝางพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“ในมือคุณก็ไม่มีพรรคพวกมากนัก เอาถิ่นของเสือไป ก็กินแรงมากแล้ว ถ้าให้คุณมากอีก คุณก็ดูไม่ไหว”

“ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า คุณใช้ความคิดหน่อย ปลูกฝังบรรดาพรรคพวกของตัวเอง อีกอย่าง รอชางสู่กลับมา ผมค่อยแบ่งถิ่นให้คุณอีกหน่อยก็ได้”

“ถ้าคุณยังคิดว่าข้างในใจไม่โอเค งั้นแบบนี้ ต่อไปคุณไม่ต้องให้เงินผม คุณแบ่งกับพวกเพื่อนๆของคุณไป ยังไงซะทางผมก็มีเงิน”

หลี่ฝางพูดอย่างใจกว้างมาก

พอหลี่ฝางพูดจบ ที่ใบหน้าของหวางเห้า จู่ๆก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น

“เจ้านาย คุณอย่าดีกับผมนักสิ ในใจผมรู้สึกผิด เมื่อกี๊ผมยังว่าคุณจากใจอยู่เลย”

หวางเห้าพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด：“อีกอย่าง ผมก็ไม่ได้ใส่อารมณ์กับคุณ ที่ผมเอาถิ่นออกมา ก็มาจากใจ กำลังคนของผมไม่พอ ไม่งั้นคุณเอาถิ่นพวกนี้ให้เฉินฝูเซิงกับหวางเสี่ยวหยวนก่อน รอเมื่อไหร่ที่ชางสู่กลับมา คุณค่อยเอาถิ่นพวกนี้ ให้พวกเขาคืนผมไหม”

หวางเห้าพูดคำนี้ออกมาได้ ในใจของหลี่ฝาง มีความสุขมากๆ

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ มองหวางเห้าแล้วถาม：“งั้นชางสู่กลับมาเมื่อไหร่ คุณรู้ไหม？”

หวางเห้าส่ายหน้า

“ชางสู่กลับมาเมื่อไหร่คุณก็ไม่รู้ คุณยังให้ผมเอาถิ่นของคุณแบ่งให้เฉินฝูเซิงกับหวางเสี่ยวหยวนเนี่ยนะ？คุณโง่เหรอ！”

“ถ้าเวลาผ่านไปนาน ต่อไปคุณจะกลับมาเอาอีก ก็ยากแล้วนะ”

“ผมคิดให้คุณไว้หมดแล้ว พอห้าวหนานพิการ พรรคพวกของเขาพวกนั้นก็ระหกระเหินกันมาตลอด”