NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 478

บทที่478 หมากในมือของตู้เฟย

สีหน้าของหวางเสี่ยวหยวนตะลึงไปก่อน จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา

“ดูเหมือนคุณชายหลี่จะสนใจพวกเรานานแล้วนะ”หวางเสี่ยวหยวนหัวเราะแห้งใส่ จากนั้นก็เอาบัตรนั้น เก็บขึ้นมาใส่ในกระเป๋ากางเกงตัวเอง

“ในเมื่อคุณชายหลี่เข้าใจพวกเราเป็นอย่างดีแล้ว งั้นพวกเราก็จะไม่ทำอะไรเกินความสามารถ”

“ผมเรียกลูกน้องเก่ากลับมา เพราะต้องการเงินทุนตั้งต้น สังคมนี้เป็นจริงมาก ผมไปหลอกขายฝันอันยิ่งใหญ่ให้พวกเขา ก็ไม่สู้กับให้พวกเขาอย่างละนิดไปเลยจริงๆ แบบนี้ในใจของพวกเขาก็จะอุ่นใจมากขึ้น”

“ส่วนที่คุณชายหลี่บอกว่าไม่คิดบัญชี ให้พวกเราใช้จ่ายตามสบาย นั่นก็ไม่ได้ คุณชายหลี่ส่งฝ่ายบัญชีมาสักคนเถอะ ถึงตอนนั้น เงินทุกบาทที่พวกเราใช้ไป ก็จะบอกเขาหน่อย ผมรู้ว่าคุณชายหลี่ใจกว้าง ไม่ได้ขาดเงิน แต่กฎก็คือกฎ จะทำพังไม่ได้”หวางเสี่ยวหยวนพูดอย่างจริงจัง

“โอเค”

หลี่ฝางพยักหน้า：“รอผมหาคนที่เหมาะสมค่อยว่ากัน”

ที่จริงสภาพทางเศรษฐกิขของพวกหวางเสี่ยวหยวน ล้วนแต่เป็นลุงเฉียนบอกหลี่ฝาง

อีกอย่าง ลุงเฉียนยังหานักบัญชีที่น่าเชื่อถือสามคนมาให้หลี่ฝางด้วย ให้พวกเขาช่วยไปจัดการดูแล แต่ถูกหลี่ฝางปฏิเสธไป

จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้เขา

หลี่ฝางคิดว่า ในเมื่อเอาถิ่นให้พวกเขาแล้ว ก็ให้พวกเขาใช้กันอย่างเต็มที่ พอคะแนนออกมา ก็จะมีรางวัลให้ ถ้าฉวยโอกาสจากความวุ่นวาย ถึงตอนนั้นหลี่ฝางก็จะเอาถิ่นของพวกเขาคืนกลับมา

หลังจากหลี่ฝางออกมาจากโรงพยาบาล ก็มาที่รถของส้าวส้วย

“พวกเราจะไปไหน？มหาวิทยาลัยหรือว่า？”ส้าวส้วยถาม

“ไปมหาวิทยาลัยก่อนไป รอวันหยุดค่อยไปคฤหาสน์บ้านซาน ดูหน่อยว่าบริษัทมีเดียดำเนินการอย่างไรบ้าง”ที่ปากของหลี่ฝางพูดไป ในใจกลับคิดถึงหลินชิงชิง

หลินชิงชิงผู้หญิงคนนี้ หลังจากครั้งที่แล้วที่บล็อกตัวเองไป จนตอนนี้ก็ยังไม่อันบล็อกตัวเองคืน

ตอนที่หมดหนทางนั้นเอง หลี่ฝางจึงได้แต่วิ่งไปหาถึงที่

ส่วนส้าวส้วยนั้นก็มองความคิดของหลี่ฝางออกทันที หัวเราะไปพูดเยาะเย้ยไปว่า：“เจ้านายคิดถึงหลินชิงชิงสินะ？”

“พูดเหลวไหลอะไรกัน”

หลี่ฝางกลอกตาใส่ส้าวส้วย：“ขับรถของคุณดีๆล่ะ”

“ใช่สิ เจ้านาย ลืมบอกคุณไปเรื่องหนึ่ง ลูกพี่หลินพ่อของหลินชิงชิง หนีออกมาแล้ว”

“เขาเริ่มทำของพวกนั้นอีกแล้ว”

ส้าวส้วยขมวดคิ้ว มองหลี่ฝางแล้วพูด：“เจ้านาย คุณว่าพวกเราจะทำยังไงดี？ไปจัดการเขาไหม？”

หลี่ฝางคิดสักพักจึงพูด：“อย่าเพิ่งไปแตะต้องเขา ยังไงเขาก็คือพ่อแท้ๆของพี่ชิงชิง ถ้าแตะต้องเขาจริงๆ ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ชิงชิง ก็จบเห่แน่”

หลี่ฝางพูดอย่างทำอะไรไม่ได้：“รอเสาร์อาทิตย์นี้ตอนที่ผมเจอพี่ชิงชิง จะบอกพี่ชิงชิงหน่อย ให้เธอไปโน้มน้าวลูกพี่หลิน ถ้าโน้มน้าวไม่สำเร็จ พวกคุณค่อยจัดการเขาก็ยังไม่สาย”

“โอเค”

ส้าวส้วยพยักหน้ารับปากไป

พอหลี่ฝางกลับไปที่หอพัก คนในหอพัก ส่วนมากก็นอนไปหมดแล้ว

และหลี่ฝางก็เหนื่อยแล้ว ตอนที่เตรียมจะนอนลง ก็มีคนมาตบผ้าห่มของหลี่ฝาง

หลี่ฝางตกใจ คว้าเปืนลิปสติกทันที

“หลี่ฝาง ผมเอง”หลี่ซ่วยซ่วยพูดเบาๆ

“ห่า คุณจะทำผมตกใจตายใช่ไหม”

หลี่ฝางมองหลี่ซ่วยซ่วยอย่างแปลกใจ จึงถาม：“ดึกขนาดนี้คุณยังไม่นอนอีก ทำอะไรอยู่เหรอ？”

“ผมมาหาคุณเพราะมีเรื่องนิดหน่อย เราสองคนออกไปคุยกันเถอะ”หลี่ซ่วยซ่วยพูด

“ผมเพิ่งถอดเสื้อผ้า”หลี่ฝางไม่ค่อยเต็มใจนัก

“สวมกางเกงขาสั้นก็ได้”

หลี่ซ่วยซ่วยพูด：“ไปเถอะ”

ตามหลี่ซ่วยซ่วยไป แล้วมาที่สุดทางเดิน

หลี่ซ่วยซ่วยหยิบบุหรี่จงหวาอันใหม่หนึ่งกล่องมาจากกระเป๋า แกะออกแล้วยื่นให้หลี่ฝางมวนหนึ่ง：“สูบสิ หลี่ฝาง”

หลี่ฝางตะลึงเล็กน้อย สถานะครอบครัวของหลี่ซ่วยซ่วยนั้นหลี่ฝางรู้ดี ปกติอยู่ที่โรงอาหาร มักจะกินผักกาดขาวที่ถูกที่สุด

แต่ตอนนี้ เขากลับซื้อบุหรี่จงหวาที่หกสิบหยวน

หลี่ฝางรู้สึกทันทีว่าผิดปกติ จึงถามว่า：“มีอะไรก็ว่ามา ความสัมพันธ์ของเราสองคน ไม่จำเป็นต้องปลอมขนาดนี้”

หลี่ซ่วยซ่วยชักสีหน้าหน่อยๆ จากนั้นก็หัวเราะหึหึ：“ซื้อมาแล้ว คุณสูบเถอะ”

“บุหรี่แพงแบบนี้ ที่หมู่บ้านพวกเรา มีแค่ผู้ใหญ่บ้านที่สูบได้”หลี่ซ่วยซ่วยหัวเราะ พูดไป

หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“หนาวมาก คุณพูดกับผมตรงๆเถอะเรื่องอะไร？ที่บ้านเกิดปัญหาหรือเปล่า？”