NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 48

บทที่48 พ่อของตู้เฟย

พอคนของหวางเห้าเข้าใกล้ คนหัวโล้นรีบสั่ง： “พี่เห้า พวกเราปล่อย ปล่อยมันไป”

พอหลี่ฝางถูกปล่อย ก็มองหวางเห้าอย่างขอบคุณ： “ขอบคุณครับพี่เห้า”

“น้องชาย เมื่อกี๊ฟินไหม？” หวางเห้ามองหลี่ฝาง ถามด้วยรอยยิ้มหยีๆ

“เพิ่งจะฟินเองครับ แต่ถูกรบกวนจากไอ้คนกลุ่มนี้” หลี่ฝางทำเป็นพูดอย่างเซ็งๆ

“แม่งเอ๊ย！” หวางเห้าได้ยินก็โกรธ ชี้ไปที่คนหัวโล้นแล้วพูด： “มานี่！”

“พี่เห้า พี่ยังมีอะไรจะกำชับ？”

“ขอโทษ ขอโทษลูกค้าผมซะ ลูกค้าผมยกโทษให้พวกคุณเมื่อไหร่ พวกคุณถึงไปได้” หวางเห้าขมวดคิ้วพูด

“พี่เห้า ผมคงฟังไม่ผิดสินะ พี่จะให้พวกเราขอโทษเจ้านี่？” คนหัวโล้นพูดไม่ค่อยออก

หวางเห้าพยักหน้า พูด： “ใช่”

“พี่เห้า ทุกคนต่างก็ออกมาเบ่งใส่กัน ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม” คนหัวโล้นพูดอย่างลำบากใจ

“ห่าเอ๊ย ไว้หน้าพวกคุณ？พวกคุณมาชิงตัวลูกค้าผม และยังทำผู้หญิงของผมที่ถิ่นผม เคยไว้หน้าผมไหม？” หวางเห้ามองคนหัวโล้นอย่างเยือกเย็น： “ไม่ตัดขาพวกคุณไป ก็ถือว่าไว้หน้าพวกคุณมากแล้ว”

“รีบๆ ขอโทษ”

“ผมทำงานบริการ ลูกค้าคนนี้มาที่นี่ ผมก็ต้องทำให้เขาสบายใจ ตอนนี้อารมณ์ของลูกค้าถูกพวกคุณก่อกวนไปหมด พวกคุณต้องทำให้ลูกค้าผมพอใจ ทำให้ไม่พอใจล่ะก็ ผมจะทำให้พวกคุณตายแน่” หวางเห้าจ้องคนหัวโล้นเขม็ง

สีหน้าของคนหัวโล้น หม่นลงทันที

“หวางเห้า อย่ารังแกคนนักเลย ทุกคนต่างเป็นอันธพาลในภาคตะวันออกเมือง ก้มหน้าไม่เงยหน้ามอง สุภาษิตว่าไว้ว่า ทำอะไรก็ไว้หน้าคนอื่นบ้าง ครั้งหน้ายังจ้องพบเจอกันอีก” คนหัวโล้นพูดเสียงหม่น

“รู้ว่าเป็นอันธพาลในถิ่นเดียวกัน แล้วยังมาก่อเรื่องที่นี่อีก เคยทักทายผมไหม？แม่งเอ๊ย พวกคุณไม่เห็น หวางเห้าในสายตาเลย！” หวางเห้าขมวดคิ้วแน่น มองคนหัวโล้นอย่างเยือกเย็น

“ขอโทษเหรอเลิกฝันไปเลย เราคือคนของพี่แปด จะทำให้เขาขายหน้าไม่ได้” คนหัวโล้นกัดฟัน พูดอย่างทำอะไรไม่ได้： “ดูเหมือน พวกเราต้องโทรหาพี่แปด”

“โทรสิ！” หวางเห้าพูดอย่างไม่แคร์

พอโทรเสร็จ คนหัวโล้นพูดยิ้มๆ อย่างเยือกเย็น： “พี่แปดเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”

“เรียกเขาเอาคนมาเยอะๆ หน่อย” หวางเห้าพูดอย่างเหยียดหยาม เอาพวกคนหัวโล้นไปในห้องเล็กๆ แล้วล็อก

ตอนนั้นหลี่ฝางยืนอยู่ข้างๆ มองหวางเห้าอย่างตะลึง อดไม่ได้ที่จะคิด เจ้านี่เอาความมั่นใจมาจากไหน แม้แต่ลูกพี่หลี่ก็ไม่สน แล้วนับประสาอะไรกับคนด้านหลังเขาพวกนี้？

มีไม่ถึงยี่สิบ ก็กล้าสู้กับลูกพี่หลี่？

เวลานี้ โทรศัพท์ของหลี่ฝางดังขึ้น เป็นสายของหลินชิงชิง

“พี่ ผมไม่เป็นไรแล้ว” กดรับสาย หลี่ฝางก็รีบรายงานความปลอดภัยทันที

“งั้นก็ดี พี่ถึงเขตไฟแดงแล้ว อีกเดี๋ยวจะไปหาคุณทันที” หลินชิงชิงพูดจบ ก็วางสาย

ไม่นานนัก หลินชิงชิงก็พาเจ้าหัวแบนมาที่นี่

พอเข้ามา หลินชิงชิงพูดกับหวางเห้า： “หวางเห้า ขอบคุณที่ช่วยน้องชายฉันนะ”

“เรื่องเล็กน้อย” หวางเห้าพูดยิ้มบางๆ

“พี่ชิงชิง พี่รู้จักพี่เห้าเหรอ？” หลี่ฝางตะลึง

“รู้จัก แต่ไม่สนิท” หวางเห้ายิ้ม： “ผมออกโรงช่วยคุณ เพราะว่าตอนที่เพิ่งมา มีไอดอลคนหนึ่งโทรหา”

“ไอดอล？” หลี่ฝางตะลึงมากขึ้น： “พี่เห้า ไอดอลพี่คือใคร？”

“เจ้าหัวแบนไง” หวางเห้าเงยคางชึ้ไปที่เจ้าหัวแบน

เวลานี้ หลินชิงชิงก็เล่าให้หลี่ฝางฟัง เกี่ยวกับหวางเห้ากับเจ้าหัวแบน

หวางเห้าคือนักสู้ฝ่ายหมัดดำ เขาคิดว่าตัวเองเจ๋งไม่มีใครเทียบได้ แล้วก็ไม่สนใจใครทั้งนั้น จนได้เข้าไปยั่วยุกับมืออันธพาลเหรียญทองของลูกพี่หลี่กับลูกพี่หลิน

ตงไห่คือมืออันธพาลเหรียญทองที่มีชื่อเสียง ทุกคนต่างพ่ายแพ้ให้กับหวางเห้า จนลูกพี่หลินโมโห ให้เจ้าหัวแบนสู้กับเขาสักรอบ