NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 495

บทที่495 สมบัติอันมีค่าของตระกูลจูเก่อ

ความจริงนี้ ซุนจิ้นยากที่จะรับได้

พ่อที่เลี้ยงตัวเองจนโต ดันเป็นศัตรูที่วางแผนทำร้ายทั้งครอบครัวของตัวเอง？

ซุนจิ้นถอยหลังไป สติก็ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย

“หุบปาก！”

หลี่ฝางรีบจ้องจูเก่อชิงทันที แล้วไม่ให้เขาพูด

“เมื่อกี๊ควรจะตัดลิ้นคุณจริงๆ”หลี่ฝางพูดอย่างเย็นชา

จูเก่อชิงหัวเราะ：“แล้วแต่คุณเถอะ ยังไงตระกูลจูเก่อก็ไม่เอาผมแล้ว ผมอยู่ไปจะมีความหมายอะไร？”

“ผมเป็นคนพิการแล้ว ไม่กลัวที่จะพิการอีกหรอก มา ตัดสิ”

จูเก่อชิงพูดด้วยใบหน้าไม่แคร์นัก

หลี่ฝางหมดคำพูดกับจูเก่อชิงทันที

ก่อนหน้านี้จูเก่อชิงก็กลัว เขาคิดว่าแค่กลับไปที่ซ่องโจรของตัวเอง กลับไปที่ข้างกายของปู่ตัวเอง เขาก็จะมีตัวช่วยแล้ว

ถึงสองขาหักไปแล้ว เขาก็ยังเป็นคุณชายของตระกูลใหญ่

แต่ตอนนี้ จูเก่อเจิ้งไม่ต้องการเขาแล้ว

ตอนนี้ จูเก่อชิงกลายเป็นคนถูกทิ้งทันที

เขาเสียความหวังของชีวิตไป

หลี่ฝางไม่สนใจจูเก่อชิง จูเก่อชิงในตอนนี้ เหมือนกับคนเร่ร่อนคนหนึ่ง

ด้านหน้าไม่กี่สิบเมตร ส้าวส้วยคนเดียวสู้กับคนสิบกว่าคน

น่าจะใช้เวลาไปประมาณห้านาที ก็แทบจะล้มหมดได้

ส้าวส้วยเหลือไว้คนหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้าไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา สวมให้เรียบร้อย

“คุณไปเถอะ”

หลังจากสวมเสื้อผ้าเสร็จ ส้าวส้วยจึงพูดกับคนนี้

คนๆนี้น่าจะอายุสี่ห้าสิบได้ ผมไม่ยาว หน้ายาวๆ ร่างกายกำยำมาก

ส้าวส้วยสามารถฆ่าผู้ชายคนนี้ตายได้อย่างง่ายดาย แต่กลับปล่อยเขาไป

“พวกเรา……รู้จักกันเหรอ？”คนหน้ายาวมองส้าวส้วย แล้วถามไป

คนหน้ายาวนั้นแปลกใจหน่อยๆ คนตั้งมากมายนี้ ตายแล้ว พิการก็มี ทำไมตัวเองกลับไม่เป็นไร？

“คุณชื่อจางจื่อเฉิง ใช่ไหม？”

ส้าวส้วยมองคนหน้ายาว จากนั้นก็ถามๆไป

“ใช่”คนหน้ายาวพยักหน้าตอบ

“งั้นก็ไม่ผิด”

ส้าวส้วยพูดกับคนหน้ายาวว่า：“กลับไปเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้ของคุณให้ดีเถอะ อย่ามาช่วยตระกูลจูเก่อทำชั่วอีกเลย”

คนหน้ายาวยังไม่เข้าใจ แต่เขาก็ตระหนักถึงความน่ากลัวของส้าวส้วยได้

ในเมื่อส้าวส้วยตั้งใจจะปล่อยเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องซักถึงต้นตอ

มีชีวิตอยู่ต่อไปก็พอแล้ว

“ขอบคุณมาก”

คนหน้ายาวมองส้าวส้วยอย่างขอบคุณ จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในแม่น้ำใต้ดิน

“คิดไม่ถึงว่าทางออกซ่องโจรของตระกูลจูเก่อ จะเป็นแม่น้ำใต้ดิน”ส้าวส้วยมองเห็นฉากนี้ ยิ้มดูถูกขึ้นมา

ที่ส้าวส้วยปล่อยคนนนี้ไป มีทั้งหมดสองสาเหตุ หนึ่งในนั้น ก็คือหาตำแหน่งทางออกได้

“ไอ้โง่นี่”จูเก่อชิงแอบด่า

ตอนนี้ ทางออกก็เจอแล้ว งั้นจูเก่อชิง ก็ไม่มีค่าใดๆแล้ว

“กรงลิฟต์เมื่อกี๊ ได้แค่ลงไปส่งคน แต่ส่งคนขึ้นไปไม่ได้ ผมพูดถูกไหม？”ส้าวส้วยมองจูเก่อชิงแวบหนึ่ง แล้วพูด

จูเก่อชิงพยักหน้า：“ขึ้นไป ก็จะไปสัมผัสเครื่องกลไก”

“นอกจากปู่ผมจะลงมือ ไม่งั้น คนข้างในก็จะถูกปิดขังไปตลอด”

จูเก่อชิงพูดจบ ก็มองส้าวส้วย：“ทำไมต้องเป็นเขา？”

“หรือคุณไม่รู้ว่า ตอนนั้นเป็นเขาที่ฆ่าซุนต้าเซิ่น？”จูเก่อชิงถาม

เมื่อกี๊ส้าวส้วยตั้งใจถามเขาว่าชื่อจางจื่อเฉิงหรือไม่ ที่แท้ก็มีสาเหตุ

ซุนจิ้นได้ยินคำนี้ ก็ตาเบิกโตทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ใช่ ผมจงใจปล่อยเขาไป”

ส้าวส้วยพยักหน้า พูดว่า：“เพราะว่าคนๆนี้ ไม่ควรตายในเงื้อมมือของผม”

“ควรจะตายในเงื้อมมือของซุนจิ้น”ส้าวส้วยพูด

ซุนจิ้นมองส้าวส้วย พูดอย่างขอบคุณ：“ทำไมเมื่อกี๊ไม่บอกผม？”

“เมื่อกี๊ถ้าผมรู้……”

ซุนจิ้นอยากพูดว่า ถ้าเมื่อกี๊ผมรู้ความจริง จะต้องหยุดจางจื่อเฉิงนี้แน่นอน

“คุณสู้เขาได้เหรอ？”