NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 497

บทที่497 หลี่ฝาง พวกเราจะแต่งงานกันไหม？

“โก่เอ๋อ？ทำไมเป็นคุณได้！”

วินาทีที่เห็นโก่เอ๋อ ทั้งตัวหลี่ฝางก็ตะลึงไป

คุณหนูที่มาจากเมืองหลวง แม้แต่ลุงเฉียนก็กำชับอยู่บ่อยๆ ว่าจะต้องสร้างสัมพันธ์ดีๆกับเธอ ……

ดันมาตกต่ำเป็นพนักงานเคาน์เตอร์โรงแรมเนี่ยนะ？

หลี่ฝางขยี้ตา กระทั่งยังสงสัยว่าตาของตัวเองฝาดไป

“ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ？”โก่เอ๋อก็ถามเหมือนกัน

มองหลี่ฝางกับลู่หลุ่ยจูงมือกันมาเปิดห้อง โก่เอ๋อก็ยิ้มบางๆ：“ฉันจำได้ว่าคุณสองคนเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมเลิกกันแล้วถึงมาเปิดห้องล่ะ”

“ทำไม เป็นคู่ขากันเหรอ”โก่เอ๋อพูดอย่างเซ็งๆ

โก่เอ๋อรู้สึกต่อลู่หลุ่ย ไม่ได้ดีมาเสมอ

ครั้งที่แล้วตอนอยู่ที่สถานตากอากาศ ทั้งสองก็เกือบจะทะเลาะกัน

ลู่หลุ่ยขมวดคิ้ว ถึงแม้ในใจจะโกรธ แต่ไม่พูดอะไร

ถูกด่าว่าเป็นคู่ขา ในใจของหลี่ฝางก็ไม่พอใจหน่อยๆ แต่เขาก็ระงับความโกรธไว้แล้วพูด：“เกี่ยวอะไรกับคุณไหมล่ะ？เปิดห้องให้ผมห้องหนึ่งหน่อย”

“ห้องเดียวเหรอ？”

ที่มุมปากโก่เอ๋อหัวเราะ หัวเราะอย่างคิดร้าย：“เลิกกันแล้วยังจะมาเปิดห้อง หน้าไม่อายจริงๆ”

“พวกเราคืนดีกันแล้ว”ลู่หลุ่ยทนไม่ไหวหน่อยๆ

โก่เอ๋อเปิดห้องให้หลี่ฝางอย่างไม่พอใจ เอาคีย์การ์ดยื่นให้หลี่ฝาง

ตอนที่หลี่ฝางพาลู่หลุ่ยขึ้นไป จู่ๆโก่เอ๋อก็พูด：“หลี่ฝาง ฉันมีธุระกับคุณเล็กน้อย คุณอยู่ก่อนได้ไหม？”

หลี่ฝางมองลู่หลุ่ยแวบหนึ่ง แล้วพูด：“มีอะไรพูดต่อหน้าแฟนผมไม่ได้เหรอ”

สีหน้าของโก่เอ๋อไม่ค่อยดีนัก ลู่หลุ่ยจึงพูด：“ฉันขึ้นไปก่อนละกัน”

“ฉันเชื่อคุณ”ลู่หลุ่ยปล่อยมือของหลี่ฝาง แล้วพูด

“พูดเหมือนกับฉันจะแย่งแฟนคุณงั้นแหละ ใครจะไปอยากได้กัน”โก่เอ๋อกลอกตาใส่ลู่หลุ่ย และรับน้ำใจด้วยความขอบคุณ

หลี่ฝางเริ่มกลัวโก่เอ๋อหน่อยๆแล้วจริงๆ หนึ่งเพราะว่าตัวตนของเธอค่อนข้างพิเศษ สองคือครั้งที่แล้วเธอบังคับจะจูบตัวเองให้ได้

หลังจากลู่หลุ่ยขึ้นไปข้างบน หลี่ฝางก็มาตรงหน้าของโก่เอ๋อ แล้วเอนไปถาม：“คุณหนู คุณจะพูดอะไรกับผมเหรอ？”

พูดจบ หลี่ฝางก็หัวเราะออกมา：“ใช่สิ ทำไมคุณถึงตกต่ำมาเป็นพนักงานเคาน์เตอร์โรงแรมได้？ผมจำได้ว่าคุณไม่ใช่คู่หมั้นของซือถูเฟย คุณหนูแห่งเมืองหลวงหรอกเหรอ？”

“คุณหนูแห่งเมืองหลวง มาสัมผัสชีวิตบ้านๆหรอกเหรอ？”หลี่ฝางถามอย่างสนใจ

“พูดเหลวไหลให้มันน้อยๆหน่อย ฉันไม่มีเงินแล้ว ให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ”โก่เอ๋อยื่นมือออกไป ไปตรงหน้าหลี่ฝาง

ท่าทางนี้ เหมือนกับหลี่ฝางติดเงินเธอ

“คุณยืมเงินผม？เงินของคุณล่ะ？”หลี่ฝางถาม

“ถูกที่บ้านเอาไปหมดแล้ว ปู่ฉันไม่เชื่อที่ฉันพูด แล้วยังให้ฉันไปอยู่ที่ตระกูลซือถูอีก ฉันไม่เห็นด้วย เขาก็อายัดบัตรเอทีเอ็มของฉัน ขับรถของฉันไป แม้แต่เงินในกระเป๋าของฉัน ก็เอาไปด้วย”

“คุณว่าตาแก่นั่นเลวไหม แม้แต่โทรศัพท์ของฉัน เขายังให้ฉันเปลี่ยนเป็นรุ่นเก่าเลย”

โก่เอ๋อยักไหล่พูดว่า：“เห้อ ตอนนี้ฉันไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขอทาน”

“คุณว่าถ้าฉันไม่มาเป็นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์โรงแรม แล้วจะทำไง？ใช้ชีวิตบนถนน นอนข้างถนนไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？ฉันก็แค่เด็กผู้หญิง ทำแบบนั้น อันตรายมาก”

“ถ้าไปเจอคนโรคจิตอย่างคุณ งั้นฉันก็จบเห่สิ”โก่เอ๋อบ่น

“ผมคือคนโรคจิต？”หลี่ฝางกัดฟัน ปฏิเสธทันที：“เดิมทีคิดจะยอมช่วยเหลือ ให้คุณยืมเงินสักหน่อย แต่คุณมาว่าผมว่าเป็นโรคจิต？เหอะเหอะ ไม่ให้ยืมละ น้องสาว บ๊ายบาย”

“กลับมาก่อน！”

โก่เอ๋อร้อนรนทันที ดึงแขนของหลี่ฝางไว้：“คุณชายหลี่ ขอร้องล่ะได้ไหม ฉันทำต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ คืนนี้ไม่ได้นอน ลำบากมากจริงๆ”

“อีกอย่างฉันมักจะเจอพวกบ้ากาม ถือโอกาสตอนที่ฉันก้มหน้า แอบมองหน้าอกของฉัน ……”

“หดหู่จะตายอยู่แล้ว มาทำงานที่นี่ ก็ต้องสวมเสื้อผ้าคอต่ำๆแบบนี้”

โก่เอ๋อกัดฟันพูด

หลี่ฝางหัวเราะ แล้วพูด：“คุณไม่มีเพื่อนเหรอ？”

“เพื่อนที่เมืองหลวง ติดต่อไม่ได้สักคน ถึงติดต่อได้ พวกเขาก็ไม่กล้าให้ฉันยืมเงิน”โก่เอ๋อพูดด้วยใบหน้าหดหู่：“ปู่ฉันได้ฆ่าล้างหมดแน่”

“หลี่ฝาง คุณช่วยฉันได้ไหม ……”โก่เอ๋อดึงหลี่ฝางไว้ เขย่าตัวอย่างออดอ้อน

“พอน่า คุณอย่าเขย่าเลยน่า เขย่าจนผมปวดตา”หลี่ฝางกลอกตาใส่โก่เอ๋อ

“คุณให้ยืมไหม？ถ้าไม่ให้ยืม ฉันจะเอาเรื่องที่พวกเราจูบกัน บอกแฟนคุณ”โก่เอ๋อเห็นหลี่ฝางไม่ยอมประนีประนอม จึงพูดขู่

“คุณอย่าพูดเหลวไหล คุณต่างหากที่จะจูบผม แต่ถูกผมใช้มือบังไว้”

“ฉันไม่สน ถ้าคุณไม่ให้ฉันยืมเงิน ฉันก็จะบอกแฟนคุณ ว่าคุณดื่มมากไป จะจูบฉันให้ได้ แต่ฉันขัดขืนไม่สำเร็จ จนถูกคุณกระทำ”โก่เอ๋อพูด