NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 508

บทที่ 508 หวังว่าจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด

“สวย ใจกว้าง ฉลาด บ้านรวย......”

หลี่ฝางยังไม่ทันพูดจบ ฉินวี่เฟยก็แทรกขึ้นมา： “งั้นนายล่ะ? นายก็อดใจไหวไม่ใช่เหรอ? จากที่ฟังนายพูด นายก็ไม่ใช่คนปกตินี่?”

“ฉันก็เกือบ เกือบไปแล้ว ฉันเป็นคนที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่ดันไปตกหลุมเธอ” หลี่ฝางยิ้มแห้งๆ

“ถ้ารู้แบบนี้ ฉันพยายามอีกหน่อยก็คงจะดี” ฉินวี่เฟยพูดเองตอบเอง

หลี่ฝางได้ยินประโยคนี้ ในใจอยู่ๆ ก็ทรมาน เขาอยากจะคว้าฉินวี่เฟยเข้ามา กอดเอาไว้ในอ้อมแขน

แต่สติสัมปชัญญะของหลี่ฝางบอกไว้ ว่าตนไม่สามารถทำแบบนั้นได้

หลี่ฝางรีบเปลี่ยนประเด็น แล้วถามขึ้น： “ใช่แล้ว ด้านฉินเสี่ยวหู่มีข่าวคราวบ้างหรือยัง?”

ฉินวี่เฟยส่ายหน้า แล้วพูด： “เมื่อคืนฉินเสี่ยวหู่แอบกลับบ้านมารอบนึง ให้ฉันเอาตำแหน่งประธานของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป ยกให้พ่อของเขา แถมยังขู่ฉัน ถ้าหากฉันไม่ยอม ก็จะไม่ให้ฝังคุณปู่”

หลี่ฝางได้ฟังก็ขมวดคิ้ว： “เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ถึงกับขู่เธอเรื่องนี้”

“หรือว่าเขาไม่ใช่หลานของนายท่านฉินเหรอ?” หลี่ฝางถามฉินวี่เฟยอยากผิดคาด

ถ้าหากเป็นหลาน ทำไมถึงใช้เรื่องนี้มาข่มขู่

ไม่ให้ฝังคุณปู่ตัวเอง ไอ้สวะฉินเสี่ยวหู่นี่ ไม่เลวไปหน่อยเหรอ?

“แน่นอนว่าเขาเป็น แต่แค่ เขาคิดว่าคุณปู่ลำเอียงรักพวกเรามากกว่า แล้วทำไม่ดีกับพ่อของเขา” ฉินวี่เฟยถอนหายใจ： “ลุงสองก็ด่าเขา แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ก่อนที่คุณปู่จะเสีย ท่านก็ด่าฉินเสี่ยวหู่ไว้ไม่น้อย ถ้าหากไม่เป็นเพราะทุกคนห้ามไว้ อยู่หลายหน คุณปู่คงจะอยากตัดชื่อฉินเสี่ยวหู่ออก”

ฉินวี่เฟยพูด พลางถอนหายใจ แล้วพูด： “ฉินเสี่ยวหู่ทำไปได้”

“แล้วยังไง?”

หลี่ฝางพูดอย่างดูถูก： “วันพิธีงานศพบอกฉัน ถ้าหากฉินเสี่ยวหู่กล้าเสนอหน้ามา ให้ฉันจัดการเอง”

“เห้อ ทำได้แต่แบบนั้นแล้ว ฉินเสี่ยวหู่เป็นคนไม่มีเหตุผล พวกเราใครก็จนปัญญา แม้แต่ลุงสองก็เอาเขาไม่อยู่”

“พรุ่งนี้ตอนเช้า ก็จะนำร่างของคุณปู่ไปฝังแล้ว”

“ถ้าหากทำพิธีเลยฤกษ์ จะมีผลกระทบเป็นอย่างมาก” ฉินวี่เฟยพูดอย่างจนปัญญา

คนมีเงิน ยิ่งเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์

หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนไปจัดการ”

“โอเค รบกวนนายแล้ว” ฉินวี่เฟยพูดอย่างขอบคุณ

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ แล้วพูด： “ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ความสัมพันธ์ของพวกเรา มีอะไรที่รบกวนไม่ได้ นี่ก็แค่เรื่องเล็กน้อยเอง”

“ฉันไปก่อนนะ หลี่ฝาง” ถึงแม้ฉินวี่เฟยจะไม่อยากจากไป แต่ยังคงต้องเดินจากไป

เมื่อเดินมาถึงบริเวณสวนของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ ตาสองข้างของฉินวี่เฟย ก็มีน้ำตาไหลออกมา

ออกมาจากมหาลัย เข้าสู่แวดวงธุรกิจ ถึงแม้จะไม่ได้ขีดเส้นแบ่งฝ่ายชัดเจนกับหลี่ฝาง แต่มันก็ห่างออกไปมากอยู่ดี

“พ่อ” ฉินวี่เฟยมองชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่หน้าประตูมหาลัย แล้วเรียกเขา

“ทำใจจากเพื่อนสนิทพวกนั้นของลูกไม่ได้เหรอ?” ฉินเพ่ยถามขึ้น จากนั้นก็ถอนหายใจ แล้วพูด： “ไม่เป็นไร รอให้เรื่องที่บริษัทสงบลงหน่อย ลูกก็ไม่ค่อยยุ่งแล้ว ถึงเวลานั้นลูกค่อยกลับมาที่มหาลัยหาพวกเขา หรือจะเรียกพวกเขาไปเที่ยวเล่นที่บ้านก็ได้นะ”

“หนูยังไม่ได้บอกกับพวกเพื่อนสนิทหนู”

ฉินวี่เฟยพูด

ฉินวี่เฟยบอกเรื่องที่ตัวเองพักการเรียน กับหลี่ฝางแค่คนเดียว

“งั้นลูกร้องไห้ทำไม?” ฉินเพ่ยมองลูกสาวของตนอย่างไม่เข้าใจ

“พ่อ ไปบริษัทเถอะ”

“พวกเขาเป็นผู้ใหญ่ หนูจะสายไม่ได้” ฉินวี่เฟยเช็ดน้ำตา แล้วพูดขึ้น

ต่อมาฉินวี่เฟยก็ไปที่บริษัท ประชุมกับบอร์ดผู้บริหาร

ในวันนี้ ฉินวี่เฟยคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป อีกไม่นาน เธอก็จะเป็นประธานบริษัทแล้ว

จากนักศึกษามหาวิทยาลัยคนนึง กลายมาเป็นประธานบริษัทชั่วพริบตา

ไม่พูดก็ไม่ได้ การก้าวกระโดดนี้ เหมือนจะใหญ่ไปหน่อย