NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 510

บทที่ 510 พี่น้องของฉัน จะโดนรังแกไม่ได้

“กินได้ก็กิน กินไม่ได้ก็ไสหัวไป ที่นี่ไม่มีใครยกนายเป็นพระเจ้า เข้าใจมั้ย?” หลังจากเหวี่ยงมือตบไปหนึ่งที หลี่ฝางก็พูด ด้วยสีหน้าเย็นชา

สีหน้าของหยิ่นเหล่ย เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ต่อหน้าคนมากมาย หลี่ฝางตบหน้าเขาอย่างไม่เกรงใจ แบบนี้ไม่ไว้หน้ากันเลย

อยู่ด้านนอก มีคำพูดนึงว่าตีคนไม่ตบหน้า การตบหน้านี่ต้องไม่ทน

ที่หลี่ฝางตบหน้าของหยิ่นเหล่ย แต่หยิ่นเหล่ยก็ไม่กล้าถือหลี่ฝาง

ข้อแรก เขาไม่มีความสามารถที่จะเอาเรื่องหลี่ฝาง

ข้อสอง เขามีเรื่องจะต้องขอร้องหลี่ฝาง

“ครับ คุณชายหลี่” หยิ่นเหล่ยอดกลั้นความโกรธไว้ แล้วก้มหน้าพูด

การกระทำนี้ ทำเอาเจ้าของร้านตกใจ

ทันใดนั้น สายตาที่เจ้าของร้านมองหลี่ฝางก็เปลี่ยนไป

ทั้งร่างหยิ่นเหล่ยสวมของแบรนด์เนม แถมยังขับปอร์เช่พานาเมร่า ถึงเจ้าของร้านจะไม่รู้จักว่าอะไรที่เรียกว่าปอร์เช่พานาเมร่า แต่ก็พอดูออกว่าเป็นรถหรู

บวกกับที่เมื่อครู่หยิ่นเหล่ยควักเงินสองพัน ออกมาทิ้ง

ดังนั้นเจ้าของร้านจึงมั่นใจ ว่าลูกเศรษฐีคนนี้ จะต้องรวยมากแน่ๆ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าหยิ่นเหล่ยพูดจาไม่ได้ เจ้าของร้านก็ไม่อยากไล่เขาไปจริงๆ

แต่ลูกเศรษฐีที่โดดเด่นคนนี้ กลับอยู่ในอาณัติของหลี่ฝาง แถมยังทำตัวราวกับลูกน้องอย่างนั้น

นี่มันแสดงไม่ให้ว่า ฐานะของหลี่ฝาง ยิ่งไม่ธรรมดาเลย

“ยกเบียร์มาลังนึง” หลี่ฝางผงกหัวให้เจ้าของร้าน แล้วเดินออกมาจากห้องครัว

ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะสี่เหลี่ยมไว้ โต๊ะสี่เหลี่ยมตัวนั้นก็ไม่ได้สะอาดเท่าไหร่ หากใช้กระดาษทิชชูเช็ดแรงๆ ก็สามารถเช็ดคราบน้ำมันเล็กๆ ออกมาได้

ไห่เย่นขมวดคิ้ว รังเกียจเล็กน้อย

หลายปีที่ผ่านมา หล่อนกับหยิ่นเหล่ย ถ้าไม่ได้ไปภัตตาคารหรูทานอาหารตะวันตก เคยไปกินข้าวที่ร้านเล็กๆ แบบนี้ซะที่ไหน?

หล่อนโน้มตัวไปหาหยิ่นเหล่ย แล้วกระซิบเสียงเบา： “พวกเราต้องกินข้าวที่นี่จริงๆ เหรอ”

หยิ่นเหล่ยรังเกียจยิ่งกว่าไห่เย่นอีก เขาส่งสายตาให้ไห่เย่น： “รีบเอาสัญญาออกมา ให้คุณชายหลี่ดู”

ทันใดนั้นไห่เย่นก็รีบหยิบเอกสารสัญญาออกมา จากกระเป๋าLVของเธอ แล้วยื่นไปทางหลี่ฝาง： “คุณชายหลี่ ฉันได้ยินมาว่าคุณคือเจ้าของของถนนบาร์ คุณเพิ่งได้เป็นเจ้าของ คงจะขาดหน่วยรักษาความปลอดภัยใช่มั้ย?”

“ต้าหัวกรุ๊ปของพวกเรา กำลังจะเป็นบริษัทที่มีหน่วยรักษาความปลอดภัย มากที่สุดในเมืองเอก คุณลองดู พวกเราสามารถเป็นพันธมิตรที่แน่นแฟ้นกันได้มั้ย นี่คือเอกสารสัญญาที่ฉันร่างมา คุณลองดูหน่อยมั้ย?”

หลี่ฝางไม่แม้แต่จะเงยหน้า เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วเริ่มเล่นเกมไพ่

ไห่เย่นถือสัญญาอยู่ในมือ ยื่นให้ไม่มีใครรับ ส่วนหลี่ฝางก็ไม่เงยหน้า ทำเอาบรรยากาศกระอักกระอ่วนทันที

ไม่ใช่หลี่ฝางไม่ได้ยิน แต่แค่ทำเป็นไม่ได้ยิน

ไห่เย่นเป็นแฟนของหลี่ซ่วยซ่วย แต่กลับใกล้ชิดกับหยิ่นเหล่ยเกินงาม หลี่ฝางแค่อยากจะเอาคืนแทนหลี่ซ่วยซ่วย

ไห่เย่นยื่นให้อยู่นาน จนปวดมือ ในตอนนั้น เขาเรียกคุณชายหลี่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่หลี่ฝาง ก็ทำอย่างกับคนหูหนวก แค่เล่นเกม ไม่สนใจเธอ

“คุณชายหลี่ คุณลองดูสัญญาก่อน มีส่วนไหนที่ไม่เหมาะสม ผมสามารถแก้ได้” หยิ่นเหล่ยพูดพลางทำหน้าร้อนรน

“เชี่ย แพ้อีกแล้ว”

หลี่ฝางสบถมาคำนึง แล้วเล่นเกมต่อ

“ไห่เย่น......” หยิ่นเหล่ยเรียกไห่เย่นเสียงเบา แล้วใช้คางชี้ไปทางหลี่ซ่วยซ่วย

ไห่เย่นเข้าใจความหมายของหยิ่นเหล่ยทันที แล้วสะบัดก้น มาข้างหน้าหลี่ซ่วยซ่วย จากนั้นก็ยื่นเอกสารสัญญาให้หลี่ซ่วยซ่วย： “ที่รักคะ ช่วยเค้าส่งเอกสารสัญญาให้คุณชายหลี่หน่อยนะคะ”

“อ๋อ” หลี่ซ่วยซ่วยพยักหน้าแล้วทำตาม

“หลี่ฝาง นี่เป็นสัญญาที่ไห่เย่นอดหลับอดหลับ สองวันสองคืนเขียนออกมา นายลองดูหน่อยนะ” หลี่ซ่วยซ่วยวางเอกสารสัญญาวางลงตรงหน้าหลี่ฝาง

หลี่ฝางถึงจะวางโทรศัพท์ลง แล้วเงยหน้ายิ้ม： “สองวันสองคืนทำออกมา?”

“ใช่ๆ” ไห่เย่นพยักหน้ารัวๆ

“ทำไมฉันไม่เห็นเธอขอบตาดำเลย?” หลี่ฝางหัวเราะเหน็บ

ไห่เย่นหัวเราะอย่างเลิ่กลั่ก： “ฉันใช้เครื่องสำอางกลบไว้”

“อ๋อเหรอ? เหอะๆ เรื่องแบบนี้เธอต้องใช้เวลาสองวันสองคืนทำมันออกมา เธอนี่ไร้ความสามารถขนาดไหนเหนี่ย”

ถึงแม้หลี่ฝางจะไม่เข้าใจเรื่องกระบวนการร่างสัญญา แต่ว่าสัญญาแรงงานแบบนี้ มันง่ายที่สุดแล้ว แต่บอกว่าจะแบ่งเงินกันยังไง จากนั้นถ้าหน่วยรักษาความปลอดภัยได้รับบาดเจ็บ จะต้องชดเชยยังไง