NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 601

แต่หลายครั้งที่หลี่ฝางไม่มีสิทธิ์เลือก

ความสัมพันธ์ระหว่างหวางเห้ากับชางสู่ พวกเขาสนิทกันมาก ถึงขนาดที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมา

ในขณะที่หลี่ฝางกับชางสู่ ไม่คนใดคนนึงก็ต้องตายกันไปข้าง หรือไม่ก็พิการจนขยับตัวไม่ได้ เพราะงั้นในสถานการณ์แบบนี้เป็นไปได้มากว่าหวางเห้าจะกลืนน้ำลายตัวเอง

เพราะฉะนั้นไล่หวางเห้าไปซะตั้งแต่ตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็จะไม่ต้องเจ็บในภายหลัง อย่างมากก็เอาไปหักล้างบุญคุณสักครึ่งนึง

“เหอๆ นายยิ่งใหญ่จริงๆ นายทำแบบนี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนยังไงๆอยู่” หลี่ฝางยิ้มขมขื่น “ลึกๆแล้วนายก็โทษฉันอยู่ใช่ไหม?”

“ไม่เคยครับ เมื่อกี้ผมคิดไว้อยู่แล้ว ขืนอยู่ต่อเกรงว่าคงจะไม่เหมาะจริงๆ”

“อีกอย่าง สงครามระหว่างคุณกับชางสู่ ผมคงไม่เหมาะจะเข้าร่วม”

หวางเห้าส่วยหน้า “เพราะงั้น. การจากไปคือทางเลือกที่ดีที่สุด”

“คุณชายหลี่ ผมรู้ดีว่าคุณมีความสามารถขนาดไหน แล้วก็รู้ด้วยว่าคนระดับไหนที่เป็นแบ็คอัพให้คุณอยู่ ชางสู่ไม่มีทางเอาชนะคุณได้” หวางเห้ารู้ว่าพ่อของหลี่ฝางเป็นถึงจอมปีศาจผู้โด่งดัง

อีกทั้งหวางเห้าก็เจอเห็นฝีมือของส้าวส้วยมากับตัวเอง

พูดตามตรง ไม่ใช่ว่าหวางเห้าไม่เคยเจอคนฝีมือระดับปรมาจารย์ เขาตีรันฟันแทงมาตั้งแต่สมัยหนุ่มๆไม่ว่าจะระดับไหน มีหรือที่เขาจะไม่เคยเจอ?

ปรมาจารย์หลายคนถึงขั้นไม่เสียเวลาแยแสพวกมาเฟีย แต่ถึงกระนั้นพวกเขาเองก็ยังไม่ใช่คู่ปรับที่เหมาะสมสำหรับส้าวส้วย

“แต่ผมยังจะขอร้องคุณเรื่องนึง ช่วยไว้ชีวิตชางสู่ได้ไหมครับ” หวางเห้ามองหน้าหลี่ฝางด้วยสีหน้าอ้อนวอน

หลี่ฝางส่ายหน้า “ถ้าฉันรับปากนาย ก็เท่ากับฉันไม่มีความรับผิดชอบต่อคนอื่น คำพูดที่ว่ามีดดาบไม่มีตา ฉันเชื่อว่านายคงเคยได้ยินมา ถ้าถึงเวลาที่ต้องลงมือกัน แล้วฉันให้พวกของเราคนอื่นออมมือ พวกเขาอาจจะเป็นฝ่ายพลีชีพแทนได้ง่ายๆ”

“ฉันขอถามกลับคำนึง นายกล้ารับประกันไหมว่าชางสู่จะไม่ฆ่าคนของฉันเลยแม้แต่คนเดียว?”

คำพูดของหลี่ฝาง ทำให้หวางเห้าสะอึกไป

สุดท้ายหวางเห้าจึงเพียงแค่ส่ายหน้า “ชางสู่ไม่มีทางรับปากผมแน่”

“เพราะงั้นฉันเองก็ไม่อาจรับปากนายได้เหมือนกัน” หลี่ฝางมองหน้าหวางเห้า แล้วพูดออกมอย่างแน่วแน่

“ยกเว้นคุณจะเป็นคนลงมือฆ่าชางสู่ด้วยตัวเอง ไม่งั้นไม่ว่าจะเป็นใคร ผมก็จะกลับมาเมืองเอกแล้วแก้แค้นแทนพี่น้องของผม” หวางเห้ามองหลี่ฝางแวบนึง

หลี่ฝางหัวเราะ “จะปล่อยฉันไปคนนึงงั้นสิ”

“กลับตงไห่ไปเถอะ ที่ผืนนั้น ฉันจะแย่งมาให้นาย บริษัทของตู้ต้าไห่ล้มละลายถาวรแล้ว มิหนำซ้ำยังเป็นหนี้ก้อนใหญ่ อีกไม่นานธนาคารก็จะเอาเขตไฟแดงไปเร่ขาย ถึงตอนนั้นฉันค่อยไปแย่งมาให้ จากนั้นจะให้เงินนายอีกก้อนไปซ่อมแซมใหม่ให้ดีๆ หึ หวางเห้านายได้สังเกตไหมว่าจริงๆแล้วตงไห่ยังขาดศูนย์อาบน้ำดีๆอยู่” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ

หวางเห้าส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับคุณชายหลี่ ที่หรูหราไฮโซไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่ ผมแค่อยากทำธุรกิจเล็กๆเลี้ยงดูครอบครัวได้ก็พอ”

“ทำอะไรก็คิดเผื่อพี่น้องนายด้วย” หลี่ฝางโน้มน้าว “อย่าคิดถึงแต่ตัวเอง”

“ไม่ใช่แค่พวกผู้ชาย ไหนจะสาวๆพวกนั้นอีก พวกเธอมาถึงเมืองเอก หาเงินได้มากขึ้นตั้งกี่ร้อยเท่า แล้วนายจะให้พวกเธอกลับไปรับแขกในผับเล็กๆ คิดว่าพวกเธอจะยอมกลับไปหรอ? ผู้หญิงที่ทำงานทางนี้ พวกเธอไม่รู้จักคำว่าความรู้สึกหรอก พวกเธอรู้จักแค่เงิน” หลี่ฝางพูด

หวางเห้านิ่งไป ก่อนจะยอมรับปากหลี่ฝาง “ถ้างั้นก็ขอบคุณคุณชายหลี่มากครับ ถ้าตอนนั้นธุรกิจไปได้ดี ผมจะเอาส่วนแบ่งโอนคืนคุณชายหลี่”

หลี่ฝางส่ายหน้า เมื่อมองดูหวางเห้า ก็รู้สึกว่าเขาคนนี้ยึดหลักยุติธรรมอยู่ไม่น้อย

แต่เสียดายที่มีชางสู่อยู่

ดังนั้นชาตินี้หลี่ฝางกับหวางเห้าก็ไม่มีทางเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันได้

จู่ๆโทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา ทันทีที่หลี่ฝางกดรับสาย เสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้น

“คุณชายหลี่ เกิดเรื่องแล้วครับ” ปลายสายเป็นเสียงอันคุ้นเคย

หลี่ฝางขมวดคิ้ว “นายคือเฉิงหยุน?”

“ใช่ครับ น้องสาวของจูเฟิ่งปินอยู่กับเราแล้ว แต่ตอนที่กำลังออกจากโรงเรียนก็เจอกับคนของมู่เสี่ยวไป๋ ก็เลยเกิดการปะทะกัน ฝั่งนั้นมีปืน แถมคนก็เยอะกว่า ตอนนี้พวกเราถูกจับอยู่ในป่าด้านหลังโรงเรียนมัธยมโบตั๋น พวกเราไม่กล้าบุกออกไป คุณชายจะส่งคนมาได้ไหม...”

ทันทีที่เฉิงหยุนพูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้นที่ปลายสาย

หลี่ฝางรีบวางสาย แล้วโทรหาหวางเสี่ยวหยวนกับเฉินฝูเซิงมือเป็นพัลวัน

“เกิดอะไรขึ้นครับเจ้านาย?” เห็นท่าทีของหลี่ฝางแปลกไป หวางเห้าก็ถามขึ้น

“เกิดเรื่องขึ้น ฉันต้องไปที่โรงเรียนมัธยมโบตั๋นหน่อย” หลลี่ฝางตอบ แล้วมุ่งหน้าเดินไปที่รถ

“หึ งั้นผมไปด้วย ตอนนี้ผมยังเป็นคนของคุณอยู่”

หวางเห้ายิ้มด้วยใบหน้าว้าวุ่น “คิดซะว่าเป็นภารกิจสุดท้ายที่ผมจะทำให้คุณได้ก่อนจากไปแล้วกัน”

“อีกฝ่ายคือมู่เสี่ยวไป๋” หลี่ฝางขมวดคิ้วเตือนเขา “ไม่กลัวเจอชางสู่หรือไง?”

พอได้ยินดังนั้น สีหน้าของหวางเห้าก็เปลี่ยนเป็นอึ้งไปทันที ก่อนจะหัวเราะแห้ง “คงไม่บังเอิญขนาดนั้นมั้งครับ”

“ก็ไม่แน่” หลี่ฝางแค่นหัวเราะ

หวางเห้าพูด “ถ้าเป็นชางสู่จริง งั้นผมขอไม่ออกโรง”

“ผมไม่ได้เจอเขามานาน อยากเจอเขาอยู่เหมือนกัน ครั้งก่อนที่ไปบ้านตระกูลมู่ก็ไม่ได้เจอ ถ้าได้เจอก็คงดีเหมือนกัน” หวางเห้าพูด ขณะกำลังก้าวขึ้นรถ

“เจ้านาย จะให้ผมตามไปด้วยไหมครับ?” หวางเห้าถาม

หลี่ฝางลังเลนิดหน่อย แล้วกระโดดขึ้นรถหวางเห้า “ไปเถอะ”

โรงเรียนมัธยมโบตั๋นอยู่ใกล้กับที่ที่หวางเสี่ยวหยวนอยู่มาก ดังนั้นหลี่ฝางจึงไม่ได้กังวลเท่าไหร่

พอไปถึง ดีไม่ดีหวางเสี่ยวหยวนคงจะสะสางให้เรียบร้อย

เมื่อขึ้นมาบนรถ หวางเห้าก็เหยียบคันเร่งจนสุด หลังจากนั้นเขาก็ส่งปืนกระบอกนึงให้หลี่ฝาง “เจ้านาย เอาไว้ป้องกันตัว”