NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 611

หลี่ฝางรู้สึกได้ว่า ความแข็งแกร่งของคนกลุ่มนี้ สุดยอดกว่า คนกลุ่มนั้นที่ตอนนั้นเจอที่ตระกูลจูเก่อ

ถึงแม้คนกลุ่มนี้ ล้วนแต่เป็นคนวัยกลางคนหรือคนแก่ มีเพียงคนหนุ่มอยู่ในนั้นคนเดียว

แต่คนพวกนี้ จะต้องเจ๋งมากแน่ๆ

ไม่อย่างนั้น พ่อตัวเอง แล้วก็ส้าวส้วย ไม่มีทางกังวลมากขนาดนั้นแน่

โหจื่อมองชายชรากลุ่มนี้ แล้วหัวเราะเหอะเหอะ：“นี่กากเดนของตระกูลจูเก่อใช่ไหม？ไพ่ใบสุดท้าย？”

“ถือว่าใช่แหละ”ส้าวส้วยพยักหน้า

“ไม่ถือว่าแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ได้ถือว่าอ่อนแอไป”ส้าวส้วยวิจารณ์เบาๆ：“คนที่นำพวกมา จัดการยากหน่อย”

โหจื่อเม้มปาก พูดว่า：“มองออก”

กังฟูในมือของโหจื่อ ไม่ได้แข็งแกร่งมาก เขาพอๆกับเจ้าหัวแบน แน่นอนว่า วันนั้นตอนที่ประลองยุทธที่สถานตากอากาศ โหจื่อ อ่อนให้อย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ได้อ่อนให้มากนัก

ทักษะที่ดีที่สุดของโหจื่อ ก็คือการแม่นปืนของเขา

หลี่ฝางมองไปที่โหจื่อ ถามเสียงทุ้มต่ำว่า：“ถ้าคุณใช้มือ คุณคิดว่า คุณสู้คนที่นำพรรคพวกมานั่นได้ไหม？”

“พูดยาก ถ้าแอบโจมตี ไม่มีปัญหาแน่นอน แต่ถ้าประชิดตัว ก็พูดยาก ต่อหน้าปรมาจารย์ บางครั้งโอกาสที่คุณจะใช้อาวุธลับยังไม่มีเลย แล้วนับประสาอะไรกับหยิบปืน”

โหจื่อพูดเบาๆ：“แต่ว่า ความแม่นปืนของผมอยู่ขั้นเทพ ถ้าสู้จริงๆ คนที่ตาย ต้องเป็นเขาแน่”

“อย่าดูถูกเขานัก ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เขา พวกเราคงไม่ต้องหนี วินาทีสุดท้ายนั้น เป็นเขาที่บีบให้ลูกพี่ต้องหนี”ส้าวส้วยกลอกตาใส่โหจื่อ แล้วพูด

ใบหน้าของโหจื่อเผยให้เห็นถึงความไม่พอใจ จึงทำเสียงฮึดฮัดไป：“ผู้ชายคนนี้ เป็นแค่คนธรรมดาที่ต่ำช้าไร้ยางอาย ยังดีที่เขายังเป็นนักศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง ความชอบธรรมในตัวไม่มีเลยสักนิด”

“ตอนนั้นลูกพี่ของพวกเรา ร่างกายก็เหนื่อยจนเพลียอยู่แล้ว แต่หลังจากเขามา ก็ยังพาปรมาจารย์มาด้วยคนหนึ่ง แม่เอ๊ย ทั้งสองคนร่วมมือกัน ก็ยังสู้ลูกพี่ของพวกเราไม่ได้ แล้วยังถูกลูกพี่พวกเราฆ่าตายคนหนึ่งอีก”โหจื่อพูดด้วยใบหน้าดูถูก

“เห้อ ก็ตอนนั้นคนที่ด้านหลังเขายืนอยู่เยอะ ไม่อย่างนั้น เขาต้องไม่รอดแน่”

โหจื่อพูดจบ ประตูรถของออดี้ a4 คันนั้น ก็ถูกเปิดออก

หลอซ่าลงมาจากรถ ใบหน้า สวมหน้ากากผีนั้น

“ห่า ไม่มั้ง？ลูกพี่จะลงมือด้วยตัวเองเหรอ？”เห็นหลอซ่าออกมา ปากของโหจื่อ ก็กลายเป็นตัว O ทันที

และสีหน้าของส้าวส้วย จู่ๆก็เคร่งขรึมทันที

“นานแล้วที่ไม่เห็นลูกพี่ลงมือ”

ส้าวส้วยพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ：“ผมกำลังเตรียมเสื้อที่ตัว ถอดทิ้งให้หมดอยู่พอดี ตอนนี้ดูแล้ว ไม่ต้องแล้วมั้ง”

หลอซ่าไม่ลงมือ ถ้าลงมือต้องฆ่าคน

นี่คือเรื่องหนึ่งที่เมื่อสามปีก่อนใครต่อใครในยุทธภพต่างรู้

ส้าวส้วยกับโหจื่อ ต่างตกใจหน่อยๆ ยังไงก็นานแล้วที่พวกเขาเห็นหลอซ่าลงมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากส้าวส้วยถูกหลอซ่าฝึกไป ศัตรูส่วนมาก ก็ปล่อยให้ส้าวส้วยมาจัดการ

แต่ครั้งนี้ หลอซ่าดันสวมหน้ากากผี ทำให้ส้าวส้วยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยจริงๆ

“หลอซ่า ไม่เจอกันนาน”จูเก่อเหย่มองหลอซ่า พูดเบาๆ

“แค่สามปี”

ในเสียงของหลอซ่าไม่มีความรู้สึกใดๆ：“คุณอยู่มาสามปี น่าจะชื่นชมยินดี”

“เหอะเหอะ น้ำเสียงก็ยังดังขนาดนี้ สามปีนี้ ผมฝึกอย่าลำบากมานาน ก็เพื่อชำระล้างความอัปยศในวันนั้น”จูเก่อเหย่หัวเราะ พูดว่า：“สุภาษิตว่าไว้อย่างดี ไม่เจอกันสามปีนี้ ต้องมองด้วยสายตาที่ทึ่งแล้ว ทำไม หน้าของคุณถูกหน้ากากปกคลุมแล้ว แม้แต่ตา ก็ถูกคลุมด้วยไหม？”

“อีกอย่าง เอาแต่สวมหน้ากากนี้ขู่คนเหรอ？หน้าตาของคุณ ถูกเปิดเผยไปเมื่อสามปีก่อนแล้ว ทำไม ไม่ชอบที่ตัวเองหน้าตาขี้เหร่ ไม่กล้าไปพบเจอผู้คน？”

จูเก่อเหย่หัวเราะเหอะเหอะขึ้นมา：“ถอดดีกว่านะ”

“ในเมื่อคิดว่าสามปีนี้ตัวเองก้าวหน้า มีความแข็งแกร่งจะสู้กับลูกพี่พวกเรา แล้วทำไมต้องพาคนมาตั้งเยอะ？ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเหรอ？”

“ดูคุณสิ อายุมากขนาดนี้แล้ว ทำไมหน้าไม่อายอย่างนี้”

โหจื่อหัวเราะอย่างเย็นชา：“สามปีก่อน พวกคุณเคลื่อนพลตั้งกี่คนเพื่อนมาจัดการลูกพี่พวกเรา แล้วก็คุณ ถ้าไม่ใช่ว่าครั้งสุดท้ายขอร้องลูกพี่พวกเรา จะรอดอยู่จนตอนนี้เหรอ？”

“ลืมแล้วเหรอว่าตอนนั้นแพ้อย่างไร？ใช่หรือไม่ แล้วยังกล้ามาท้าทาย หน้าไม่อายหรือไงกัน”

โหจื่อพูดอย่างดูถูก：“ผมไม่ได้ว่าคุณนะ ถ้าผมเป็นคุณ ก็จะรีบวิ่งหนีหางจุกตูดเลย ยิ่งอยู่ไกลจากลูกพี่พวกเราก็ยิ่งดี แบบนี้ล่ะก็ คุณก็จะได้อยู่อีกหลายปี”

“อะไรนะ ความหมายของประโยคนี้คือ ดูเหมือนว่าจูเก่อเหย่แพ้เมื่อสามปีก่อน”

ทันใดนั้น ในใจของชายชรากลุ่มนี้ ก็มีความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

“จูเก่อเหย่กับฟางสงร่วมมือกัน ก็ยังสู้คนๆนี้ไม่ได้ งั้นความแข็งแกร่งของคนนี้ ไปถึงระดับไหนกันแน่เนี่ย？”

ตอนนี้ ชายชรากลุ่มนี้ฝึกศิลปะการต่อสู้มาหลายปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเห็นคนแบบนี้

สู้ชนะฟางสงกับจูเก่อเหย่ได้ด้วยมือเปล่า แล้วยังฆ่าอีกคนหนึ่งตายอีก

แป๊บเดียว หัวใจของคนพวกนี้ ก็กระวนกระวาย รู้สึกขี้ขลาด ส่วนจูเก่อเหย่ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว พูดว่า：“เหอะเหอะ สามปีก่อน ที่วิ่งหนีหางจุกตูด ไม่ใช่ผม แต่เป็นพวกคุณต่างหากล่ะ？”

“เป็นพวกเราจริงๆ แต่อย่าลืมล่ะด้านหลังคุณยังมีคนยืนอยู่อีกเท่าไหร่น่ะ แม้กระทั่งว่าในมือยังถือปืน แม่เอ๊ย คุณมันหน้าด้าน ทั้งตระกูลของคุณ ทั้งสี่ตระกูลใหญ่ต่างหน้าด้าน ตอนนั้นบอกว่าประลองยุทธ แต่พวกคุณ กลับใช้ปืน”

ใบหน้าโหจื่อมีความโมโหหน่อยๆ เกือบจะหยิบปืนออกมา แต่พอคิดๆดู ก็ทนเอาไว้อีกครั้ง

“สู้มาเลยสิ”

เวลานี้ จู่ๆหลอซ่าก็พูด ก้าวเท้าเดินหน้าไปสองสามก้าว จูเก่อเหย่กลับถอยหลังไปสองสามก้าว อย่างไม่รู้ตัว

จูเก่อเหย่ถอยหลัง ชายชราพวกนั้น ก็ถอยตามไป

เป็นแบบนี้ หลอซ่าคนเดียว ข่มปรมาจารย์ฝีมือชั้นสูงให้ถอยไปกว่าสิบกว่าคนได้

ฉากนี้ น่าขันสุดๆ

ถ้าถูกคนฝึกศิลปะการต่อสู้คนอื่นๆเห็นล่ะก็ กลัวว่าคงจะประหลาดใจอย่างมาก

จูเก่อเหย่ขมวดคิ้ว ตระหนักได้ว่าตัวเองเสียสติแล้ว เขามองหลอซ่า พูดอย่างเย็นชา：“ทำไม คุณคิดจะล้อมพวกเราทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวเหรอ？”

“สามปีก่อน ไม่ใช่แบบนี้หรือไง？”

“วัยรุ่นฝีมือดีตระกูลจูเก่อหลายสิบคน โจมตีมาที่ผมพร้อมกัน ……ทำไม หรือว่า ตอนนี้ตระกูลจูเก่อมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีแล้ว จะสู้กับผมตัวต่อตัว？”

หลอซ่าหัวเราะอย่างเยาะเย้ย พูดอย่างประชดประชันหน่อยๆ：“โอเค จูเก่อเหย่ ถ้าคุณมีความหยิ่งในศักดิ์ศรีนี้ ยอมสู้กับผมตัวต่อตัวล่ะก็ ผมไม่เอาคุณตายก็ได้”

จูเก่อเหย่กลืนน้ำลาย ขาดความมั่นใจหน่อยๆ