NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 714

ตอนนี้แมงป่องขึ้นลิฟต์มาแล้ว

ฉ่างจื่อตามติดแมงป่องมาติดๆ คอยคุ้มกันความปลอดภัยของแมงป่องอย่างดี

คนในลิฟต์ไม่เยอะ มีแค่วัยรุ่นไม่กี่คน และไอ้หน้าหนวด

ไอ้หน้าหนวดไม่ได้แต่งตัวอะไรเป็นพิเศษ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องกลัวว่าสถานะจะถูกเปิดเผย

จนกระทั่งลิฟต์มาถึงที่หมาย ไอ้หน้าหนวดก็ยังหาโอกาสลงมือไม่ได้

แต่แน่นอนว่าเขาไม่ได้หลุดโฟกัสเลย ไม่แม้แต่จะปรายสายไปทางอื่น

ห้องทำงานหยิ่นเจิ้งอยู่ชั้นบนสุดของตึก ในขณะลิฟต์มาสูงสุดได้แค่สองชั้นสุดท้ายก่อนจะถึง

ชั้นที่เหลือต้องเดินขึ้นทางบันไดเท่านั้น

วินาทีที่ประตูลิฟต์เปิด หลายคนก็อัดกันเข้ามา จนชนเข้ากับแมงป่องกับฉ่างจื่อ

“แม่งเอ้ย อยากตายหรือไง ไม่แหกตาดูบ้างว่ามีคนหรือเปล่าก็พุ่งเข้ามา?”

ฉ่างจื่อถลึงตามองคนที่พุ่งเข้ามาในลิฟต์ แล้วก่นด่า

ส่วนแมงป่องแค่พูดว่าช่างเถอะคำนึง แล้วก้าวขาเตรียมจะออกจากลิฟต์

คนสองสามคนสวมแว่นตา ใส่ชุดทำงาน แมงป่องที่แม้จะระวังตัวมากก็ไม่ได้สัมผัสถึงความผิดปกติแต่อย่างใด ดังนั้นเขาจึงผ่อนคลายลง

บริษัทตระกูลหยิ่น พนักงานชายมักจะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ดังนั้นหากจะซ่อนอาวุธปืนย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

และดูท่าทางของพวกเขา ที่ค่อนข้างอ่อนโยนนุ่มนิ่ม ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่เป็นวิทยายุทธ์หรือมีแผนการอะไร

แมงป่องใช้ชีวิตมานานขนาดนี้ แน่นอนว่าสายตาย่อมหลักแหลมอย่างมาก

แต่เขาคงคิดไม่ถึงว่า ที่ด้านหลังของตัวเองมีมีดคมกริบเล่มนึงกำลังถูกชักออกมา

“เฮ้!”

ไอ้หน้าหนวดตบบ่าแมงป่อง วินาทีที่แมงป่องเพิ่งรู้สึกตัวและหันกลับไป มีดในมือของไอ้หน้าหนวดก็ทิ่มเข้าไปในหน้าอกของแมงป่องแล้ว

ขณะที่ภายในลิฟต์เกิดความอลหม่านขึ้น ไอ้หน้าหนวดก็ทิ้งระเบิดควันแล้วฉวยโอกาสหลบหนีไป

เมื่อควันระเหยไปจนหมด ร่างของไอ้หน้าหนวดก็ไม่อยู่แล้ว

สีหน้าของแมงป่องเย็นยะเยือก

ส่วนฉ่างจื่อก็ช่วยพยุงแขนข้างนึงของแมงป่อง “ผมจะพาคุณพ่อไปโรงพยาบาล”

“ไม่ต้อง แผลแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก โทรเรียกหมอส่วนตัวมาก็พอ” แมงป่องพูดเสียงเย็น “ขึ้นไป”

ฉ่างจื่อพยักหน้าเล็กน้อย แล้วโทรออก

เมื่อปลายสายรับ ฉ่างจื่อก็พูด “จับตาดูให้ดี คอยจับตาดูชายวัยกลางคนไว้หนวดอายุประมาณสามสิบห้า ถ้าเจอมันออกจากบริษัทตระกูลหยิ่นเมื่อไหร่ จับตัวมันมาให้ฉัน”

ฉ่างจื่อพูดกับสวีเจ๋จบก็วางสาย แล้วต่อสายถึงหมอส่วนตัว

“คุณพ่อโดนแทง หยิบกล่องยาฉุกเฉินแล้วรีบมา สถานที่คือบริษัทสำนักงานใหญ่ของตระกูลหยิ่น รีบมาด่วนๆ” ฉ่างจื่อพูดเสร็จพลันก็รีบวางสายแล้วหันมาพยุงแขนของแมงป่อง “ไม่เป็นอะไรแน่นะครับคุณพ่อ?”

“ไม่เป็นไร ตอนที่ไอ้บ้านั่นมันแทงฉันใช้มือกั้นไว้ก่อน ก็เลยไม่ได้บาดเจ็บอะไรมาก แผลไม่ได้ลึกไม่ถึงกับตาย อย่างมากก็แค่นอนพักสองวัน”

แมงป่องส่ายหน้า “ไม่คิดเลยว่าแค่โผล่มาที่นี่ก็โดนจับตาเข้าจนได้”

แมงป่องเริ่มรู้สึกคิดผิด ถ้ารู้ว่าแต่งตัวปกปิดแบบนี้แล้วยังตกเป็นเป้า เขาคงเอาบอร์ดี้การ์ดมาด้วยสักสิบคน

ถ้าเป็นแบบนั้น มีคนคอยเคลียร์ทางให้อยู่ตลอด ตัวเองก็คงไม่ถูกลอบทำร้าย

“คุณพ่อ เรื่องที่พวกเราจะมา นอกจากไอ้แก่เจ้าเล่ห์หยิ่นเจิ้งก็ไม่มีใครรู้อีก คุณพ่อคิดว่าเป็นฝีมือมันหรือเปล่าครับ?” ฉ่างจื่อขมวดคิ้ว

“เหอะๆ การมาของเราครั้งนี้มีแค่คนสองคนที่รู้ คือนายกับหยิ่นเจิ้ง” แมงป่องยิ้มแข็งทื่อ

“นี่คุณพ่อสงสัยแม้กระทั่งผม?” ฉ่างจื่อตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง

“นายเป็นลูกชายบุญธรรมของฉัน ฉันจะสงสัยนายได้ยังไง? แต่ที่นี่เป็นบริษัทของหยิ่นเจิ้ง ถ้ามันฆ่าฉันที่นี่จริง มันไม่กลัวผลที่จะตามมาหรอ? หรือจะบอกว่ามันโดนฉันบีบจนหมดทางเลือก?” แมงป่องพูดด้วยความเย็นชา