NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 74

บทที่ 74 ค่าใช้จ่ายทั้งหมดหนึ่งแสนแปดหมื่น

ห้าล้านหรอ?

เมื่อ ลู่ปิน ได้ยินตัวเลขนี้เขาก็นั่งกับพื้นด้วยความตกใจ

"ลู่ปิน นายเป็นอะไรไป? " เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่อีกฝั่งช่วยพยุง ลู่ปิน ขึ้น

“มันเป็นแค่เรื่องตลก จริงๆ แล้วฉันได้รับเงินแค่ห้าแสนน่ะ” หลี่ฝางหัวเราะและพูดว่า “ถ้าฉันได้เงิน 5 ล้านจริง คิดว่ามันจะไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเหรอ?”

"จริงๆ ก็แค่ครึ่งล้าน" ลู่ปิน หัวเราะอีกครั้ง: "ฉันคิดว่านายได้เงิน 5 ล้านจริงๆ "

"ใช่ถ้ามีคนได้ห้าล้านคน ข่าวนี้จะต้องแพร่กระจายไปในทะเลจีนตะวันออก ฉันบอกเลยว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน จริงๆ แล้วนายก็แค่โม้" ลู่ปิน พูดแล้วหัวเราะ

"หลี่ฝาง นายโชคดีเกินไปแล้ว พ่อของฉันเป็นคนงานเหมืองมากว่าสิบปี ยังทำเงินถึงครึ่งล้าน โชคดีมากที่นายแค่ซื้อลอตเตอรี่และได้ครึ่งล้าน! "

"ยังไงก็ตาม ลู่ปิน ตอนนี้นายสามารถทำเงินได้เท่าไหร่ในหนึ่งปี" เพื่อนร่วมชั้นเก่าถามลู่ปิน

“ไม่มากไม่น้อย มันบังเอิญมากพอ ๆ กับ หลี่ฝางถูกลอตเตอรี่ เมื่อปีที่แล้วฉันทำเงินได้ครึ่งล้าน ฉันเลยซื้อรถ BMW” ลู่ปิน ยิ้ม

"ลู่ปิน เก่งกว่า แต่ หลี่ฝาง ก็โชคดีมากเลยล่ะ"

"ใช่ลู่ปินสามารถทำรายได้ครึ่งล้านหยวนทุกปี แต่หลี่ฝางสามารถคว้ารางวัลใหญ่ได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต"

เพื่อนร่วมชั้นเก่าทั้งสองกล่าวชื่นชม ลู่ปิน อีกครั้ง

“หลี่ฝาง นายกล้ามากนายได้เงินครึ่งล้าน ยังกล้าซื้อของขวัญวันเกิดเฉียวเฉียว 30,000 หยวนเลยหรอ?” ลู่ปินยิ้มเยาะ

"มันสุรุ่ยสุร่ายเกินไป นายไม่เก็บเงินไว้สักก้อนหรอ พอเงินลอตเตอรี่ของนายหมด นายก็ต้องเสียใจทีหลัง"

“หลี่ฝางทำไมนายไม่แบ่งพ่อแม่บ้าง ฉันคิดว่าพวกเขายังอาศัยอยู่ในประเทศ นายยังสามารถใช้เงินซื้อบ้านได้ บางทีมันอาจจะต่อยอดได้นะ”

อดีตเพื่อนร่วมชั้นมัธยมต้นพูดแนะนำทีละคน แต่หลี่ฝางยังคงเงียบ

“ใช่แล้ว หลี่ฝาง เมื่อกี้ญาติของฉันบอกว่านายซื้อสร้อยคอสองเส้นพร้อมกัน แล้วนายให้สร้อยคอกับเซี่ยลู่ด้วยหรอ?” ลู่ปิน มองไปที่หลี่ฝางด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

"ใช่ มีอะไรเหรอ? " หลี่ฝางพยักหน้า

"ฉันจะบอกนะหลี่ฝาง นายหมายความว่ายังไงกันแน่ ให้ของขวัญราคาแพงสองสาวในเวลาเดียวกัน ตกลงแล้วนายชอบใคร? "

"ฉันจะบอกนายก็ได้ว่า หลิวเฉียวเฉียว เป็นเป้าหมายของฉัน นายควรถอยไปนะ" ลู่ปิน กล่าวต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นของเขา

ใบหน้าของ หลิวเฉียวเฉียว แดงระเรื่อ: "ลู่ปิน แกไม่ได้ตอบตกลงกับนายว่าจะแต่งงานกับนาย แล้วทำไมนายไม่ปล่อยให้ หลี่ฝาง จีบฉันล่ะ"

ในเวลานี้ประตูห้องส่วนตัวเปิดออกและบริกรก็เข้ามาทีละคนโดยแต่ละคนถืออาหารสองจาน

“เข้าห้องผิดอีกแล้วเหรอ” ลู่ปินขมวดคิ้ว

"ไม่นะครับ นี่คืออาหารที่201ของคุณสั่งไว้" บริกรพูด

“หลี่ฝางครั้งที่แล้วนายสั่งอาหารเยอะรึเปล่า” ลู่ปินมองไปที่หลี่ฝางอย่างเย็นชารู้สึกว่าเขาโดนแกล้งแล้ว

"ดูเหมือนจะยังไม่พอนะ" หลี่ฝางส่ายหัวและพูด

"ที่เหลือจะตามมาครับ ใช่ครับ ลาไฟต์พร้อมแล้ว ผมจะส่งคนไปเอาขึ้นมานะครับ" บริกรพูดอย่างสุภาพ

"อะไรนะนายสั่งลาไฟต์ด้วย!! " ลู่ปินแทบจะเป็นลม

Lafite สี่ขวดถูกนำขึ้นมาอย่างรวดเร็วและ หลิวเฉียวเฉียว กล่าวอย่างมีความสุขว่า: "หลังจากครั้งสุดท้ายที่ฉันดื่มมัน ฉันมีรสที่ค้างอยู่ในคอมานาน ฉันไม่คาดคิดผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือน ฉันจะได้ดื่มอีกครั้ง"

"แล้วคุณไม่รีบขอบคุณเจ้านาย เถ้าแก่ลู่ล่ะ? " หลี่ฝาง พูดด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ลู่ปินขอบคุณมากนะ" หลิวเฉียวเฉียวกล่าวด้วยสีหน้าขอบคุณ

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน: "มาเร็ว ทุกคนขอบคุณ ลู่ปินกัน"

ใบหน้าของ ลู่ปิน เจื่อนไปหมด แต่เขาก็ยังยกแก้วขึ้น

หลังจากนั้นไม่นานบริกรหนึ่งโหลก็เข้ามาอีกครั้งและพวกเขาก็นำอาหารหลายสิบอย่างมา

“ครั้งสุดท้ายที่ตู้เฟยเชิญพวกเธอไปทานอาหารหม่านฮั่นฉวนซิหรอ?” ลู่ปินกัดฟันไม่พูด จนในที่สุดเขาทนไม่ไหวแล้ว

“หลี่ฝาง นายตั้งใจแกล้งฉันรึเปล่า?” ลู่ปินตบโต๊ะอย่างกะทันหันพลางดูอาหารที่เต็มโต๊ะจนไม่สามารถวางเพิ่มได้

หลี่ฝาง ยิ้มและพูดว่า: "มันแค่อาหารมื้อเดียว ถ้าเถ้าแก่ลู่จ่ายไม่ไหวแค่บอกกันตรงๆ ก็ได้"

"ทำไมถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะ! "

ลู่ปิน กัดฟัน: "ใครบอกว่าฉันจ่ายไม่ได้ก็แค่เรามีกันไม่กี่คน แต่นายสั่งอาหารหลายจานขนาดนี้ เห็ดชัดๆ ว่านายจงใจแกล้งฉัน"

"เยอะมากเหรอ" หลี่ฝางพูดอย่างเมินเฉย: "ถ้านายรู้สึกมากเกินไป งั้นเอาแบบนี้ นายเรียกฉันว่าพี่ฝาง ฉันจะเลี้ยงอาหารนี้เอง"