NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 773

ลุงเฉียนขมวดคิ้ว ลุกขึ้นนั่งจากเก้าอี้เอนหลัง ถามโหจื่อด้วยท่าทีเยือกเย็นและหนักแน่น ว่า “ใครกันที่กล้าหาญชาญชัยขนาดนี้?”

สถานตากอากาศ ถือเป็นถิ่นบ้านเก่าของตระกูลหลี่เชียวนะ

ส่วนตอนนี้ ประตูทางเข้าของสถานตากอากาศถูกคนวางระเบิดแล้ว ก็พูดได้ว่า ฝ่ายตรงข้ามเตรียมพร้อมที่จะมาถล่มบ้านตระกูลหลี่ให้ราบคาบอย่างแน่นอน

หลอซ่ายังไม่ตาย ใครมีความกล้าหาญชาญชัยได้ถึงเพียงนี้?

“ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดเลย” โหจื่อส่ายหน้า “แต่ว่า ฉันคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนสี่ตระกูลใหญ่”

ใบหน้าของลุงเฉียน ไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ

“ตงฟางซั่วเฒ่าสุนัขจิ้งจอกนั้น สุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหว ต้องโผล่หัวออกมาแล้วเหรอ?” ใบหน้าของลุงเฉียน แสดงรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมา

ลุงเฉียนก้าวเดินออกไป แล้วพูดว่า “ไป ไปรับมือกับพวกเขา”

สีหน้าของลุงเฉียน กลับไม่ร้อนรนอะไร แต่ใบหน้าโหจื่อนั้น กลับแสดงถึงความหวาดผวาออกมา

อย่างน้อย สี่ตระกูลใหญ่นี้ก็กล้าที่จะมาระเบิดประตูทางเข้าของสถานตากอากาศแล้ว แสดงว่าพวกเขาได้เลือกตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว

คราวนี้เป้าหมายของสี่ตระกูลใหญ่ จะต้องจัดการสถานตากอากาศให้ราบเป็นหน้ากลองอย่างแน่นอน

ลุงเฉียนนำหลี่ฝางและโหจื่อ มาถึงหน้าประตูทางเข้าของสถานตากอากาศ

ตอนนี้ประตูด้านนอกทางเข้าของสถานตากอากาศ เต็มไปด้วยเศษดินเศษหินกระจัดกระจายเต็มไปหมด

ส่วนเศษหินพวกนี้ ก็ล้วนเป็นเศษซากระเบิดที่เกิดจากแรงระเบิดทั้งนั้น

เดิมทีเป็นรูปปั้นมังกรตัวหนึ่ง แต่ว่ามังกรตัวนี้ตอนนี้ กลับกลายเป็นเศษซากหินไปแล้ว......

ราคาค่าก่อสร้างมังกรยักษ์ตัวนี้ก็ไม่ใช่น้อยเลย แต่ว่าใบหน้าของลุงเฉียน กลับไม่ได้แสดงความเสียดายแม้แต่นิดเดียว ลุงเฉียนเพียงแต่มองดูทุกสิ่งทุกอย่างด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แล้วพูดว่า “ถ้าลูกพี่ใหญ่ยังอยู่ ใครจะกล้าเข้ามาท้าทายถึงหน้าประตูอย่างนี้ล่ะ?”

“ลุงเฉียน พวกเขามากันเยอะมาก” โหจื่อเงี่ยหูตั้งใจฟัง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจำนวนไม่น้อย

“ใช่สิ ถ้าคนของพวกเขามีน้อย พวกเขาจะกล้ามาเหรอ?”

ลุงเฉียนพยักหน้า สีหน้ายังคงเรียบเฉย “ไปกันเถอะ ออกไปต้อนรับพวกเขาหน่อย”

เมื่อเดินออกมาถึงนอกสถานตากอากาศแล้ว ด้านนอก ก็พบศพหลายศพนอนเรียงรายอยู่

มองดูคนพวกนี้แล้ว สีหน้าของลุงเขียนก็รู้สึกหดหู่........

นี่เป็นคนของสถานตากอากาศ โดยปกติแล้ว พวกเขารับผิดชอบเฝ้าเวรยามอยู่หน้าปากประตูทางเข้าสถานตากอากาศ ถึงแม้พวกเขาไม่ใช่ยอดฝีมือ แต่ฝีมือก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

ลักษณะการตายของพวกเขา น่าอนาถมาก แต่ร่างกายและกระดูก กลับยังอยู่ครบถ้วน

นี่แสดงว่า พวกเขาไม่ใช่ถูกระเบิดตาย แต่ว่าถูกฆ่าตาย

ด้านหน้าของสถานตากอากาศ เป็นสถานที่เงียบสงบ ไม่ค่อยเห็นผู้คนมากมายนัก มีเพียงแต่รถไม่กี่คัน จอดเรียงรายอยู่ทางนั้น

ลุงเฉียนมองไปด้านหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “จะไม่ยอมลงมาเจรจากันหน่อยเหรอ?”

เมื่อสิ้นเสียงลุงเฉียนลง ทันใดนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งกระโดดออกมาจากด้านหลังของพวกหลี่ฝาง คนพวกนี้ล้วนแต่พกมีดมาทั้งนั้น

พวกเขาสวมใส่ชุดสีดำ กลมกลืนไปกับความมืดในยามค่ำคืน เป็นการพรางตัวได้อย่างแยบยล

การอำพรางตัวของพวกเขานั้น ยังสามารถรอดพ้นสายตาโหจื่อและลุงเฉียนไปได้.......

ตอนนี้ ประสาทหูของหลี่ฝางรับรู้ได้ไวมาก ต่อให้ลมหายใจแผ่วเบาที่อยู่ข้างหลังตัวเอง ตัวเองก็จะรับรู้ได้อย่างชัดเจน

แต่ว่าคนเหล่านี้ กลับไม่ได้แสดงจุดอ่อนออกมาแม้แต่นิดเดียว นี่ก็แสดงว่า ก่อนที่พวกหลี่ฝางและลุงเฉียนจะออกมาจนถึงตอนนี้ คนเหล่านี้ก็ได้กั้นลมหายใจเอาไว้แล้ว

โหจื่อยิ้มแล้วพูดว่า “นักฆ่ามืออาชีพ เหรอ?”

โหจื่อพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อถึงกับจ้างนักฆ่ามืออาชีพ ไม่รู้เหมือนกันว่า ชีวิตฉันในสายตาพวกเขา จะมีราคาค่างวดเท่าไหร่กันเชียว?”

ลุงเฉียนไม่ได้ขยับ หลี่ฝางกำลังจะขยับตัว แต่ถูกลุงเฉียนจับแขนเอาไว้ “มอบให้โหจื่อจัดการจะดีกว่านะ”

โหจื่อเอียงตัวหลบไปปรากฏอยู่ข้างหลังของนักฆ่ามืออาชีพ ไม่ทันที่นักฆ่ามืออาชีพคนนี้จะหันหน้ามา โหจื่อก็ยิ้มอย่างดูถูก พูดด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมว่า “ความเร็วช้าเกินไป”

พูดพลางโหจื่อใช้มือล็อกคอของนักฆ่าคนนี้ไว้ จากนั้นมือทั้งสองก็ออกแรงบิดคอของนักฆ่าคนนั้นจนหักไปทันที

ส่วนนักฆ่าคนอื่น เมื่อเห็นฉากนี้แล้ว ต่างก็มุ่งตรงไปยังโหจื่อ