NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 789

ในเมื่อคุณคือปรมาจารย์กำลังภายใน แต่สุดท้ายใครจะชนะ ก็ไม่อาจรู้ได้นี่！

“จำได้ว่าครั้งที่แล้วตอนที่กลับมา ลูกพี่เคยบอกพวกเราไว้ว่า ตอนนี้อยู่ในยุคที่รุ่งเรืองสงบสุข อย่าได้ฆ่าฟันกันมากไป ดังนั้น ความโหดร้ายในตัวผม ไม่เคยได้ปลดปล่อยออกมา”

“ตอนนี้ ลูกศิษย์และเพื่อนๆของผมบาดเจ็บหนัก ลุงเฉียนที่ปฏิบัติกับผมเหมือนลูกชายมาตลอดก็ถูกพวกคุณทำร้ายจนไม่อาจบอกได้ว่าเป็นหรือตาย ตอนนี้ ความโหดร้ายนั้นในใจผม ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว”

ส้าวส้วยพูดจบ ก็ยกแขนขึ้นมา:“ตั้งแต่นี้ไป คนของเซราฟิม ผมเจอใคร ก็จะฆ่าคนนั้น จนกว่าจะฆ่าล้างพวกคุณให้หมด”

“คุณชาย คุณถอยไป”

ส้าวส้วยเห็นหลิงหลงที่พื้น ก็พูด:“หลิงหลงยังมีลมหายใจ และใจเต้น คุณไปดูว่าเธอเป็นอะไรไหม”

“ผมช่วยคุณได้ คนตั้งเยอะอย่างนี้ คุณรับมือไหวเหรอ？”

หลี่ฝางคิดว่าตอนนี้ส้าวส้วยเหลาะแหละเกินไป ยังไงฝ่ายตรงข้ามก็เยอะขนาดนี้ ถึงเป็นพ่อตัวเอง ถ้าต้องรับมือด้วย ก็ลำบาก

ครั้งที่แล้วตอนที่หลอซ่าฆ่าจูเก่อและคนพวกนั้น ก็กระอักเลือดออกมาแล้ว

ฉากนั้น หลี่ฝางยังจำได้อยู่

แต่ตอนนี้ กำลังที่แข็งแกร่งของเซราฟิมต่างอยู่ที่นี่ การเตรียมการด้านการรบแบบนี้ ไม่อ่อนแอเช่นคืนนั้น

“ตอนนี้ ผมได้รับการถ่ายทอดเลือดของพ่อผมแล้ว ร่างกายมีกำลังภายใน ถึงแม้ใช้ไม่ค่อยเป็น แต่อย่างน้อยก็ช่วยคุณได้”

หลี่ฝางพูดกับส้าวส้วย:“ผมไม่ใช่ผมในเมื่อก่อนแล้ว”

“ผมรู้”

ส้าวส้วยพูด:“แต่ขยะพวกนี้ ยังไม่มากพอที่จะให้ผมต้องหามือช่วย”

ส้าวส้วยมองหลิงหลง พูดกับหลี่ฝางว่า:“คุณไปดูแลหลิงหลงเถอะ เธอจะฟื้นแล้ว”

ตอนที่หลี่ฝางยังอยากจะพูดอะไรนั้น ส้าวส้วยก็พูด:“ถ้าต้องการอะไร ผมจะจะเรียกคุณ หรือว่า ถ้าคุณเห็นผมไม่ไหว ค่อยเข้ามาช่วยผมก็ได้”

คนของเซราฟิม ต่างมองส้าวส้วยกับหลี่ฝาง ไม่เลือกลงมือในเวลานี้

ชีซาพวกเจ้าสำนักนี้รู้ความแข็งแกร่งของหลี่ฝางดี

ถึงแม้ตอนนี้หลี่ฝางยังฝึกการใช้กำลังภายในของร่างกายไม่ค่อยชิน แต่ถ้าบ้าระห่ำขึ้นมา ก็มองข้ามไม่ได้

แม้กระทั่งว่า หากไม่ระวัง ก็จะถูกหลี่ฝางทำร้ายบาดเจ็บ

ดังนั้น ส้าวส้วยไล่หลี่ฝางไปข้างๆ เป็นฉากที่พวกเขาอยากดูที่สุด

หลี่ฝางคิด ก็เอาตามเหตุผลนี้ ยังไงก็ไม่อยู่ห่างไกลนัก ถ้าส้าวส้วยเจอความลำบากอะไร ถึงตอนนั้นตัวเองค่อยเข้ามาช่วย

ส่วนหลิงหลงก็หมดสติที่พื้นนานแล้ว สรุปว่ารอดหรือตายนั้น หลี่ฝางเป็นห่วงสุดๆ

ถึงแม้ หลิงหลงกับหลี่ฝางรู้จักกันไม่นาน แต่ว่า หลี่ฝางกลับเห็นเธอเป็นพี่สาวของตัวเอง

อีกอย่างหลิงหลงก็ดูแลหลี่ฝางมากพอ

หลี่ฝางวิ่งเข้ามา อุ้มหลิงหลงที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมา หลิงหลงในตอนนี้ ร่างกายมีการตอบสนองที่อ่อนแรง เธอฟื้นมา ก็ไออย่างรุนแรง แล้วอ้วกเป็นเลือด

“พี่หลิงหลง”

หลี่ฝางเรียกไป น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ขณะเดียวกัน สำหรับหมาป่าละโมบกับโพ่จุน ในใจของหลี่ฝาง ก็รู้สึกอาฆาตมาก

ถึงส้าวส้วยจะปล่อยพวกเขา หลี่ฝางก็ไม่ยอม

“พี่หลิงหลง คุณไม่เป็นไรนะ？”หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วงมาก

แต่พอถามจบ หลี่ฝางก็รู้สึกว่าตัวเองพูดไร้สาระ คำถามแบบนี้ อีกฝ่ายต้องบอกไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่ความจริง？

กระอักเลือดออกมา และทั้งตัวมีบาดแผลสาหัสมาก นี่มันต้องเป็นอยู่แล้ว

หลิงหลงส่ายหน้า ดูเหมือนไม่ค่อยมีแรงพูด เธอมองหลี่ฝาง ยิ้มให้ เห็นอย่างชัดเจนว่า หลี่ฝางไม่เป็นอะไร ในใจหลิงหลงนั้นมีความสุขสุดๆ

และตอนหลิงหลงเงยหน้าขึ้น เห็นส้าวส้วยเผชิญหน้ากับกลุ่มคน ทันใดนั้น รอยยิ้มที่ใบหน้าหลิงหลง เหมือนจะหายไปหมด