NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 795

หลายวันที่ผ่านมานี้ หลี่ฝางฝึกฝนกับส้าวส้วยมาโดยตลอด น้อยครั้งที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนฉินวี่เฟย

มีแค่ตอนกลางดึกเท่านั้น หลี่ฝางจึงจะมาหาเธอ

แต่ครั้งนี้ น่าจะเป็นเวลาที่กำลังฝึกซ้อม ทว่าหลี่ฝาง กลับแต่งตัวทางการ ทั้งยังแต่งองค์ทรงเครื่องมาด้วยความตั้งใจ

เมื่อเห็นแบบนี้ หลี่ฝางมาเพราะมีธุระ

ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝาง：“คุณเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกใช่ไหมคะ?"

แววตาของฉินวี่เฟย มีประกายแวววับ ตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้ ฉินวี่เฟยอยู่ในสถานตากอากาศ เธอแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าที่จะออกไป

เพราะถึงอย่างไร ที่นี่ก็มีหลี่ฝาง

หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด：“ใช่แล้ว"

"พาฉันไปด้วยได้ไหมคะ?" ฉินวี่เฟยเผยความปรารถนาของตนเองแล้วเอ่ยถาม

ทว่าเพิ่งพูดจบ เธอก็ปฏิเสธเอง：“ช่างเถอะ ฉันไม่ทำให้คุณลำบากใจแล้ว ออกเดินทางครั้งนี้ ต้องเป็นเพราะมีเรื่องที่สำคัญมากๆใช่ไหมคะ ฉันไปกับคุณ ช่วยอะไรคุณไม่ได้ แล้วยังทำให้คุณต้องลำบากอีก"

"ผมส่งคุณกลับตระกูลฉินดีกว่า หลายวันที่ผ่านมานี้ คุณคงคิดถึงพ่อกับแม่คุณมาก และก็คิดถึงพี่สาวคุณมากด้วยใช่ไหม?"

หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยแล้วเอ่ยถาม：“พวกเขาน่าจะคิดถึงคุณมากเหมือนกัน"

ฉินวี่เฟยยิ้มแล้วเอ่ยถาม：“ฉันกลับบ้านได้แล้วเหรอคะ?"

วันนี้ ฉินวี่เฟยกลายเป็นผู้หญิงของหลี่ฝางแล้ว ศัตรูที่อยู่รอบตัวหลี่ฝาง มีมากมายนับไม่ถ้วน

ถ้ามีคนเอาเธอไปข่มขู่หลี่ฝาง หลี่ฝางจะต้องตัดสินใจยากมาก

ดังนั้น ฉินวี่เฟยยอมที่จะไม่กลับบ้าน อยู่ที่สถานตากอากาศตามลำพัง เพราะไม่อยากให้หลี่ฝางต้องตกที่นั่งลำบากแบบนี้

หลี่ฝางยิ้ม：“แน่นอนว่าได้สิครับ"

"ตระกูลตงฟาง คงไม่ถึงขั้นมาทำอะไรผู้หญิงคนหนึ่ง" หลี่ฝางพูด

พูดจบ หลี่ฝางจับมือฉินวี่เฟย ออกไปจากสถานตากอากาศ

หลังจากส่งฉินวี่เฟยเสร็จ หลี่ฝางเตรียมขับรถมุ่งหน้าไปยังอำเภอหลิน ทว่าตอนที่หลี่ฝางเดินออกมาจากบ้านตระกูลฉิน หลี่ฝางเห็นร่างที่คุ้นเคย

ฉินเสี่ยวหู่หลบอยู่ในมุมหนึ่ง โบกมือให้หลี่ฝางไม่หยุด

หลี่ฝางมองดูรอบๆ หลังจากพบว่าไม่มีใครมองดูตน ก็รีบเดินไปตรงหน้าฉินเสี่ยวหู่

"มีเรื่องอะไรเหรอ?"

หลี่ฝางมองฉินเสี่ยวหู่ ขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเอ่ยถาม

ฉินเสี่ยวหู่ เป็นจารชนที่หลี่ฝางส่งไปแฝงตัวข้างมู่หรงฉางเฟิง แต่จารชนคนนี้ หลี่ฝางไม่ได้ใช้งานเท่าไหร่

มีแค่ในสถานการณ์ใหญ่เท่านั้น เขาจึงจะปรากฏตัว

เพราะถึงอย่างไร การที่ฉินเสี่ยวหู่ทำแบบนี้ ต้องเสี่ยงชีวิต

ฉินเสี่ยวหู่พยักหน้า แล้วพูด：“เป็นเรื่องเกี่ยวกับท่านจวน แต่ว่า ตอนนี้คุณน่าจะต้องเรียกเขาว่าคุณท่านตงฟางแล้วครับ"

สีหน้าของฉินเสี่ยวหู่สับสน：“ท่านจวนคนนี้ แสดงละครตบตาเก่งจริงๆ ก่อนหน้านี้ ตอนอยู่ต่อหน้ามู่หรงฉางเฟิง ไม่ได้มีอำนาจอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้ ทั่วทั้งตระกูลมู่หรงเมื่อเห็นเขา ก็เหมือนเด็กไปเลย ไม่รู้ว่าเขามีอะไรเก่งกาจ"

หลังจากฉินเสี่ยวหู่ทอดถอนหายใจ ก็พูดต่อ：“ผมคิดว่า ท่านจวนคนนี้ มีสองบุคลิก"

"สองบุคลิกอะไรกัน" หลี่ฝางเอ่ยถาม

"ผมเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่ง บนโลกใบนี้มีกลุ่มคนพิเศษอยู่กลุ่มหนึ่ง ที่มีหลากหลายบุคลิก ถึงแม้เขาจะเป็นแค่คนๆเดียว แต่การใช้ชีวิต กลับแสดงเป็นหลากหลายบทบาท ซึ่งก็คือคนหนึ่งคน สามารถแบ่งเป็นหลายคนได้ แต่ว่าท่านจวน เขาสามารถแบ่งเป็นสองบุคลิกได้อย่างอิสระ ตอนที่เขาเป็นท่านจวน เขาเป็นคน แต่ตอนที่เขาเป็นคุณท่านตงฟาง เขากลับเปลี่ยนเป็นคนละคน"

ฉินเสี่ยวหูพูด：“กล่าวโดยสรุป คนๆนี้ซับซ้อนมาก ตอนนี้มองดูเขา ไม่เหมือนตอนแรกแม้แต่น้อย เป็นคนละคนกันไปเลย"

"นายเสี่ยงชีวิตมาหาฉัน เพื่อที่จะบอกเรื่องพวกนี้กับฉันอย่างนั้นเหรอ?" หลี่ฝางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเป็นปม

"แน่นอนว่าไม่ใช่ ผมมีเรื่องสำคัญจะรายงานให้คุณ" ฉินเสี่ยวหู่พูด

หลี่ฝางมองฉินเสี่ยวหู่ พูดด้วยความรำคาญเล็กน้อย：“นายพูดมาสิ"

"ผมไม่เห็นคุณท่านตงฟางมาหลายวันแล้ว เหมือนว่าเขาจะไปจากเมืองเอกแล้ว" จู่ๆฉินเสี่ยวหูก็พูดขึ้น

"นายบอกว่าอะไรนะ?" หลี่ฝางขมวดคิ้วเป็นปม：“นายบอกว่าท่านจวนไปแล้ว?"

"เขาไปที่ไหน?" หลี่ฝางเอ่ยถาม

ฉินเสี่ยวหู่ส่ายหน้า แล้วพูด：“ไปที่ไหน ผมเองก็ไม่รู้ แต่ว่า เมื่อคืนมู่หรงฉางเฟิงดื่มหนักจนเมาแล้วบอกผม คุณท่านตงฟางไปในที่ที่ไกลมากๆ เหมือนว่าเขาไปแก้แค้นให้กับหลานสาวของตนเอง"

"แต่รายละเอียดเป็นยังไงมู่หรงฉางเฟิงไม่ได้พูด เขาพูดแค่คำเดียว ก็สร้างเมาทันที แต่ว่าผมในตอนนั้น แกล้งทำเป็นเมา ทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไม่อย่างนั้น เขาต้องฆ่าผมทิ้งแล้วแน่ๆ"

ฉินเสี่ยวหู่พูดด้วยสีหน้าหวาดกลัว：“สำหรับมู่หรงฉางเฟิง ตอนนี้ผมยิ่งอยู่ก็ยิ่งไร้ประโยชน์ ก่อนหน้านี้ เขาเลี้ยงผมเอาไว้เพื่อสู้กับคุณ แต่คุณในตอนนี้ ใช่คนที่ผมจะสู้ด้วยได้ยังไง? ผมในตอนนี้ เป็นแค่สุนัขรับใช้ที่อยู่ข้างกายมู่หรงฉางเฟิงเท่านั้น ผมต้องคอยส่ายหางทำตัวน่าสงสารเวลาอยู่ต่อหน้ามู่หรงฉางเฟิงทุกวัน คอยประจบเขา ทำให้เขามีความสุข"

"ตอนนี้ สี่ตระกูลใหญ่เทียบกับเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ชีวิตที่รุ่งโรจน์ของพวกเขา ไม่มีแล้ว ดังนั้น นิสัยของมู่หรงฉางเฟิง ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเกรี้ยวกราด มีหลายครั้ง ที่เขาทุบตีผมด้วย"

ฉินเสี่ยวหู่เบ้ปาก พูด：“คุณชายหลี่ คุณช่วยดำเนินการให้ผม ไปจากมู่หรงฉางเฟิงหน่อยได้ไหม"

หลี่ฝางพยักหน้า พูด：“ถ้านายมีโอกาส ก็หนีไปเองเถอะ"

"ทำแบบนั้นไม่ได้ ผมรู้ความลับของมู่หรงฉางเฟิงมากเกินไปแล้ว ถ้าผมหนี เขาต้องไม่มีวันปล่อยผมไปอย่างแน่นอน ถ้าเขาหาผมไม่เจอ ต้องจัดการพ่อแม่ของผม และลงมือกับคนตระกูลฉินอย่างแน่นอน" ฉินเสี่ยวหูพูดด้วยความรู้สึกหลัว

หลี่ฝางหัวเราะ มองไปที่ฉินเสี่ยวหู่：“คนอย่างนาย รู้จักสนใจคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?"