NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 816

ในตอนนั้นพนักงานคนนี้ตกใจจนฉี่แทบราด ทันใดนั้นก็รีบชี้ไปทางด้านในห้องส่วนตัว แล้วพูด： “อยู่ในที่ที่สูงส่ง……”

แต่เมื่อเพิ่งพูดจบ พนักงานก็ช็อกจนนิ่งไปเลย

ด้านในนั้นมีแมงป่องอยู่นะ…….

ลูกพี่ใหญ่ของอำเภอหลินอยู่ด้านใน พวกนายไป ไม่ใช่หาเรื่องตายหรอกเหรอ?

ขณะที่พนักงานคนนั้นกำลังจะเตือนไอ้อ้วนบวมเหล้า ไอ้อ้วนบวมเหล้านั่นก็ออกแรง ผลักเขาลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็นำคนของตัวเอง เข้าไปในห้องส่วนตัวของหลี่ฝาง

“พวกนายคุยกันไป ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”

หลี่ฝางลุกขึ้น และเดินไปทางประตู

ตรงใกล้ๆ ประตูของส่วนตัวแต่ละห้อง ล้วนมีห้องน้ำอยู่ในตัว เมื่อหลี่ฝางเดินมาถึงหน้าประตู จู่ๆ ประตูก็เกิดเสียงดังขึ้นปังๆๆ

หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆ ทำงานกันเร็วเกินไปมั้ยเหนี่ย

เพิ่งจะออกไปไม่ถึงสองนาทีเอง ก็เอาเหล้ามาเสิร์ฟแล้วเหรอ?

หลี่ฝางยื่นมือออกไป เปิดประตู วินาทีที่เปิดประตู ไอ้อ้วนบวมเหล้าก็นำคนกลุ่มนึง พุ่งเข้ามา แล้วล้อมหลี่ฝางเอาไว้

“ลูกพี่ ไอ้หนุ่มนี่แหละที่ตีฉันเมื่อกี้”

ไอ้อ้วนบวมเหล้าชี้ไปที่หลี่ฝาง แล้วพูดกับลูกพี่ของตน： “ที่น่าโมโหที่สุด คือไอ้เลวนี่มันยังเอาเปรียบแฟนผมอีก”

ไอ้อ้วนบวมเหล้าพูดจบ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้ามองไปที่หลี่ฝาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย： “นี่ นายเรียกฉันมา เพียงเพื่อจะให้ต่อยไอ้เด็กน้อยนี่เหนี่ยนะ?”

ดูจากสภาพของหลี่ฝาง เหมือนคนอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น

แต่ไอ้อ้วนบวมเหล้า อย่างน้อยก็อายุสามสิบกว่าแล้ว

คนอายุสามสิบกว่าคนนึง ถูกคนอายุยี่สิบกว่าคนนึง รังแกเอา ไปเอาหน้ามาจากไหนมาเรียกว่าคนกัน?

ครู่นึง ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า ก็รู้สึกว่าตนทนไม่ได้เพราะความอับอายและโกรธเล็กน้อย

เรียกพวกพ้องของตนมารวมกัน เพื่อมาจัดการไอ้เด็กหนุ่มนี่คนเดียว นี่มันทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ

“นายอย่าบอกฉันนะ ว่านายถูกมันตีมาอ่ะ?

“ถ้าหากเป็นแบบนั้นละก็ ฉันจะไปทันที แม่งเอ๊ย ถ้าหากเรื่องนี้แพร่ออกไป ต่อไปนายจะให้ฉันทำยังไง? การมาที่โรงแรมจุนเยว่เพื่อทำร้ายคนก็มากพอแล้ว ประเด็นคือต้องมาทำร้ายไอ้เด็กน้อยคนนึง”

ในตอนนั้น ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า ก็รู้สึกถึงความหดหู่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ว่า เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ถึงยังไงก็มาแล้ว

แต่ไอ้อ้วนบวมเหล้าก็พูดขึ้นมาทันที： “ไม่ใช่แค่เขา ยังมีอีกคนนึง”

ไอ้อ้วนบวมเหล้ามองเข้าไปในห้องส่วนตัว แล้วพูด： “อยู่ด้านในนั้นแหละ”

ในตอนนั้น แมงป่องกำลังนั่งดื่มชาอยู่ แม้ว่าจะได้ยินที่โวยวายที่ประตู แต่เขาก็ไม่รีบไม่ร้อน

ถึงยังไง อำเภอหลินที่นี่ ขอแค่ตระกูลตงฟางไม่ออกหน้าล่ะก็ เขาก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

และตามบทสนทนาของคนพวกนี้ ยิ่งทำให้แมงป่องมั่นใจ คนที่เข้ามาก่อเรื่อง ก็แค่พวกนักเลงในสังคมธรรมดาๆ เท่านั้น

“ไปหาคนนั้นก่อน จะพูดยังไงฉันก็เป็นคนมีหน้ามีตาในอำเภอหลิน ให้ฉันลงมือกับเด็กน้อยคนนึง ฉันทำไม่ได้ และก็เป็นแบบนั้นไม่ได้ด้วย” ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หลี่ฝางส่ายหน้าพลางยิ้ม สองมือกอดอก ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“แต่ว่านายก็อย่าได้ใจไป นายตีน้องชายฉัน จะตีเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ” ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้าชี้ไปที่หลี่ฝางแล้วพูดกับไอ้อ้วนบวมเหล้า： “ไอ้น้อง อีกแป๊บพวกเราอยู่ที่นี่ดู นายลงมือตีมัน ถ้าหากมันกล้าสวนนาย ฉันจะหักแขนมัน”

หลังจากพูดจบ ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้าก็เริ่มเดินเข้าไปด้านในห้องส่วนตัว

และก็ในตอนนี้ แมงป่องหันหน้ากลับมา แล้วมองมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า เมื่อเพิ่งเดินเข้าด้านในห้อง ก็มองเห็นแมงป่อง ส่วนไอ้อ้วนบวมเหล้าก็ชี้ไปทางแมงป่อง แล้วพูดอย่างโอเวอร์： “ลูกพี่ ไอ้หมอนี่แหละที่มันลงมือตีผม”

“เ**ดแม่ง มึงรีบลุกขึ้นมา ลูกพี่กูมาแล้ว คอยดูว่าลูกพี่กูจะสั่งสอนมึงยังไง” ไอ้อ้วนบวมเหล้าพูดอย่างเย่อหยิ่ง

แมงป่องยิ้มเบาๆ พลางมองลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า แล้วพูดขึ้น： “ฉันเห็นนายนี่ เหมือนว่าจะหน้าตาคุ้นๆนะ นายเป็นนักเลงอยู่ที่ไหนเหรอ?”

ลูกน้องของแมงป่อง มีไม่ถึงพัน แต่ก็มีเป็นร้อย

เหมือนลูกน้องประเภทนี้ แมงป่องอย่างมากก็แค่เคยเห็น จะเคยคุยมั้ย นั่นก็ไม่แน่แล้ว

ลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมน้ำ ในตอนนี้ ก็ช็อกจนแข้งขาอ่อน แต่ไอ้อ้วนบวมเหล้ากลับมองสถานการณ์ไม่ออก และยังคงพูดอย่างเย่อหยิ่งต่อ： “นี่ตาเฒ่า นายมามุขนี้ให้มันน้อยๆ หน่อย มาแกล้งทำเห็นคนในวงนักเลงอะไรกับฉันห้ะ? ยังจะมาบอกว่าลูกพี่ฉันหน้าคุ้น ทำไม อยากตีสนิทไง? ฉันจะบอกให้ แม้แต่ประตูให้เข้าหายังไม่มีให้”

“แล้วก็ ฉันจะบอกนายให้ว่าลูกพี่ฉันเป็นนักเลงอยู่ที่ไหน ลูกพี่ฉันคอยติดตามแมงป่อง นายรู้จักแมงป่องมั้ย ลูกพี่ใหญ่ของอำเภอหลินคนนั้น คนทั้งอำเภอหลิน มีใครกล้าไม่ไว้หน้าลูกพี่แมงป่องบ้าง?” ไอ้อ้วนบวมเหล้าพูด บนใบหน้า แสดงให้เห็นถึงความพึงพอใจ

เขาแม้แต่แมงป่องยังไม่เคยเจอเลย แต่ว่าสีหน้าอารมณ์มึนๆ แบบนี้ ราวกับแมงป่องเป็นพ่อแท้ๆ ของเขาอย่างนั้น

แมงป่องหัวเราะเหอะๆ พลางมองไอ้อ้วนลงพุงอย่างเหยียดหยาม และพูด： “นายรู้ว่าฉันเป็นใครมั้ย?”

“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร ชื่ออะไร ยังไงแล้ว ตอนนี้นายต้องคุกเข่าแล้วขอโทษฉันซะ จากนั้นหักแขนตัวเองทิ้ง บางทีฉันอาจจะปล่อยนายไปสักครั้ง ถ้าไม่อย่างนั้นละก็……” ไอ้อ้วนบวมเหล้าพูด

“ถ้าไม่อย่างนั้น นายจะทำไม?” แมงป่องถามขึ้นอย่างสนใจ

หลังจากแมงป่องพูดจบ คิ้วของไอ้อ้วนบวมเหล้าก็ขมวดขึ้นทันที： “เฮ้ย ฉันว่านายนี่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตานะ ลูกพี่ ผมว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องไปพูดมากกับมันแล้ว ไอ้เฒ่านี่แม่งไม่รู้จักแยกแยะสถานการณ์ งั้นพวกเราก็ลงมือเลยเถอะ”

ไอ้อ้วนบวมเหล้าพูดจบ ก็หันกลับไปมองลูกพี่ของตน ในตอนนั้น เขาพบว่าบนหน้าลูกพี่ของตน กลับเหงื่อแตกผลัก

ไอ้อ้วนบวมเหล้าถามอย่างแปลกใจ： “ในห้องนี้ร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ? ลูกพี่ ทำไมบนหน้าพี่เหงื่อถึงได้ออกเยอะขนาดนี้”

แมงป่องมองลูกพี่ของไอ้อ้วนบวมเหล้า แล้วถามขึ้น： “เขาไม่รู้จักฉัน งั้นนายรู้จักฉันมั้ย?”

แมงป่องยิ้มอ่อนพลางพูด ถึงยังไงคนที่ติดตามตน ก็ควรจะรู้จักตนถึงจะถูก ถ้าหากแม้แต่ตนยังไม่รู้จัก ก็คงไม่มีทางกลัวถึงขนาดนี้

แล้วก็ อำเภอหลินมีนักเลงไม่กี่คน ที่กล้าหน้าใหญ่ เสี่ยงเอาชื่อของเขามารังแกคนแบบนี้