NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 860

“ไม่ต้องให้พวกเขาลงมือ แค่พวกเรา สู้กับคุณทีละคน ขอเพียงแค่คุณสามารถชนะได้ พวกเราก็จะยอมรับคุณ”

สวีคางและพวกยืนออกมา ทั้งหมดเจ็ดคน ฝีมือของแต่ละคนต่างก็ไม่ธรรมดา พูดได้ว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มคนพวกนี้

หลี่ฝางส่ายหัว แล้วกล่าวเสียงเบาด้วยความเหยียดหยาม: “พวกนายต่างก็ใช้ไม่ได้ อย่าเสียเวลาอีกเลย ลงมือพร้อมกันเถอะ”

ยิ่งหลี่ฝางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจเช่นนี้ พวกเขาก็ยิ่งโมโห ทันใดนั้น ไฟความโมโหในใจของคนเหล่านั้นก็ได้ถูกจุดขึ้นมา

สมาชิกของทีมสำรองทั้งหมดสามสิบคน ต่างก็ร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความโมโห และพุ่งเข้าโจมตีหลี่ฝางโดยไม่คำนึงอะไรทั้งสิ้น

“พี่หลิว แบบนี้มันจะอันตรายไปไหม?” หวางเหวินป่ายที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ได้เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความตกใจ

คนภายใต้บังคับบัญชาพวกนี้ต่างไม่ใช่พวกไร้น้ำยา ทั้งหมดต่างได้ผ่านปืนจริงมีดจริงมาแล้ว ความอันตรายของพวกเขาต่างก็ไม่ใช่นักสู้ธรรมดาจะสามารถเทียบได้

หลิวฮุยหัวเราะเหอะ ๆ ขึ้นมา เขาไม่ได้เป็นกังวลเลยสักนิด: “วางใจเถอะ ถ้าแม้แต่คนพวกนี้เขายังรับมือไม่ได้ งั้นฉันเชิญเขามาก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว”

หวางเหวินป่ายกล่าวด้วยความประหลาดใจ: “ร้ายกาจขนาดนั้นเชียวเหรอ?”

เขาอดไม่ได้ที่จะทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่สนามรบ การต่อสู้หลังจากนั้นกลับเกินความคาดหมายของเขา เพราะว่าการต่อสู้ในครั้งนี้นั้นมันสั้นจนเกินไป ไม่มีแม้แต่ใครสักคนที่สามารถถูกตัวหลี่ฝางได้ แต่เพียงแค่ถูกหลี่ฝางต่อยโดนหนึ่งหมัด เตะโดนหนึ่งครั้ง ก็ล้มลงไปบนพื้นแล้ว จะทำยังไงก็ลุกขึ้นมาไม่ได้อีก

ถึงยังไงหลี่ฝางในตอนนี้แค่เพียงพลังและการเคลื่อนไหวที่แสนธรรมดา ก็เกินกว่าคนพวกนี้ไปหนึ่งขั้นแล้ว เพียงแค่หมัดและเท้า ก็ได้ถึงขั้นที่ทักษะการต่อสู้และประสบการณ์ในการต่อสู้ก็ไม่อาจทดแทนได้แล้ว

ก็เหมือนกับยอดนักสู้ที่มีประสบการณ์เหลือล้นคนหนึ่ง ถูกช้างเหยียบเอาไว้ ถ้าเขากล้าฝืนทนรับ จะต้องตายไม่สวยอย่างแน่นอน

มองดูผู้คนที่ลงไปนอนอยู่บนพื้น หลี่ฝางก็ยิ้มอ่อน ๆ พลางกล่าว: “เป็นยังไงบ้าง? ใครที่ยังไม่ยอม ก็รีบลุกขึ้นมาสิ”

ครานี้ทุกคนต่างก็ได้เงียบไป แต่ละคนต่างใช้สายตาที่ขุ่นเคืองจ้องมองหลี่ฝาง และยังได้ปิดหน้าเอาไว้

จะทำยังไงได้ล่ะ หลี่ฝางจงใจต่อยที่ใบหน้าของคนพวกนี้ ทำให้ใบหน้าของพวกเขาต่างก็บวมปูดราวกับหัวหมู เกรงว่าคงไม่กล้ามีหน้าไปเจอคนอื่นแล้ว

“พวกนายไม่เข้าใจ ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อพวกนาย” หลี่ฝางกล่าวอย่างขื่นขม: “ถ้าหากต่อยที่อื่น ทำให้พวกนายได้รับบาดเจ็บ แล้วจะปฏิบัติภารกิจได้ยังไงล่ะ?”

ทุกคนต่างสะดุ้งเฮือก ภายในใจคิดว่า: นี่ยังทำเพื่อพวกเรานะ ถ้าไม่ทำเพื่อพวกเราเนี่ยจะต่อยจนพวกเรากลายเป็นแบบไหนล่ะ?

“เอาล่ะ พรุ่งนี้หกโมงเช้ารวมตัวกัน พวกนายรีบกลับไปเตรียมตัวเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้ถามหัวหน้าหวาง

พอพูดประโยคนี้จบ หลี่ฝางก็ทนรับสายตาขุ่นเคืองนี้ต่อไปไม่ไหว เขารีบหมุนตัวเดินจากไปทันที

กลางดึก ณ สถานตากอากาศ หลี่ฝางนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสงบ พูดคุยรายละเอียดในครั้งนี้กับพวกคนที่อยู่ตรงหน้า

สถานที่ปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้ ไม่ได้อยู่ภายในประเทศ หลังจากที่คนตระกูลเกาทั้งสามคนถูกชิงตัวไป ในเวลาเพียงแค่หนึ่งวันก็ได้ถูกทหารรับจ้างพวกนั้นย้ายตัวไปไว้ที่อื่น นั่นก็หมายความว่า หลี่ฝางออกไปช่วยคนในครั้งนี้ มีความเป็นไปได้สูงมากว่าจะต้องไประยะยาว เขาจะต้องพูดให้พวกเขาเข้าใจ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

“ภารกิจในครั้งนี้มันอันตรายเกิน ไปให้ผมไปกับคุณเถอะ” โหจื่อเช็ดปืนของตัวเอง เขายิ้มอย่างเจิดจรัส