NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 862

ข้อเสนอที่เทิร์เนอร์ให้มานั้นมากมายจริงๆ เยอะถึงขั้นที่นักวิจัยในโลกเกือบทุกคนต้องอิจฉาตาร้อน

พูดได้ว่า ถ้ายื่นข้อเสนอนี้ออกไป ไม่รู้ว่ามีคนมากมายแค่ไหนแย่งกันยอมรับข้อเสนอ

ทว่าเกาเมิ่งฉีกลับส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล："เป็นไปไม่ได้"

ไม่ยอมรับข้อเสนอ เธอยังรอการช่วยเหลือได้ ยอมรับข้อเสนอไปแล้ว เธอมีแต่ตายกับตายเท่านั้น

เทิร์นเนอร์ยักไหล่ แล้วเดินออกไป

เขาแค่หยั่งเชิงดูเท่านั้น นี่เป็นผลลัพธ์ที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ เพราะถึงยังไงการใช้ไม้แข็งเพื่อให้ยอมตกลง มีหลากหลายวิธีมากมาย

ด้านนอกห้อง หลังจากชายตัวเตี้ยผิวดำคล้ำเห็นเทิร์นเนอร์เขาก็พูด：“เทิร์นเนอร์ นายห้ามเพิกเฉยต่อพวกฉันนะ"

ฮ่าๆ วางใจเถอะ รับปากพวกนายเอาไว้ ตอนนี้อยู่ระหว่างทางแล้ว" เทิร์นเนอร์ยิ้ม

……

ชายแดนระหว่างประเทศจีนและพม่า ทหารรักษาการณ์ทั้งสอง เห็นเครื่องบินที่พวกหลี่ฝางนั่งมาแล้ว

"พวกเขามาทำภารกิจ ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจ"

ทหารหนึ่งในนั้นบอกกับทหารรักษาการณ์หนุ่มอีกคนด้วยความกระวนกระวาย

"เข้าใจ！”

ทหารทั้งสองมองดูเครื่องบินที่เคลื่อนผ่านพวกเขาไป แล้วลงจอดช้าๆด้านหลังพวกเขาในที่ที่ไม่ไกลมากนัก

ไม่นาน คนในเครื่องบินขนส่งก็ลงจากเครื่องบินและเข้าแถวอย่างรวดเร็ว

"เป้าหมายแรกในครั้งนี้คือดร.เกาเมิ่งฉี ส่วนเป้าหมายที่สองคืนคนตระกูลเกาอีกสองคนที่เหลือ ทุกคนต้องแยกแยะอันดับให้ถูกต้องชัดเจน"

คำพูดของหลี่ฝางดังก้องราวกับเสียงฟ้าผ่า แม้แต่ทหารสองนายที่อยู่ริมสุดยังได้ยินอย่างชัดเจน

"ฉันรู้ เป็นเพราะพวกนายเป็นตัวสำรอง ดังนั้นจึงรู้สึกประหม่า บางคนถึงครั้งออกปฏิบัติภารกิจเป็นครั้งแรก แต่ว่าเป็นไร......"

หลี่ฝางพูดเสียงหนักแน่น：“ขอเพียงพวกนายเชื่อฟังฉัน ต้องปฏิบัติภารกิจสำเร็จอย่างแน่นอน！”

"พูดตามจริง ฉันไม่เคยได้รับการฝึกอบรมของพวกนายมาก่อน ปฏิบัติการลาดตระเวนก็ยิ่งไม่มีความรู้ความเข้าใจ แต่ฉันไม่ต้องการของพวกนี้ เพราะว่า ฉันมีพวกนาย！ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ นำทีมพวกนาย แสดงความสามารถพิเศษของทุกคนออกมา รวบรวมพลังทั้งหมด ทำลายศัตรูที่ขวางหน้าเราเอาไว้ ไร้เทียมทาน！”

"บอกกับฉันให้เสียงดังๆ ภารกิจในครั้งนี้ พวกนายมั่นใจหรือไม่ว่าจะสำเร็จ? มั่นใจหรือไม่！”

เวลานี้ สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความมั่นใจ สุดท้าย ร้องตะโกนออกมาพร้อมกัน

"มั่นใจครับ！”

คำพูดของหลี่ฝาง ทำให้ภายในใจของทุกคนมีแรงฮึกเหิม ทำให้พวกเขามั่นใจ ไร้ซึ่งความกลัว

แม้ว่าตอนนี้หลี่ฝางจะพาพวกเขาไปสนามรบ พวกเขาก็ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย

หลี่ฝางพอใจกับท่าทีของทุกคนมาก พูด：“ตอนนี้เริ่มแบ่งหน้าที่"

หลังจากติดต่อกับส้าวส้วย หลี่ฝางรออีกพักหนึ่ง สุดท้ายเขาก็พาสมาชิกในทีมออกปฏิบัติภารกิจ

……

หลี่ฝางพาคนไปยังเมืองเล็กๆที่ใกล้กับชายแดนระหว่างสองประเทศอย่างรวดเร็ว

ตอนแรกเขาคิดว่าตนเองจัดการได้เป็นอย่างดีแล้ว แต่เมื่อยืนอยู่บนท้องถนน เขาเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ตนคิดนั้นไร้เหตุผลมาก

พวกต้วนหงกวงแต่ละคนโดดเด่นและสะดุดตามากเกินไปแล้ว แม้แต่เอาหลี่ฝางไปเทียบกับพวกเขาก็ดูตัวเล็กมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนบ้านนอกที่นี่ที่เป็นเหมือนกับโหวจื่อ

"แย่แล้ว พวกเราโดดเด่นเกินไปแล้ว" ต้วนหงกวงสังเกตเห็นปัญหาอย่างรวดเร็ว พูดเสียงเบา "หัวหน้าครับ พวกเราหาที่อยู่สักที่ก่อนเถอะครับ"

"ได้ พวกเราไปกันเถอะ อย่าดึงดูดสายตาของคนที่นี่เลย" หลี่ฝางเองก็ยืนไม่ไหวแล้ว รีบพาคนพวกนี้ออกไป

"หัวหน้า ด้านหน้ามีโรงแรมครับ"

สมาชิกในทีมคนหนึ่งที่ชื่อจี้หมิงเป็นคนเห็นที่พักก่อน หลี่ฝางดีใจมาก รีบพาทุกคนไป

จากนั้นหลี่ฝางพบว่า ทั้งสองฝ่ายพูดกันคนละภาษา เขาฟังไม่ออกว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไร

หลี่ฝางเปลี่ยนจากพูดภาษาจีนเป็นภาษาอังกฤษ แต่เจ้าของโรงแรมล้วนตอบกลับมาด้วยคำพูดแปลกๆ หลี่ฝางฟังจนงงไปหมด ทำได้เพียงหันไปถามคนอื่นๆ ：“พวกนายมีใครพูดภาษาของคนที่นี่เป็นไหม?"

เดิมทีหลี่ฝางเพียงแค่ลองถามเท่านั้น ทว่าคิดไม่ถึงจี้หมิงรีบตอบทันที：“ผมพูดเป็นครับ！”