NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 923

ขณะชิวทิงหยุนกำลังตกใจกลัว ทันใดนั้นหลี่ฝางก็ยื่นมือออกมาวางบนไหล่เธอ

ชิวทิงหยุนรู้สึกสงบลงทันที

สำหรับเธอหลี่ฝางเป็นยอดฝีมือที่ยากจะคาดเดา มีหลี่ฝางคอยช่วย เธอมีอะไรต้องกลัวอีก？

ทันใดนั้น ชิวทิงหยุนพูดอย่างมั่นใจสุดๆ：“ฉันพูดผิดงั้นเหรอ？คุณไม่ใช่ปรมาจารย์นี่”

เมื่อได้ยินชิวทิงหยุนยังกล้าพูด เจ้าสำนักเจิ้งจึงโกรธขึ้นมา

หมัดเจ็ดพิการสืบทอดมาถึงทุกวันนี้ เจ้าสำนักทุกรุ่นล้วนได้ไปถึงปรมาจารย์ มีแต่เขาที่ติดอยู่ที่แดนสุดกำลังภายนอก หาทางก้าวเป็นปรมาจารย์ไม่เจอ

เจ้าสำนักเจิ้งถึงขนาดมีลางสังหรณ์บางอย่าง ว่ากำลังแฝงของตนหมดไปแล้ว ชาตินี้ไม่อาจไปถึงระดับปรมาจารย์ได้

ดังนั้งเขาจึงเกลียดคนที่พูดเรื่องนี้มากมาตลอด คนรอบข้างส่วนมาก็รู้เรื่องนี้ ไม่ไปทำให้เขาไม่พอใจ แต่กลับเจอคนที่ไม่รู้จักเขาแม้แต่น้อยในศึกชิงจ้าวยุทธภพแห่งนี้มาพูดแทงใจดำเขา

“สาวน้อย เธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร？บอกฉันหน่อย”เจ้าสำนักเจิ้งทำหน้าเคร่งขรึม เป็นการตักเตือนชิวทิงหยุน นี่มันผู้ใหญ่รังแกผู้น้อย เพื่อไม่ให้เสียสถานะเขาจึงจะถามก่อนแล้วค่อยวางแผน

“ฉันชื่อชิวทิงหยุน เป็น……”ชิวทิงหยุนกำลังจะบอกสถานะ จู่ๆพูดเสียงดังขึ้นอย่างโชคเข้าข้าง：“ฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณกู่！”

หลี่ฝางอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าชิวทิงหยุนจะตอบแบบนี้ แต่พอเขาก้มลงไปมอง ก็เห็นชิวทิงหยุนกำลงัมองตนอยู่พอดี สายตาเต็มไปด้วยความหวังและภาวนาขอ

“คุณกู่？”เจ้าสำนักเจิ้งมองตามสายตาชิวทิงหยุนไปที่หลี่ฝางเช่นกัน

เจ้าสำนักเจิ้งไม่เคยเจอหลี่ฝาง แล้วตอนนี้หลี่ฝางปลอมตัวอยู่นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เจ้าสำนักเจิ้งยิ่งมองไม่ออกเข้าไปอีก

อีกทั้งหลี่ฝางยังไม่มีพลังแข็งแกร่งอะไร ยิ่งทำให้เจ้าสำนักเจิ้งฉงน คิดว่าหลี่ฝางเป็นแค่คนที่มีพลังต่ำต้อยไม่งั้นจะอยู่ในจัตุรัสทำไม

ขณะเจ้าสำนักเจิ้งมองสำรวจหลี่ฝาง หลี่ฝางก็มองสำรวจเจ้าสำนักเจิ้งเช่นกัน

ยิ่งพลังแข็งแกร่ง สายตาการมองคนของหลี่ฝางก็ยิ่งแม่นยำขึ้น สามารถเห็นได้ว่าพลังแฝง ของเจ้าสำนักเจิ้งหมัดเจ็ดพิการตรงหน้านี้ผู้นี้ ได้หายไปหมดแล้ว

เส้นทางการเป็นนักศิลปะการต่อสู้ของเขามาถึงแค่นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด เกรงว่าชาตินี้เขาคงไม่อาจก้าวขั้นได้อีก

นี่ไม่ใช่แค่พรสวรรค์ไม่เพียงพอ แต่เป็นเพราะตอนวัยรุ่นเขาไม่ตั้งใจบนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ จึงไม่อาจไปถึงจุดที่สูงกว่านี้ได้ จนกระทั่งมาถึงอายุปูนนี้ พลังแฝงของเขาได้หมดไปแล้ว

และเพราะเจ้าสำนักเจิ้งหมัดเจ็ดพิการไม่รู้จักหลี่ฝาง จึงสงสัยในความสามารถของเขา ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้：“สหายผู้นี้ คุณมาจากสำนักไหน？”

ได้ยินเช่นนั้น หลี่ฝางยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้แล้วพูด：“ชาตินี้คุณไปถึงระดับปรมาจารย์ไม่ได้แล้วล่ะ อย่าเปลืองแรงเปล่าเลย”

ทันทีที่พูดออกมา ผู้คนรอบๆก็ตกตะลึงทันที

“บ้าไปแล้วเหรอ หมอนี่กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง？”

“เขาอยากตายงั้นเหรอ？”

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆเจ้าสำนักเจิ้งถึงออกไป？”

“คงไม่ใช่เพราะกลัวหรอกใช่ไหม？หรือวันนี้เจ้าสำนักเจิ้งสุขภาพไม่ดี？”

“เป็นไปไม่ได้ ต่อให้เจ้าสำนักเจิ้งสุขภาพไม่ดียังไง ก็จัดการนักศิลปะต่อสู้กระจอกๆคนเดียวได้ง่ายๆไม่ใช่เหรอ？”

“ผมว่าเจ้าสำนักเจิ้งคงหยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่อยากรังแกรุ่นเด็กกว่า！”

“ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เจ้าสำนักเจิ้งท่านนี้เป็นคนมีคุณธรรมในการต่อสู้จริงๆ！”

ผู้คนรอบๆถกกันเซ็งแซ่ พูดอย่างมีหลักการ แต่กลับไม่มีใครทายถึงความจริงได้สักคน

ช่วยไม่ได้ เพราะความจริงมันยากที่คนจะเชื่อไปมาก

ใครจะไปคิดว่าหลี่ฝางเป็นปรมาจารย์กำลังภายในล่ะ？

ส่วนชิวทิงหยุนก็พูดขึ้นอย่างดีอกดีใจ：“อาจารย์ เจ้าสำนักเจิ้งกลัวคุณจนหนีไปแล้ว”

หลี่ฝางยิ้มเบาๆ ไม่ได้โกรธที่ชิวทิงหยุนพูดเองเออเองเรียกเขาว่าอาจารย์ กลับกันคือพยักหน้าเบาๆ เหมือนเป็นการตอบ ทำเอาชิวทิงหยุนระเบิดความปิติในใจออกมาทันที

เธอรู้ว่าตนนั้นพลันถูกแล้ว