NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 987

ทั้งสองคนเห็นแค่ตรงหน้าจู่ๆ ก็มีน้ำวนปรากฏขึ้น แถมน้ำวนนั้นยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แรงดูดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น อยู่ในระดับที่ไม่นานก็สามารถพัดแพเล็กๆ ของพวกเขาเข้าไปในน้ำวนได้แล้ว

“ทำไงดี?” จอร์จมองน้ำวนนั่น และหันไปมองหลี่ฝางอย่างหมดหนทางพลางยิ้มแหยๆ

“ไม่มีหนทาง” หลี่ฝางก็ยิ้มแหยๆ เช่นกัน “ตอนนี้พวกเราจะทำอะไรก็สายไปแล้ว ปล่อยไปตามเวรตามกรรมเถอะ”

“เหอๆ จู่ๆ ก็มีน้ำวนโผล่มาแบบนี้ มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ที่ไหนกัน……” จอร์จถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเราจะโดนโชคชะตาเล่นตลกแบบนี้”

ทั้งสองคนต่างมองออก ทั้งหมดนี้เป็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ เป็นแบบนี้หลายต่อหลายครั้ง ทั้งสองก็เริ่มยอมแพ้ที่จะดิ้นรนแล้ว

เสียงดัง “พรึบ” น้ำวนทำให้แพคว่ำ น้ำวนนั้นเปลี่ยนกลายเป็นใหญ่ขึ้นในชั่วขณะ หลังจากที่กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก น้ำวนก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่แค่นั้นเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็หายไปแล้ว

และบนผิวน้ำที่กว้างใหญ่ ทั้งหลี่ฝางและจอร์จก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

……

หลี่ฝางตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา และลุกขึ้นนั่งทันที เมื่อเห็นจอร์จกำลังนั่งอยู่ข้างกายเขา ทั้งตัวก็รู้สึกมึนๆ ราวกับยังไม่ได้สติ

ด้วยสัญชาตญาณหลี่ฝางจึงรอบไปรอบๆ และก็ต้องตกตะลึงในทันที

ตนกับจอร์จมาอยู่ในห้องที่ทั้งสี่ด้านเป็นหิน แสดงให้เห็นสีดำทึบ บนผนังถูกสลักภาพจิตรกรรมและตัวหนังสือที่แปลกประหลาดเต็มไปหมด

“ที่นี่……” เขากลืนน้ำลาย และพูดอย่างเหลือเชื่อ： “ไม่ได้เป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นใช่มั้ย?”

จอร์จที่อยู่ด้านข้างก็ขยี้ตา จู่ๆ ก็กระโดดลุกขึ้นเข้าไปใกล้กำแพง ดวงตาเบิกกว้างพลางพูด： “นี่มันเหมือนอักษรโบราณเลย สัญลักษณ์คล้ายผีพวกนี้เหมือนของพวกคนยุคหิน”

“หรือว่าที่นี่จะเป็นโบราณสถานใต้ดิน?” หลี่ฝางพูดอย่างสงสัย

“อาจจะใช่ ซากโบราณของคนในอดีต” ตาสองข้างของจอร์จเป็นประกาย “คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมาค้นพบที่นี่！”

หลี่ฝางกลับไม่ได้พูดตอบ และพูดพึมพำกับตัวเอง： “ไม่ใช่สิ พวกเราพูดน้ำวนดูดเข้าไปนะ ที่นี่น้ำสักนิดก็ไม่มี ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของสิ่งอื่นที่โดนพัดเข้ามาด้วย”

หลี่ฝางก็เงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง สีหน้าก็ยิ่งประหลาดใจหนักกว่าเดิม： “ห้องนี้ก็ไม่ได้มีรู ไม่มีทางที่จะถูกพัดเข้ามาที่นี่ หรือว่า……พวกเราถูกย้ายมาที่นี่อย่างจงใจ?”

สีหน้าของจอร์จราวกับ “นายล้อฉันเล่นหรือไง” พลางพูด： “ใคร? มนุษย์ต่างดาวหรือว่านางเงือก?”

“เหอๆ ……” หลี่ฝางยิ้มแห้งๆ ： “ไม่แน่นายอาจจะทายถูกก็ได้นะ”

จอร์จถอนหายใจอย่างเอือมๆ และหันกลับไปค้นคว้ารูปแกะสลักพวกนั้นต่อ