NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง นิยาย บท 99

บทที่99 เทพเจ้าแห่งโชคลาภในผับ

คำสุดท้ายของหลี่ฝาง โดนจางกงหมิงกับหลินชิงชิงไม่สนใจแล้ว

ตามองไปก็จะเที่ยงคืนแล้ว แต่จางกงหมิงกลับหาเงินได้แค่เจ็ดล้านกว่า

“ไอ้หมาติดแม่งเอ๊ย เจ็ดล้านกว่ายังไม่พอใจอีก！” ลูกพี่หลินสบถคำด่าออกไป เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแย่มากขนาดนี้

เมื่อกี๊ลูกพี่หลินเอาเงินสดเจ็ดล้านกว่าให้ไอ้หน้าหนวด แต่พอไอ้หน้าหนวดนับ ก็ทิ้งออกไป แล้วยังพูดกับลูกพี่หลิน：ช้าไปหนึ่งนาทีก็ไม่ได้

“ชิงชิง ลูกโทรหาเสี่ยวไป๋อีกทีสิ ถามเขาว่าถึงยัง” ลูกพี่หลินมองหลินชิงชิงแล้วพูด

หลินชิงชิงพูดอย่างไม่พอใจ： “ไม่ใช่ว่าพ่อไม่มีเบอร์เขานี่ ทำไมไม่โทรล่ะ？”

“พ่อโทรหาเขา เขาไม่รับนี่” ลูกพี่หลินหัวเราะ พูด： “ถ้าลูกโทร พ่อว่าเขารับแน่ๆ”

“อย่าลืมล่ะ ซ้อของลูกยังอยู่ในมือพวกเขา”

ลูกพี่หลินพูดจบ หลินชิงชิงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างไม่พอใจนัก เวลานี้ จางกงหมิงจ้องหลินชิงชิงด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

“ถึงยัง？” โทรติด หลินชิงชิงก็ถาม

“ก็ใกล้จะถึงแล้ว รถติดบนทางด่วน ห่าเอ๊ย” มู่เสี่ยวไป๋พูดด้วยความโกรธ

“คุณเร็วหน่อยสิ ไม่มีเวลาแล้ว ถ้าสายล่ะก็ ชาตินี้ก็อย่าเจอฉันอีกเลย” หลินชิงชิงพูดอย่างไร้ปรานี วางสายทันที

มู่เสี่ยวไป๋จึงร้อนใจ หันไปพูดกับคนขับ： “กลับรถ แล้วก็แซงไปเลย ไม่ต้องสนความเร็ว และก็ไม่ต้องสนกฎจราจร”

……

เวลานี้อีกด้านหนึ่ง หลี่ฝางโทรหาลุงเฉียน

พอโทรติด หลี่ฝางก็พูดตรงๆ ： “ลุงเฉียน คุณให้ส้าวส้วยเอาสามล้านมาที่ย่านร้านอินเตอร์เน็ต แล้วเอามาให้พี่หลินชิงชิงหน่อย”

“เสี่ยวฝาง ส้าวส้วยลาออกไปแล้ว เปลี่ยนคนได้ไหม？” ลุงเฉียนถาม

“ทำไมส้าวส้วยไม่ทำแล้วล่ะ？” หลี่ฝางบ่น พยักหน้าพูด： “โอเค งั้นลุงก็หาคนที่เชื่อใจได้มาหน่อย”

หลี่ฝางคิดในใจ สามล้านนะ แล้วก็ยังเป็นเงินสด นอกจากส้าวส้วย หลี่ฝางก็ไม่รู้จริงๆ ว่าที่ผับยังจะเชื่อใจใครได้อีก

ลุงเฉียนน่ะได้ แต่ตอนนี้ที่ผับกำลังยุ่ง เขาไปไม่ได้

“โอเค ไม่มีปัญหาครับ” ลุงเฉียนก็ไม่ได้ถามอะไร รับปากไปโดยตรง

“ใช่สิ ให้เขาขับไวหน่อยนะ ก่อนเที่ยงต้องเอาเงินไปส่งให้ได้” หลี่ฝางพูดเสริมไป แล้วจึงวางสาย

ทางผับ ลุงเฉียนเรียกผู้ชายคนหนึ่งที่ผอมๆ เข้ามา เขาชื่อโหจื่อ

“โหจื่อ มานี่หน่อย”

โหจื่อเข้ามา ลุงเฉียนก็เอาถุงเงินส่งให้เขา： “เอาเงินไปที่ปู๋เย่เฉิน ส่งถึงมือหลินชิงชิง”

โหจื่อแปลกใจหน่อยๆ ถาม： “ลุงเฉียน พวกเรายังต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้ตระกูลหลินอีกเหรอ？”

“ไม่ใช่ค่าคุ้มครอง แต่เสี่ยวฝางสั่งมา” ลุงเฉียนพูด

“เจ้านายน้อยทำเพื่อจีบสาว คุ้มจริงๆ” มองเงินหยวนในถุงที่เต็ม โหจื่อก็ส่ายหน้ายิ้ม

“รีบไปให้เถอะ ก่อนเที่ยง จะต้องส่งถึงมือของหลินชิงชิง เสี่ยวฝางกำชับเป็นพิเศษ”

“งั้นคุณต้องเอาเบอร์ของหลินชิงชิงให้ผมนะ ปู๋เย่เฉินเป็นถนนสายยาวขนาดนั้น ผมคงไม่หาเจอทันทีหรอก？” โหจื่อพูดโดยทำปากคว่ำใส่

“เดี๋ยวส่งไปที่โทรศัพท์คุณ คุณไปก่อนเถอะ” ลุงเฉียนพูด

ไม่นานนัก ลุงเฉียนก็เอาเบอร์ของหลินชิงชิงจากหลี่ฝาง ส่งให้โหจื่อ

“แม่งเอ๊ย เอาเงินให้คนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมนั่งเกี้ยวเจ้าสาวที่ยังสาวใสวัยรุ่นไม่แต่งงานสินะ” โหจื่อพูดอย่างเซ็งๆ

ผู้ชายคนนี้ชื่อโหจื่อ ขึ้นชื่อเรื่องรับอย่าเดียวไม่เคยรั่วไหลออกไป ของที่อยู่ในมือเขา ไม่เคยเห็นเขาเอาออกมาให้ใครรับรู้

ในมือโหจื่อยากที่จะขโมยไป

ผ่านไปยี่สิบกว่านาที โหจื่อมาถึงปู๋เย่เฉิน

โหจื่อหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาหลินชิงชิง พอโทรติด โหจื่อจึงพูด： “คุณหนู เงินที่จะเอามาให้คุณมาถึงแล้ว คุณอยู่ไหนครับ？”

“พวกคุณถึงยัง？” หลินชิงชิงคิดว่าเป็นคนของมู่เสี่ยวไป๋ พูดอย่างเซ็งๆ ： “มาที่ร้านชาโยวโยว เร็วๆ หน่อย”

พูดจบ ก็วางสาย

“ห่า ผมเอาเงินมาให้ ทำไมทำท่าทีแบบนี้？ผมเป็นถึงเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งเชียว！” โหจื่อแบกถุงเงิน ค่อยๆ เดินไปในร้านชาโยวโยว

พอถึงร้านชาโยวโยว โหจื่อลงจากรถก็มองเห็นคนหลายร้อยคน

โหจื่อขมวดคิ้ว รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติทันที

คนหลายร้อยล้อมรอบหน้าร้านน้ำชา ใบหน้าดุดัน และที่มือหลายๆ คนก็ถือมีดอีโต้ไว้