อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 113

เฉินฮวนฮวนถูกเหตุการณ์แบบนี้ที่อยู่ด้านหน้าทำให้ตกตะลึง

อาเฉียงบอดี้การ์ดที่ดุร้าย เฟิงหานชวนที่ดุร้าย……..

เธอไม่เคยเห็นเวลาที่เฉินซินโหรวที่หมดสภาพแบบนี้มาก่อนเลย ไม่คิดเลยว่าจะมีความรู้สึกสบายอกสบายใจได้อย่างนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าการขัดขวางของเฉินเหม่ยเจวียนกับเฉินซินโหรว เธอคงเอาของของตัวเองมาไม่ได้ และทำร้ายจนคุณยายไม่มีหนทางจะผ่าตัดได้ จนป่วยและเสียชีวิตไป

คิดถึงเมื่อก่อนที่ถูกพวกเขาแม่ลูกกลั้นแกล้ง เฉินฮวนฮวนก็เดินออกมาและมาถึงด้านหน้าของเฉินซินโหรวอย่างไม่รู้ตัว

อาเฉียงเห็นเฉินฮวนฮวนเดินมา ก็ใช้สายตาสะกิดเฟิงหานชวน และเป็นฝ่ายหลีกทางให้จากนั้นก็ยืนอยู่ด้านข้าง

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนยืนอยู่ด้านหน้าของเฉินซินโหรว

“เฉินฮวนฮวน เธอบ้าไปแล้ว เธอกล้าจะตบฉัน” เฉินซินโหรวโกรธจนพูดจาสะเปะสะปะ เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ฝากไว้ก่อนเถอะ.....”

น้ำเสียงที่ดุด่าของเฉินซินโหรวยังไม่ทันได้จบสิ้น เสียง "เพียะ" ก็ดังขึ้น การตบที่รุนแรงตบลงบนแก้มอีกด้านหนึ่งของเธอ

เธอถูกตบจนตาลาย แก้มทั้งสองบวมขึ้น รอยนิ้วมือทั้งห้าเป็นสีแดงอย่างชัดเจน

เฉินฮวนฮวนสะบัดมือ เพราะว่าออกแรงมากเกินไป ฝ่ามือจึงรู้สึกเจ็บ แต่เธอรู้สึกได้ระบายอารมณ์

แต่คิดถึงคุณยายที่กลับมาไม่ได้อีกแล้ว ความรู้สึกที่ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้นั้นก็โผล่เข้ามาที่หัวใจ

เธอตบเฉินซินโหรวแล้วจะช่วยอะไรได้ คุณยายกลับมาไม่ได้แล้ว ดังนั้น ความโกรธของเธอไม่สามารถหายไปได้

เฉินฮวนฮวนยกมือขึ้นมาอีกครั้ง เฉินเหม่ยเจวียนที่อยู่ด้านข้างเอ็นดูลูกสาว ดิ้นรนออกจากบอดี้การ์ด พุ่งเข้าไปอยากจะปะทะกับเฉินฮวนฮวน

เฟิงหานชวนตาไวมือไว เขาพุ่งเข้าไปดึงแขนของเฉินเหม่ยเจวียนเอาไว้ หลังจากนั้นก็สะบัดเธอล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง และปกป้องเฉินฮวนฮวนเอาไว้ด้านหลัง

“โอ้ย...” เฉินเหม่ยเจวียนล้มลงกับพื้น เจ็บจนใบหน้าบิดเบี้ยว

เฉินฮวนฮวนอึ้งไป

เธอตกใจไม่ใช่เพราะว่าเฉินเหม่ยเจวียนล้มลงกับพื้น แต่เป็นเฟิงหานชวนที่เป็นคนลงมือ เธอถูกเขาปกป้องไว้จากด้านหลัง เหมือนเขาเป็นสามีที่รักเธอคนหนึ่งจริงๆ

ทั้งที่เมื่อวานพวกเขาพึ่งจะอยู่ก่อนแต่งงานกับเธอ

ตอนที่เฉินฮวนฮวนอึ้งอยู่นั้น เฟิงหานชวนได้สั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนประคองเฉินเหม่ยเจวียนขึ้นมา

“ช่วยฉัน เจี้ยนหมิน รีบช่วยฉัน” ในหัวของเฉินเหม่ยเจวียนเกิดความมึนงงแล้ว ไม่ได้สนใจเฟิงหานชวนว่าเป็นใคร แค่ออกแรงขอความช่วยเหลือจากสามีของตัวเองเท่านั้น

เฉินเจี้ยนหมินจะกล้าลงมือกับเฟิงหานชวนซะที่ไหน เขาคุกเข่าด้วยอาการสั่นอยู่กับพื้น ไม่กล้าพูดออกมาสักคำ

เฉินซินโหรวนึกถึงตัวเองที่ถูกตบด้วยความเหยียบหยาม เธอมองที่เฉินเจี้ยนหมินกับเยี่ยจิ่งเฉิน พ่อที่ดีของเธอกับแฟนที่ดีของเธอ ไม่มีใครสักคนที่ช่วยเธอ

เธอหัวเราะอย่างเย็นชา ดวงตาที่แดงคู่นั้นมองไปยังเฟิงหานชวนและพูดตะโกนว่า “คุณชายสาม คุณสามารถชอบเฉินฮวนฮวนผู้หญิงแบบนี้ได้ แล้วฉันล่ะ? แค่คุณปล่อยพวกฉันไป ฉันยอมที่จะทำตามคุณ ร่างกายของฉัน คุณทำลงโทษอย่างไรก็ได้”

เยี่ยจิ่งเฉินยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น ตัวเองตบตีอยู่กับเฉินฮวนฮวนและบอดี้การ์ด แต่เขาไม่ช่วยเหลือตัวเองสักนิด เธอเป็นแฟนแบบนี้จะไว้หน้าเขาได้อย่างไร

เป็นเช่นนั้นจริงๆ เยี่ยจิ่งเฉินได้ยินคำพูดแบบนั้นของเฉินซินโหรว ใบหน้าก็ขรึมขึ้น ราวกับถูกนอกใจอย่างชัดเจน