อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 125

"ใช่ ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลรุ่ยเอิน ถ้าคุณยังมีจิตสำนึก ก็รีบหาพยาบาลมาดูแลคุณน้า"

"เยี่ยจิ่งเฉิง คุณนี่สุดยอดเลย ทำไมถึงใจดำขนาดนี้! วันนี้ที่คุณโดนซ้อม สมควรแล้ว!"

"ทำไมไม่ซ้อมลูกอกตัญญูอย่างคุณให้ตายเลยนะ!"

เฉินฮวนฮวนเกลียดคนอกตัญญูที่สุด ตอนนี้ทิ้งหลี่ซูฉิงไว้ที่โรงพยาบาลคนเดียว เธอรู้สึกอารมณ์ขึ้นมาก

"เปล่านะ ฮวนฮวน ฟังผมอธิบายก่อน……ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย……"

เยี่ยจิ่งเฉินยังพูดไม่จบ จากนั้นก็มีเสียงทะเลาะวุ่นวาย แล้วสายก็ตัดไป

เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือเปล่า จึงกลับไปที่ห้องพักฟื้น แล้วนั่งลงข้างเตียงหลี่ซูฉิง

"ฮวนฮวน ช่วงนี้หนูเป็นยังไงบ้าง? ยังอยู่ที่ตระกูลเฉินหรือเปล่า?" หลี่ซูฉิงเห็นฮวนฮวนนั่งลง จึงเอ่ยถาม

"หนู………" เฉินฮวนฮวนยังไม่ทันตอบ ประตูห้องพักฟื้นก็ถูกเปิดออก

เธอหันไปดู กลับเห็นเยี่ยจิ่งเฉินพุ่งเข้ามา หน้าของเขาเขียวช้ำ บวมช้ำเลยแหละ ไม่หล่อเหมือนวันทั่วไป

"อาเฉิน ลูกเป็นอะไร!" หลี่ซูฉิงตกใจมาก

"คุณอยู่โรงพยาบาลรุ่ยเอิน?" เฉินฮวนฮวนลุกขึ้น แล้วมองเยี่ยจิ่งเฉิน

"แม่ ทำไมแม่เรียกฮวนฮวนมาล่ะครับ?" เยี่ยจิ่งเฉินเหลือบมองเฉินฮวนฮวน แล้วก้มลงไปพูดกับหลี่ซูฉิง "แม่ไล่คนดูแลออกเหรอครับ?"

"อาเฉิน แม่บอกแล้วว่าอย่าสิ้นเปลือง แม่อยู่คนเดียวได้ วันนี้แม่แค่รู้สึกเหงา นึกถึงฮวนฮวน เลยให้มาอยู่เป็นเพื่อน" หลี่ซูฉิงลุกขึ้นนั่ง พอพูดกับเขาเสร็จ จึงหันยิ้มไปทางเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนอึ้งไปชั่วขณะ

เมื่อกี้เธอด่าเยี่ยจิ่งเฉินในโทรศัพท์ ด่าว่าเขาไม่สนใจแม่ ไม่คิดเลยว่าเขาจ้างคนดูแลมาแล้ว

เขาไม่ได้ไม่สนใจแม่ตัวเอง

เฉินฮวนฮวนเพิ่งรู้ว่าเข้าใจผิด ตอนนี้จึงทำตัวไม่ค่อยถูก

อีกอย่าง ที่ยิ่งอึดอัดไปกว่านั้นคือ หลี่ซูฉิงเอาแต่ถามเรื่องแผลของเขา

เฉินฮวนฮวนรู้ว่าลูกน้องของเฟิงหานชวนเป็นคนลงมือ

เยี่ยจิ่งเฉินแค่เหลือบมองเธอ จากนั้นก็พูดกลบเกลื่อนว่า "มีเรื่องกับพวกอันธพาลนิดหน่อยครับ"

จากนั้นหลี่ซูฉิงจึงตบมือเยี่ยจิ่งเฉินเสียงดัง แล้วต่อว่า "ลูกโตแล้ว ไปมีเรื่องกับอันธพาลได้ยังไง? ฮวนฮวนอยู่นี่ด้วย ลูกนี่ขายหน้าจริงๆ!"

เฉินฮวนฮวนยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกอึดอัดกว่าเดิม

"คุณน้าคะ ในเมื่อเยี่ยจิ่งเฉินมาแล้ว งั้นหนูกลับก่อนนะคะ" เธอไม่อยากอยู่ห้องเดียวกันกับเขา

"ฮวนฮวน!" หลี่ซูฉิงรีบจับมือเฉินฮวนฮวนไว้ แล้วเอ่ยว่า "ในเมื่อมาแล้ว จะรีบไปทำไมล่ะ? น้ารู้ว่าเราเกลียดอาเฉิน เพื่อน้า หนูคิดซะว่าเขาเป็นเพื่อนธรรมดาๆได้ไหม?"

"น้าหลี่คะ……" เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรตอบยังไง

เธอหันมองเยี่ยจิ่งเฉิน กับเรื่องตอนนั้น เธอไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่กับเยี่ยจิ่งเฉินคนนี้ เธอก็ยังเกลียดอยู่ดี

เธอจะแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้ เป็นเพื่อนกับเขา ยังทักทายเขา นี่เป็นไปไม่ได้

"ก็ได้ฮวนฮวน น้าไม่บังคับหนู เอาอย่างนี้ หนูอยู่กับน้าอีกสักพักได้ไหม?" หลี่ซูฉิงจับมือเธอไว้แน่น

เฉินฮวนฮวนก็ปฏิเสธไม่ได้ จึงต้องอยู่ต่อ แล้วเยี่ยจิ่งเฉินก็อยู่ในห้องด้วย เอาแต่ยุ่งกับการเทน้ำ ปอกแอปเปิลให้หลี่ซูฉิง

เขาก็ทำให้เธอเหมือนกัน แต่เธอไม่ดื่มน้ำ ไม่กินแอปเปิลเลย

เฉินฮวนฮวนอยู่ไปอีกสักพัก รู้สึกว่าบรรยากาศอึดอัด เธอจึงลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า "คุณน้าคะ พรุ่งนี้หนูต้องไปฝึกอบรม ยังไม่ได้จัดของเลยค่ะ หนูต้องกลับแล้วค่ะ"

เธอไม่ได้โกหก เธอควรกลับไปเก็บของแล้ว

"ฝึกอบรม? หนูจะไปฝึกอบรมเหรอ?" หลี่ซูฉิงอดถามไม่ได้

"รุ่นพี่หนูบาดเจ็บค่ะ หนูเลยไปแทนพี่เขา" เฉินฮวนฮวนโบกมือให้หลี่ซูฉิง "ไว้เจอกันใหม่ค่ะคุณน้า"