อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 157

บริษัทอาร์

ห้องทำงานประธาน

เซี่ยฉิงเคาะประตู และได้ยินเสียงเย็นชาสองคำ “เข้ามา”

เธอชินกับนิสัยแบบนี้ของเฟิงหานชวนแล้ว เปิดประตูเดินเข้าไป เดินตรงไปหน้าโต๊ะทำงาน นำเอกสารปึกหนึ่งวางบนโต๊ะ

เวลานี้เฟิงหานชวนไม่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน แต่ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง ในมือยังจับมือถืออยู่ เหมือนเพิ่งวางสายไป

หลังจากที่เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นเมื่อสองวันก่อน สภาพการทำงานของเธอในวันนี้ก็แย่มาตลอด

ในหัวเธอเต็มไปด้วยเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นผู้หญิงของเฟิงหานชวนหรือเปล่ากันแน่ ทำไมถึงปรากฏตัวห้องทำงานประธาน ทั้งสองคนมีความเกี่ยวข้องอะไรกันแน่

คำตอบเป็นที่แน่ชัดแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ยอมรับความจริงมาตลอด ถึงขนาดยังคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเฟิงหานชวน

“ประธานเฟิง เอกสารที่คุณต้องการ วางบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว” เซี่ยฉิงเม้มริมฝีปาก มองด้านหลังของชายหนุ่ม พูดรายงาน

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง เป็นตอนที่แสงแดดเจิดจ้าที่สุดของวัน แสงแดดส่องอยู่บนตัวของเฟิงหานชวน เสริมให้เขาดูสูงใหญ่ขึ้น

เซี่ยฉิงเหมือนมองจนเคลิบเคลิ้มไป

เธอรู้ประธานเฟิงหลายปีมานี้ เป็นโสดมาตลอด ไม่เคยคบกับผู้หญิง ถึงขั้นไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้

แม้ว่าวันธรรมดาเธอก็ไม่สามารถเข้าใกล้เขา ทำงานทุกครั้ง เขาเพียงแค่สั่งอย่างเย็นชา ไม่มีคำพูดมากเกิน เซี่ยฉิงผิดหวังทุกครั้ง

ถ้าหากวันใด เฟิงหานชวนพูดกับเธอมากขึ้นหนึ่งประโยค วันนั้นเธอก็จะมีความสุขมากๆ มีความสุขจนนอนไม่หลับ

แต่ความน่าจะเป็นนี้ เหมือนหลังจากเธอเข้าทำงาน เคยมีแค่สองถึงสามครั้งมั้ง

“ออกไปเถอะ” เฟิงหานชวนมองไปที่ไกลๆ น้ำเสียงยังเย็นชาเหมือนเดิม

ปฏิบัติติต่อคนอื่น เขาไม่เคยพูดอะไรมาก เฉินฮวนฮวนเป็นข้อยกเว้นเดียว

เขาก็ไม่เคยคิด วันหนึ่งตัวเองจะตกอยู่ในกำมือของผู้หญิง

แต่เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจภายหลัง แต่กลับมีความสุขมาก เพียงแต่วันนี้เฉินฮวนฮวนตัดไมตรี ทำให้เขาผิดหวังเล็กน้อย

ถ้าหากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น คบกับเขา กลายเป็นภรรยาของเขา ควรจะอยากประกาศให้โลกรู้จนทนไม่ไหวสิ

แต่เฉินฮวนฮวนต่างออกไป เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น เฟิงหานชวนไม่เข้าใจความคิดของเธอ มีความรู้สึกพ่ายแพ้ลึกๆ

เดิมนึกว่าเขาช่วยเธอ เธอจะมีความสุข เธอจะมาขอบคุณเขาเหมือนลูกแมว เหมือนที่เขาพาเธอไปแย่งคฤหาสน์ตระกูลเฉิน เวลาที่สั่งสอนคนในตระกูลเฉิน

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน

“ค่ะ ประธานเฟิง” เซี่ยฉิงรู้ตัวเองส่งเอกสารเสร็จ จะได้รับแค่สามคำนี้ เคยชินจนเห็นเป็นเรื่องปกติ

เธอปกปิดความหงอยเหงาไว้นัยน์ตา หมุนตัวเตรียมจะออกไป กลับถูกเฟิงหานชวนเรียกไว้กะทันหัน

“เลขาเซี่ย รอเดี๋ยว” เฟิงหานชวนหันกลับมา มองไปทางเซี่ยฉิง

มือทั้งสองของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงสแล็ค ยืนย้อนแสงกลับดูหล่อขึ้น แสงแดดสาดอยู่บนหน้าด้านข้างของเขา คนทั้งคนเหมือนมีกลิ่นอายของการเป็นมนุษย์

เซี่ยฉิงมองอย่างตื่นตะลึง

เฟิงหานชวนเมื่อก่อน ก็เหมือนประติมากรรมชิ้นหนึ่ง มองไม่เห็นพลังชีวิตใดๆ แต่ครั้งนี้ต่างไป เธอรู้สึกเฟิงหานชวนเหมือนจากเทพกลายเป็นมนุษย์แล้ว

และเมื่อกี้เฟิงหานชวนเรียกเธอไว้ ยังให้เธอ “รอเดี๋ยว?”

คำนี้ เฟิงหานชวนไม่เคยพูดกับเธอมาก่อน ตอนนี้หัวใจของเซี่ยฉิงถูกกระชากขึ้นสูง รอคำพูดหลังจากนี้ของเฟิงหานชวนด้วยใบหน้าคาดหวัง