อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 219

ดวงตาที่เปล่งประกายของเฉินฮวนฮวน จ้องไปที่ชายตรงหน้าด้วยดวงตาที่สดใส

“ฮวนฮวน คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายหลายครั้ง

“ฉันรู้ ฉันกำลังยั่วยวนคุณ” เฉินฮวนฮวนกลอกตาไปมาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เฟิงหานชวนยังไม่ตอบ เธอก้มศีรษะลงและปิดปากของชายหนุ่ม

เฟิงหานชวนประหลาดใจยิ่ง เฉินฮวนฮวนในขณะนี้ ราวกับถูกวิญญาณชั่วร้าย ถึงได้กลายเป็นคนริเริ่มเรื่องแบบนี้เอง

เฉินฮวนฮวนพยายามที่จะใช้เทคนิค แต่มันซุ่มซ่ามมาก แต่ว่าความซุ่มซ่ามดังกล่าวกลับจุดไฟทั้งหมดในตัวของเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนตระหนักว่าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้กะทันหัน เขาผลักเฉินฮวนฮวนออกในทันที ลุกขึ้นนั่งและหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

เฉินฮวนฮวนล้มลงด้านข้างโดยไม่คาดคิด เธอนอนตะแคงยันศีรษะด้วยมือข้างหนึ่งหันหน้าไปทางเฟิงหานชวน เฝ้าดูการกระทำของเฟิงหานชวนโดยไม่กระพริบตา

เฟิงหานชวนหันศีรษะไปก็เห็นหญิงสาวยิ้มอย่างมีเสน่ห์ไม่อายเหมือนเมื่อก่อน

“ฮวนฮวน เธอ......” เฟิงหานชวนสงสัยว่าเฉินฮวนฮวนถูกปีศาจจิ้งจอกเข้าสิง

“อาหาน~~ทำไมคุณถึงผลักฉันออกไป~~” เฉินฮวนฮวนกระพริบตาอีกทั้งยังแกล้งเลียริมฝีปาก

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะระเบิด

“เฉินฮวนฮวน! คุณรู้หรือไม่ว่าตัวเองกำลังทำอะไร!” เขาขู่กระซิบ

จะบ้าตาย!

เขาถูกแหย่จนควันออกหู

เมื่อเห็นท่าทางของเฟิงหานชวนที่สูญเสียการควบคุม เฉินฮวนฮวนมีความรู้สึกพอใจอยู่เงียบๆ

ทุกครั้งเป็นเฟิงหานชวนที่เป็นผู้ครอบงำ เธอจะต้องไม่ยอมแพ้และปล่อยให้เฟิงหานชวนลิ้มรสฤทธิ์เดชของเธอบ้าง

อย่างนี้แล้ว เฟิงหานชวนก็จะไม่กล้ารังแกเธออีกต่อไป

“ฉันรู้ เมื่อครู่ฉันได้ตอบคุณแล้วไม่ใช่หรือ?” เฉินฮวนฮวนทำหน้าบึ้งและตอบด้วยใบหน้าแบบผู้บริสุทธิ์

“……” เฟิงหานชวนเกือบลืมไปว่าเมื่อครู่เฉินฮวนฮวนได้ตอบไปแล้ว

คำตอบของเธอคือเธอกำลังดื่มด่ำในตัวเขา

“คุณถูกสิงหรือเปล่า” เฟิงหานชวนมองไปที่แววตาของเฉินฮวนฮวนและถามด้วยเสียงทุ้ม

“เปล่าสักหน่อย” เฉินฮวนฮวนวางฝ่ามือลงบนผ้าปูที่นอนแล้วลุกขึ้นนั่ง หลังจากนั้นพุ่งตัวไปข้างหน้า

มือทั้งสองข้างคล้องที่คอของชายหนุ่ม เธอรอแทบไม่ไหวที่จะยึดติดกับร่างกายของเขา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “อาหาน คิดไม่ถึงว่าคุณจะเชื่อเรื่องผีสางเทวดาด้วย...…”

“เฉินฮวนฮวน คุณพอได้แล้ว!” เฟิงหานชวนสูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง เซลล์ประสาททั่วร่างกายของเขาส่งเสียงโห่ร้อง

มองดูท่าทีอดทนอดกลั้นของเฟิงหานชวน เฉินฮวนฮวนกลั้นหัวเราะไว้ เธออยากหัวเราะจริงๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะหัวเราะมากเกินไป

เธอทำได้เพียงยิ้มเล็กน้อยแล้วถามอย่างนุ่มนวลว่า: "อาหาน คุณบอกว่าจะลงโทษฉันไม่ใช่เหรอ? งั้นคุณก็มาลงโทษฉันตอนนี้สิ~"

“เฉินฮวนฮวน นี่คุณจงใจใช่ไหม?” เฟิงหานชวนคว้าข้อมือหญิงสาวแล้วตะโกนอย่างโกรธเคือง: “คุณก็รู้สถานการณ์ของตัวเองตอนนี้ดี ผมจะลงโทษคุณได้ยังไง?”

"เสียงหัวเราะ--"

ในที่สุดเฉินฮวนฮวนก็อดไม่ได้เลยหัวเราะออกมา

เฟิงหานชวนดูออกว่าเธอหมายถึงอะไร เขาโกรธจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้นมา เขาบีบที่ข้อมือของเธอด้วยแรงเพียงเล็กน้อย

“โอ๊ย เจ็บ!” เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้ว พยายามจะดึงมือกลับ แต่ดึงยังไงก็ดึงกลับไม่ได้

เฟิงหานชวนคลายมือ แต่ไม่ได้ปล่อย เฉินฮวนฮวนค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ รู้สึกว่าแหย่เฟิงหานชวนแบบนี้ก็ไม่ค่อยสนุก แถมยังทำให้เฟิงหานชวนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ฉันไม่แกล้งคุณแล้ว คุณปล่อยมือฉันเถอะ ฉันจะไปนอนแล้ว” เฉินฮวนฮวนขี้ขลาดขึ้นมา เธอไม่สามารถเอาชนะเฟิงหานชวน พลางเม้มริมฝีปากและพึมพำว่า “ข้อมือเจ็บมาก......”