อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 228

เมื่อเห็นหลินอวี่หยางพูดเสียงดัง เฉินฮวนฮวนก็รีบโบกมือไปมาทันที เธอไม่อยากพูดต่อ แบบนี้เฟิงหานชวนต้องได้ยินอย่างแน่นอน

“หลินอวี่หยางรบเร้าให้คุณไปไนต์คลับใช่ไหม?” เฟิงหานชวนพูดด้วยสุ้มเสียงที่เย็นเยียบ

เฉินฮวนฮวนรู้จักนิสัยของเฟิงหานชวนดี ความเย็นชาและความโหดร้ายมันฝั่งลึกในกระดูก และดูเหมือนเขาจะดูอ่อนโยนแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าตัวเองเท่านั้น

ดังนั้น เฉินฮวนฮวนจึงเป็นห่วงกลัวว่าเฟิงหานชวนว่าจะพาลโกรธใส่หลินอวี่หยาง จึงรีบอธิบายว่า : “ถ้าฉันอยากไปเที่ยวกับหยางหยาง ไม่ใช่เพราะเธอมารบเร้าฉันหรอก”

“ให้กินน้ำลาย ไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเหรอ?” เฟิงหานชวนแสยะยิ้มเย็นชา

“กินน้ำลาย?” เฉินฮวนฮวนอึ้งงันไป ก่อนจะรีบถามกลับไปว่า : “อาหาน คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? คุณก็อยู่ห้างอวิ๋นตวนด้วยเหรอคะ?”

“หลินอวี่หยางดีกับคุณมาก แต่คนนิสัยไม่ดีอย่างเธอจะสอนเรื่องเลวทรามให้กับคุณ” เฟิงหานชวนนวดสันจมูกเล็กน้อยด้วยอาการปวดหัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ก่อนหน้านั้นก็เห็นอยู่ว่าเฉินฮวนฮวนเป็นผู้หญิงที่เชื่อฟังมาตลอด หลังจากที่เจอกับหลินอวี่หยาง นิสัยก็ค่อย ๆ แย่ลงเรื่อย ๆ

ดั่งสุภาษิตที่ว่า คนใกล้ชาดแดง คนใกล้หมึกดำ อยู่ในสังคมแบบไหนก็จะเป็นแบบนั้น ตอนนี้เฟิงหานชวนจนปัญญามาก

“ไม่ใช่นะ อาหาน คุณไม่เข้าใจสถานการณ์ ถ้าหยางหยางไม่อยู่ ฉันไม่มีวันปล่อยพวกเธอไปหรอก” เฉินฮวนฮวนรีบแก้ตัวให้หลินอวี่หยางทันที ถึงอย่างไรหลินอวี่หยางก็เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ เธอไม่อยากให้เฟิงหานชวนเข้าใจหลินอวี่หยางผิดไป

เมื่อพูดถึงตัวเอง หลินอวี่หยางที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดออกไปตรง ๆ ว่า : “อาเฟิง เรื่องกินน้ำลายอะไรนั้น เป็นความผิดของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับฮวนฮวน! อีกอย่างฉันก็ปกป้องฮวนฮวนได้ ถ้าคุณให้เธอไปเที่ยวกลางคืนกันฉัน! ฉันจะพาคนขับรถไปด้วย รับรองเลยว่าจะพาเธอไปส่งที่บ้านตระกูลเฟิงอย่างปลอดภัยแน่นอน”

“หลินอวี่หยาง บทเรียนจากครั้งที่แล้วยังไม่พออีกเหรอ?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนนั้นเย็นเยียบอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

บทเรียนที่เขาพูดถึง ก็คือภาพของเขาและหลีซืออวิ๋นที่หลินเจี้ยนกั๋วถ่ายได้ หลังจากที่หลินอวี่หยางให้เฉินฮวนฮวนดู ก็สร้างความเข้าใจผิดให้กับเขาและเฉินฮวนฮวนอย่างมาก

ตอนแรกที่เห็นหลินอวี่หยางทำดีกับเฉินฮวนฮวน เขาก็ตั้งใจจะไม่ฟื้นฝอยหาตะเข็บแล้ว แต่นิสัยไม่ดีของหลินอวี่หยางในตอนนี้ได้ถูกส่งต่อมาถึงตัวของเฉินฮวนฮวนมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

“เอ่อ อาเฟิงคะ ครั้งที่แล้วฉันได้อธิบายให้คุณฟังไปแล้ว มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเป็นสามีของเฉินฮวนฮวน” หลินอวี่หยางยังคงไร้ยางอายพูดต่อว่า : “อีกอย่าง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องนี้ เรามาคุยเรื่องที่ฮวนฮวนจะไปโรงแรมพอยเซินกับฉันในตอนกลางคืนดีกว่า ฉันรู้สึกว่า......”

“สั้น ๆ ผมไม่อนุญาต” ยังไม่ทันรอให้หลินอวี่หยางพูดจบ เฟิงหานชวนก็ปฏิเสธออกไปตรง ๆ ทันที

“ไม่ได้ อาเฟิง คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ นี่คุณกำลังควบคุมฮวนฮวนแล้ว หลังจากที่ฮวนฮวนแต่งงานกับคุณ แม้แต่จะไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนก็ไม่ได้เลยเหรอ?”

หลินอวี่หยางยกมือขึ้นมาเท้าเอว ด้วยท่าทางไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น จากนั้นก็ตำหนิกลับไปด้วยความโกรธดุดัน : “คุณทำแบบนี้ เพราะอยากให้ฮวนฮวนรู้สึกว่าคุณไม่เชื่อใจเธองั้นเหรอ?”

“........” มุมปากของเฟิงหานชวนกระตุกเล็กน้อย ในเวลานี้เขาอยากจะวางสายจริง ๆ

“หลินอวี่หยาง ผมขอเตือนคุณอีกครั้ง อย่าพาฮวนฮวนไปสร้างปัญหา” เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ พยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้

เมื่อหลินอวี่หยางเห็นว่าเฟิงหานชวนมีทิฐิสูง และกำลังโกรธ ในตอนที่เธอกำลังจะตัดใจนั้น เฉินฮวนฮวนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “อาหาน คุณไม่เชื่อใจฉันจริง ๆ เหรอคะ? คุณคิดว่าฉันจะไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นลับหลังคุณเหรอ?”

“ไม่ใช่แน่นอน ฮวนฮวน ผมแค่ไม่อยากให้คุณไปในสถานที่ที่ไม่ดีเหล่านั้นต่างหาก” เฟิงหานชวนรีบอธิบายทันที ด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความร้อนใจ

เขาเป็นห่วงเพราะการใส่ไฟของหลินอวี่หยาง ทำให้เฉินฮวนฮวนเข้าใจเขาผิด ตอนนี้เขาอยากจะบีบคอหลินอวี่หยางให้ตายคามือด้วยซ้ำ

“อื้อ.........” น้ำเสียงของเฉินฮวนฮวนนั้นอู้อี้เล็กน้อย ถึงแม้จะตอบเพียงสั้น ๆ แต่ก็ฟังออกว่าไม่พอใจ

“ฮวนฮวน ผมไม่ได้ไม่เชื่อใจคุณนะ” เฟิงหานชวนร้อนใจ และรีบถามขึ้นว่า : “ตอนนี้คุณอยู่ห้างอวิ๋นตวนใช่ไหม? ผมจะไปหาคุณ”

“อย่า คุณอย่ามานะคะ ฉันกำลังเดินเล่นชอปปิงอยู่กับหลินอวี่หยาง ผู้ชายตัวใหญ่อย่างคุณจะมาทำไหมคะ?” เฉินฮวนฮวนปฏิเสธทันที จากนั้นก็พูดเสริมอีกว่า : “เดี๋ยวฉันเดินชอปปิงเสร็จฉันจะกลับเลย แค่นี้นะคะ”

น้ำเสียงของเธอยังคงอู้อี้อยู่เล็กน้อย ด้วยท่าทางไม่พอใจเอามาก ๆ ยังไม่ทันรอให้เฟิงหานชวนตอบกลับ เฉินฮวนฮวนก็ตัดสายไป

เมื่อเห็นภาพนี้ หลินอวี่หยางก็เกิดความผิดหวัง เธอพูดเหมือนจะร้องไห้ว่า : “ฮวนฮวน เราไปเที่ยวกลางคืนไม่ได้จริง ๆ เหรอ เกินไปแล้วนะ! ทำไมเฟิงหานชวนถึงเป็นแบบนี้! เขากำลังจำกัดอิสระของคุณอยู่นะ!”

เฉินฮวนฮวนไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอยู่เงียบ ๆ ทันใดนั้น หน้าจอสีดำก็สว่างขึ้นฉับพลัน ตามมาด้วยเสียงเรียกเขา พร้อมกับชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอว่าอาสาม

เธอรีบยิ้มกว้างด้วยความดีใจทันที ก่อนจะยกมือขึ้นมาแตะปากพร้อมกับส่งเสียง “ชู่ว์” จากนั้นก็รับกดรับสายทันที

“อาหาน คุณมีอะไรอีก?” เธอยังคงใช้น้ำเสียงไม่พอใจ

“ฮวนฮวน ผมยอมให้คุณไปก็ได้ แต่ต้องดูแลตัวให้ดี ๆ ด้วย” เฟิงหานชวนนวดสันจมูก พร้อมกับพูดอย่างจนปัญญา

เขาต้องพยายามประนีประนอม ไม่อย่างนั้นเด็กสาวคนนี้ต้องไม่พอใจแน่ ๆ สุดท้ายความซวยจะมาตกอยู่ที่ตัวเขาเอง

เฉินฮวนฮวนเม้มปากเล็กน้อย พยายามที่จะหุบยิ้ม แล้วถามกลับไปด้วยเสียงที่อ่อนโยนอีกครั้งว่า : “อาหาน คุณยอมให้ฉันไปจริง ๆ แล้วใช่ไหม?”

“ผมยอมแล้ว” ถึงแม้ว่าเสียงของผู้ชายจะหนักแน่นก็ตาม แต่ในใจกลับไม่เต็มใจแต่อย่างใด

“ขอบคุณนะคะสามี รักคุณนะ แค่นี้นะ บ๊ายบาย” เฉินฮวนฮวนพูดออดอ้อนจบ ก็รีบกดวางสายไปในทันที

สุ้มเสียงที่เรียกว่าสามีเมื่อสักครู่นั้นทำให้กระดูกของเฟิงหานชวนอ่อนระทวยลงทันที เขาอยากจะได้ยินมากกว่านี้ เฉินฮวนฮวนกลับรีบตัดสายไปเสียก่อน

เขาวางโทรศัพท์ลง แต่จู่ ๆ ก็ตระหนักได้ถึงปัญหาอย่างหนึ่ง เขาถูกเฉินฮวนฮวนหลอกแล้ว?

หรือว่าเมื่อสักครู่นี้เฉินฮวนฮวนจะใช้กลอุบายหลอกให้เขาตายใจ?

สีหน้าของเฟิงหานชวนเคร่งขรึมลงในทันที ดูท่าทางบทเรียนของเมื่อคืนจะไม่พอเสียแล้ว คืนนี้เขาต้องลงโทษผู้หญิงคนนี้ให้สาสมอีกครั้ง

“ขอบคุณนะคะสามี รักคุณนะ .....แหวะ ไม่ไหว ฉันจะอ้วก ......” หลินอวี่หยางเลียนแบบเสียงของเฉินฮวนฮวนไปพลางแกล้งทำท่าอ้วกไปพลาง

เฉินฮวนฮวนจีไปบนไหล่ของเธอด้วยความโกรธ ก่อนจะกะพริบตาปริบ ๆ และพูดว่า : “หยางหยาง ถ้าฉันไม่พูดแบบนี้ เฟิงหานชวนจะยอมให้ฉันไปโรงแรมพอยเซินกับคุณไหม?”

“ใช่ ๆ คุณนี่เก่งจริง ๆ เลยนะบีบอาเฟิงของพวกคุณให้กลายเป็นลูกไก่ในกำมือได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเฟิงหานชวนจะมีวันนี้!” หลินอวี่หยางทอดถอนใจ และตื่นตกใจในเวลาเดียวกัน

ภาพความประทับใจแรกก่อนหน้านั้นของเธอ เฟิงหานชวนคือพวกอสูรอะไรทำนองนั้น น่ากลัว จนไม่มีใครสามารถสงบนิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าเขาได้

ทว่า วันนี้เธอตระหนักได้แล้วจริง ๆ ทำไมเฉินฮวนฮวนถึงต้องออดอ้อนต่อหน้าของเฟิงหานชวน

“แต่ เพื่อจะได้ไปโรงแรมพอยเซินกับคุณในวันนี้ ฉันคิดว่าฉันเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายมากเลยนะ” เฉินฮวนฮวนที่เพิ่งจะอวดเก่งอยู่เมื่อสักครู่ แต่เมื่อคิดย้อนกลับไป ก็หมดเรี่ยวแรงลงในทันที

“เอาชีวิตไปเสี่ยงอันตราย???” หลินอวี่หยางเบิกตากว้าง พร้อมกับปิดปาก และถามขึ้นด้วยความตกใจว่า : “หรือว่า.......หรือว่าเฟิงหานชวนจะโกรธ?”