อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 227

“อุก…”

เมื่อเฉินฮวนฮวนเห็นภาพนี้ เธอคลื่นไส้ขึ้นมาเลยทีเดียว

เธอยืนขึ้นทันที แล้วพุ่งไปที่หน้าประตู ขณะที่เธอกำลังเปิดประตู เธอกล่าวกับหลินอวี่หยางว่า “หยางหยาง ตรงนี้ส่งต่อให้เธอเลยแล้วกัน ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

เมื่อพูดจบ เฉินฮวนฮวนปิดปากวิ่งออกไป

เมื่อมาถึงอ่างล้างมือในห้องน้ำหญิง เฉินฮวนฮวนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ เศษอาหารของเมื่อคืนถูกอาเจียนออกมาจนหมด

เธอไม่มีความอยากอาหารอะไรเลย หลังจากผ่านเรื่องราวของหลี่เหมยมาอีกครั้ง วันนี้ทั้งวันเธออาจจะกินอะไรไม่ลงแล้ว เธอคลื่นไส้จนรู้สึกทรมาน

หลังจากอาเจียนเสร็จ เฉินฮวนฮวนเดินโซเซกลับมาที่โต๊ะอาหารที่อยู่บริเวณด้านหน้า เธอนั่งลงบนเก้าอี้ และมองเนื้อสดแต่ละจาน เธออดทนต่อความอยากอาเจียน

อย่างไร หากอาเจียนอีกรอบก็มีเพียงน้ำย่อยเท่านั้น แม้แต่เศษอาหารก็ไม่มีแล้ว

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปกว่าสิบนาทีแล้ว เฉินฮวนฮวนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรหาหลินอวี่หยาง

แม้ว่าทั้งสองคนจะอยู่ในร้านปิ้งย่างแห่งนี้ ทว่าเฉินฮวนฮวนไม่อยากไปห้องทำงานของผู้จัดการ เพราะว่าเธอนึกถึงเครื่องดื่มขวดนั้นเมื่อสักครู่ เธอไม่สามารถมองมันได้จริงๆ

โทรศัพท์ถูกตัดสายไปทันที ระหว่างที่เฉินฮวนฮวนกำลังงุนงง หลินอวี่หยางเดินเข้ามาแล้ว และดึงแขนของเธอไว้

“ฮวนฮวน ฉันกินปิ้งย่างของที่นี่ไม่ลงแล้ว เราเปลี่ยนที่กันเถอะ” ขณะที่พูด หลินอวี่หยางก็ลากเฉินฮวนฮวนเดินออกไปข้างนอก

หลังจากทั้งสองคนเดินออกไป ทั้งคู่สูดหายใจเข้าลึก

“แม่เจ้า ฉันคลื่นไส้จะแย่แล้ว” ใบหน้าของหลินอวี่หยางย่นเข้าหากันหมดแล้ว

“พวกเธอ…ดื่มแล้วเหรอ” เฉินฮวนฮวนถามอย่างอดไม่ได้

“ดื่มแล้ว ฉันบังคับให้ดื่มจนเกลี้ยงเลย” เมื่อหลินอวี่หยางพูดจบ เธอปิดปากตัวเองอย่างเงียบๆ

เฉินฮวนฮวนก็รีบปิดปากไว้เช่นกัน เธอกังวลว่าตัวเองจะอาเจียนอีกครั้ง

“นี่คือสิ่งที่พวกเธอสมควรได้รับ ต้องสั่งสอนแบบนี้แหละ ไม่งั้นก็ไม่รู้จักเข็ดจำ” หลินอวี่หยางกล่าวอย่างดุเดือด

เฉินฮวนฮวนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย และกล่าวว่า “หยางหยาง เธอทำได้ดีมาก คราวหน้าฉันจะเรียนรู้จากเธอ”

“อย่าเลย ฮวนฮวน ถ่มน้ำลายแบบนี้ไม่เหมาะกับเธอหรอก” หลินอวี่หยางรีบโบกมือไปมา

เฉินฮวนฮวนรู้สึกขบขันทันที เธอรีบอธิบายว่า “ฉันไม่ได้บอกว่าจะเรียนเรื่องนี้ ฉันหมายถึง…ตอนลงโทษคนอื่น ต้องอย่าใจกว้างเกินไป”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันคิดว่าเธออยากเรียนสูบบุหรี่ถ่มน้ำลายจากฉันซะอีก!” หลินอวี่หยางหัวเราะออกมาเสียงดัง

“แต่พูดตามตรงนะ หยางหยาง ท่าสูบบุหรี่ของเธอเท่มากเลย แล้วก็ท่าถ่มน้ำลายท่านี้…” เฉินฮวนฮวนจงใจล้อเลียน

“ฮวนฮวน จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ทุเรศขนาดนี้นะ เมื่อก่อนฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้หรอก วันนี้ฉันแค่อยากประจานยัยหลี่เหมยนั่นโดยเฉพาะ ใครใช้ให้ฉันกินน้ำลายของหล่อนล่ะ!” หลินอวี่หยางอธิบายอย่างฉะฉานมีเหตุผล

“ฉันรู้” เฉินฮวนฮวนรู้อยู่แล้ว ปกติหลินอวี่หยางจะไม่ทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้

“เธอไม่รังเกียจฉันก็พอ” หลินอวี่หยางเกาศีรษะอย่างขัดเขิน

เฉินฮวนฮวนหัวเราะขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกล่าวหยอกล้อ “ฉันไม่รังเกียจเธออยู่แล้ว ยังไงพวกเราก็เป็นมิตรภาพที่เชื่อมต่อกันด้วยไม้ถูพื้นห้องน้ำ~”

“อ๊า! ฮวนฮวน เธอนิสัยเสียเกินไปแล้ว! ฉันน่าสงสารขนาดนี้ เธอยังสะกิดแผลใจฉัน…” หลินอวี่หยางแสร้งทำท่าร้องไห้พลางกล่าวอย่างเสียอกเสียใจ “ฉันน่าสงสารจัง!”

“เพื่อชดเชยจิตใจอันบอบช้ำของเธอ วันนี้เธออยากเล่นอะไรกินอะไร ฉันจะอยู่กับเธอ” เฉินฮวนฮวนหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างอดไม่ได้ เธอรู้สึกว่าหลินอวี่หยางช่างดูตลกเหลือเกิน

“กิน? อย่าพูดเรื่องกินกับฉัน ตอนนี้ฉันกินอะไรไม่ลงทั้งนั้นแหละ” หลินอวี่หยางกุมหน้าอกตัวเอง และกล่าวว่า “ถึงฉันจะหิวมาก แต่ฉันต้องพักหน่อย เดี๋ยวค่อยกิน”

“โอเค ได้หมด” เฉินฮวนฮวนตอบโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเธอก็ไม่อยากกินอะไรตอนนี้เหมือนกัน

หลินอวี่หยางก้มลงมองกระโปรงที่เปื้อนคราบน้ำส้มของเฉินฮวนฮวนเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ยิ้มพร้อมกับกลอกตาไปมา และเอ่ยขึ้นทันที “ฮวนฮวน ฉันจะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้า ตอนเย็นเราไปเที่ยวผับกัน ชุดนี้ของเธอไม่เหมาะ แถมยังสกปรกอีก ได้โอกาสเปลี่ยนชุดพอดีเลย”

“หะ? ไปผับ?” เฉินฮวนฮวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

หลินอวี่หยางไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอ เพียงบอกจะพาเธอออกมาเที่ยว เฉินฮวนฮวนเพียงคิดว่าเป็นการช้อปปิ้งดูหนังตามปกติ

“ใช่ กว่าการฝึกอบรมจะจบลง เราต้องสนุกกันหน่อย ฉันจะเรียกเพื่อนมาสองสามคน พวกเราไม่เมาด้วยกันไม่กลับ!” เมื่อหลินอวี่หยางกล่าวสาบานอย่างหนักแน่นจบ เธอก็ลากเฉินฮวนฮวนเดินมุ่งไปข้างหน้า