อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 226

เฉินฮวนฮวน: "……"

ผู้จัดการ: "……"

หลี่เหมย: "……"

หลินอวี่หยางรีบพุ่งไปหน้าอ่างล้างมือ จากนั้นจึงมีเสียงอ้วกดังขึ้น

"แหวะ……"

เสียงนั้น เสียงดังสนั่น เหมือนจะอ้วกทุกอย่างในร่างกายออกมา

เฉินฮวนฮวนรีบตั้งสติ แล้วเดินไปข้างหลังหลินอวี่หยาง ช่วยเธอลูบหลัง แล้วรีบถามอย่างใจร้อน "หยางหยาง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"อ๊ายยยยย!" หลินอวี่หยางเช็ดปาก แล้วเอาแต่จิกผมตัวเอง

พอตั้งสติได้ เธอจึงพุ่งไปหน้าหลี่เหมย แล้วจับคอเสื้อหลี่เหมย ใช้ดวงตาที่แดงเพราะเพิ่งอ้วกเมื่อกี้จ้องหลี่เหมยไว้

หลี่เหมยตกใจ จนยืนอึ้งอยู่กับที่

เสียงดัง"เพี๊ยะ" ส่งเสียงดังสนั่นอีกครั้ง

มือข้างหนึ่งของหลินอวี่หยางจับคอเสื้อหลี่เหมยไว้ อีกข้างก็ตบหน้าเธอแรงๆ ผ่านไปไม่กี่วินาที หน้าของหลี่เหมยก็เริ่มบวมแดง

หลินอวี่หยางไม่สะใจ จึงเปลี่ยนมืออีกข้างจับเสื้อ แล้วตบหน้าเธออีกครั้ง หน้าทั้งสองข้างของหลี่เหมยโดนตบจนครบ

หลี่เหมยแค่รู้สึกว่าภาพตรงหน้าพร่ามัว หน้าก็บวมแดงทั้งสองข้าง วินาทีที่หลินอวี่หยางปล่อยคอเสื้อเธอ หลี่เหมยจึงเดินเซถอยหลัง สุดท้ายก็ล้มลงไปกับพื้น

ตอนนี้หลินอวี่หยางโมโหมาก โกรธจนจะเป็นบ้า แต่พอเห็นสีหน้าที่ตกใจของเฉินฮวนฮวน สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเป็นความน้อยใจทันที

จากนั้นจึงวิ่งไปหาเฉินฮวนฮวน จับแขนเธอไว้แล้วร้องไห้เอ่ยว่า "ฮวนฮวน ความจริงฉันไม่ได้ชอบใช้กำลังขนาดนี้ แต่ผู้หญิงคนนั้นทำเกินไป มัน……มันถุยน้ำลายลงในแก้วน้ำส้มเธอ แล้วยังให้ฉันกินอีก……"

พอพูดประโยคสุดท้าย หลินอวี่หยางจึงคลื่นไส้อีกครั้ง

ผู้จัดการที่ยืนอยู่ข้าง เห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมด ตาเขาเอาแต่กะพริบ มองหลินอวี่หยาง แล้วมีแต่คำถาม

จากที่เขาดูมาผู้หญิงผมสั้นคนนี้ เหมือนเป็นคนสองบุคลิก

เฉินฮวนฮวนเบิกตาโต แล้วกะพริบตาไปหลายครั้งเหมือนกัน เธอมองหลินอวี่หยาง ยังไม่ทันได้พูดอะไร หลินอวี่หยางก็ร้องไห้ก่อน

"ฮือฮือฮือ ฮวนฮวน เธออย่ารังเกียจฉัน ฉันไม่ได้จงใจจะใช้ความรุนแรง เธอรู้สึกว่าฉันร้ายมากเลยใช่ไหม? ถ้าเธอไม่อนุญาตให้ฉันตบคนอื่น ต่อไปฉันจะไม่ตบอีก ถ้าเธอรังเกียจฉัน เธอก็ใช้ไม้ถูพื้นตีฉันเลย……"

พูดไปด้วย หลินอวี่หยางก็หันมองรอบๆ เห็นที่มุมห้องน้ำมีไม้ถูพื้น เธอจึงรีบพุ่งไป แล้วเอาไม้ถูพื้นมายื่นให้เฉินฮวนฮวน ท่าทางรู้สึกผิดมาก

เฉินฮวนฮวนดึงสติกลับมา อดขำไม่ได้ เธอพูดว่า "หยางหยาง ทำไมเธอต้องน่ารักขนาดนี้ด้วย?"

"น่ารัก? ฮวนฮวน เธอบอกว่าฉันน่ารักเหรอ?" หน้าหลินอวี่หยางแดงทันที ท่าทางความดุร้ายเหมือนสุนัขตำรวจ กลายมาเป็นสุนัขปอมเมอเรเนี่ยนที่น่ารักทันที

"ไม่สิ ไม่ควรพูดว่าเธอน่ารัก ควรพูดว่าเธอ……เท่มาก!" เฉินฮวนฮวนยกนิ้วโป้งให้ แล้วพูดชม

"เท่มาก?" ตาหลินอวี่หยางเป็นประกาย

"อื้อ" เฉินฮวนฮวนพยักหน้า เลียนแบบท่าทางที่หลินอวี่หยางตบคน แล้วพูดว่า "แบบนี้ ทำได้ดีมาก!"

"เพราะฉะนั้น ฮวนฮวนเธอไม่คิดว่าฉันเป็นคนหัวรุนแรง?" หลินอวี่หยางกังวลว่าจะโดนเธอรังเกียจ ความจริงก่อนหน้านั้นเธอเอาแต่ใจมาก

"ไม่เลย อีกอย่าง เป็นเพราะฉัน เธอถึง……โดนรังแก" เฉินฮวนฮวนไม่อยากพูดเรื่องขยะแขยงนั้น เดี๋ยวหลินอวี่หยางจะคลื่นไส้กว่าเดิม

เพราะฉะนั้น เธอเลยใช้คำว่าโดนรังแกแทน

"ฮวนฮวน ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่อยากให้เธอโดนรังแกมากกว่า ยังดีที่ฉันเป็นคนดื่ม ถ้าเธอดื่ม ฉันต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ" หลินอวี่หยางกางแขนออก แล้วกอดเฉินฮวนฮวนไว้

ความจริงหลินอวี่หยางเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แค่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวติดเฉินฮวนฮวนมาก

"หยางหยาง เธอเป็นขนาดนี้แล้ว ยังคิดแทนฉันอีก" เฉินฮวนฮวนรู้สึกแสบตา

เธอปล่อยหลินอวี่หยางออก มองไปทางหลี่เหมยที่ลุกขึ้นยืนแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลี่เหมย หลินอวี่หยางก็คงไม่ต้องกินน้ำส้มที่สกปรกแบบนั้น

อีกอย่าง หลี่เหมยทำแบบนี้ เป็นเรื่องที่อำมหิตมาก ไม่มีจิตสำนึกเลย ไม่แน่ก่อนหน้านั้นอาจจะเคยทำกับคนอื่นเหมือนกัน

"หลี่เหมย ตอนนี้ฉันจะให้เธอ ขอโทษฉัน กับเพื่อนฉันด้วย" น้ำเสียงเฉินฮวนฮวนเย็นชา สีหน้าเข้มงวดมาก

หลี่เหมยกลัวจนตัวสั่น ผู้จัดการก็เหมือนกัน

หลี่เหมยก็ต้องกลัวเฉินฮวนฮวนอยู่แล้ว แล้วผู้จัดการก็กลัวว่าเธอจะบอกเรื่องนี้กับเฟิงหานชวน เขากลัวคุณชายสาม

"ขอโทษค่ะ คุณหนูเฉิน ขอโทษจริงๆนะคะ ฉันแค่วู่วามแล้วทำเรื่องแบบนั้นลงไป ขอให้คุณให้อภัยฉันด้วยค่ะ อีกหน่อยฉันจะไม่ทำอีก ฉันยอมเป็นทาสรับใช้คุณเพื่อชดใช้ให้คุณ……" ถึงแม้ในใจหลี่เหมยไม่ยอม แล้วโกรธมาก แต่เพื่อความอยู่รอด เธอจึงต้องก้มหน้าขอโทษเฉินฮวนฮวน

พอขอโทษเฉินฮวนฮวนเสร็จ เธอก็รีบไปคุกเข่าต่อหน้าหลินหวี่หยาง แล้วพูดอย่างรีบร้อนใจว่า "คุณหนูคะ คุณตบฉันอีกก็ได้ค่ะ ตบจนกว่าคุณจะพอใจ ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณดื่มน้ำส้มแก้วนั้น ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ!"

"คุณหนูเฉินครับ ในเมื่อหลี่เหมยขอโทษพวกคุณแล้ว เห็นแก่หน้าผม อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณชายสามได้ไหมครับ?" ผู้จัดการเดินมาหาอย่างระมัดระวัง แล้วเอ่ยพูดอย่างระมัดระวัง

"เห็นแก่หน้าแก? หนังหน้าแกมีประโยชน์อะไร!" หลินอวี่หยางจับคอเสื้อเขาไว้ แล้วชี้ตัวเองพูดว่า "แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร? ฉันมาที่ร้านพวกแกแล้วได้กินน้ำลาย พวกแกจะชดใช้ฉันยังไง?"

ผู้จัดการกลัวมาก แล้วพูดติดๆขัดว่า "คุณ……คุณเป็นใครครับ?"

"ฉัน? ทายาทหลินซื่อกรุ๊ป!" ตอนที่หลินอวี่หยางพูดประโยคนี้ น้ำเสียงดุดันมาก หนักแน่นมาก

"หา……" ผู้จัดการล้มลงไปนั่งกับพื้น เขาตบขาตัวเอง แล้วร้องไห้ออกมา "คุณหนู คุณหนูทั้งสองคน เวรกรรม เวรกรรมอะไรเนี่ย……"

เห็นท่าทางที่น่าสงสารของผู้จัดการ เฉินฮวนฮวนเลยเดินไปหาหลินอวี่หยาง เอ่ยถามว่า "หยางหยาง เธอคิดจะจัดการยังไง?"

เมื่อก่อนเธอเมตตาเกินไป แล้วครั้งก่อนใจกว้างกับอันฉี เลยเกิดเรื่องวันนี้ เลยทำให้หลินหวี่หยางโดนรังแกแบบนี้

"ก็ต้อง……ตาต่อตา ฟันต่อฟันสิ" สีหน้าหลินอวี่หยางดุมาก

"ตาต่อตา ฟันต่อฟัน?" เฉินฮวนฮวนทำหน้างง

หลินอวี่หยางชี้หลี่เหมย แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "ให้มันกินน้ำลายฉันด้วย! แล้วก็หักเงินเดือนไล่ออก แค่นี้แหละ"

"ไม่! ไม่ ฉันไม่กินน้ำลาย……" หลี่เหมยส่ายหน้าสุดชีวิตด้วยสีหน้าหวาดกลัว เธอลุกขึ้น แล้วพุ่งไปที่ห้องน้ำเหมือนคนบ้า

ทีแรกผู้จัดการโล่งอกไปแล้ว เพราะคุณหนูบอกวิธีจัดการเรื่องนี้แล้ว แต่หลี่เหมยกลับหนีไปก่อน

"ใครก็ได้ ไปจับตัวหลี่เหมยกลับมา! จับตัวไปที่ห้องทำงานผม!" ผู้จัดการตะโกนออกไปข้างนอก "เทน้ำส้มมาแก้วหนึ่งด้วย"