อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 225

“เธอเดาว่าฉันช่วยเธอแก้แค้นยังไง? ฉันจงใจทำน้ำส้มหกลงบนกระโปรงของหล่อน ทำให้หล่อนเปื้อนไปทั้งตัว แล้วให้หล่อนยกน้ำส้มแก้วใหม่ แต่น้ำส้มแก้วใหม่ถูกฉันถุยน้ำลาย ฮ่าๆ...”

หลี่เหมยหัวเราะสะใจ หันหลังเดินถึงด้านในห้องข้างๆ และเป็นตำแหน่งที่เฉินฮวนฮวนอยู่พอดี

เธอได้ยินอย่างชัดเจน รู้สึกในกระเพาะปั่นป่วน ขยะแขยงจนอยากอ้วกแล้ว

ตอนนี้เฉินฮวนฮวนดีใจมาก ดีใจเมื่อกี้ตัวเองไม่อยากดื่มน้ำส้ม ไม่งั้นก็ดื่มน้ำลาย

และเธอคิดไม่ถึงเลย หลี่เหมยเป็นเพื่อนของอันฉี อีกทั้งยังคิดแก้แค้นให้อันฉี

“เป็นยังไง? มีความสุขละสิ เธอสอบสัมภาษณ์พนักงานเคาน์เตอร์ชาเนลผ่าน ต้องใช้บัตรส่วนลดพนักงานซื้อของขวัญให้ฉัน ในเมื่อฉันแก้แค้นให้เธอได้แล้วนะ” หลี่เหมยพูดด้วยความภาคภูมิใจ เห็นชัดว่าสนิทกับอันฉี ไม่มีความเกรงใจเลย

“ดูเธอหัวเราะเสียงดังขนาดนี้ ตอนนี้เธออยู่บนรถโดยสาร หรืออยู่ที่ไหนกัน? ระวังภาพลักษณ์หน่อย

จะหัวเราะกลับไปหัวเราะ” หลี่เหมยยังพูดกำชับคนในสาย

แม้ว่าเฉินฮวนฮวนไม่ได้ยินเสียงของอันฉี แต่จากคำพูดของหลี่เหมย เธอก็รู้ตอนนี้อันฉีมีความสุขมาก

ตอนนั้นท่าทีของอันฉีเลวร้ายมาก เฟิงหานชวนถึงขนาดอยากดับอนาคตเธอ เป็นตัวเองรู้สึกว่าไล่เธอออกก็พอ ตักเตือนเธอก็พอ เธอยังไปทำงานที่อื่นได้ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

แต่ตอนนี้ อันฉีไม่รู้จักสำนึกเลย ยังร่วมกันทำชั่วกับหลี่เหมย โดยเฉพาะหลี่เหมย คิดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีการน่ารังเกียจแบบนั้น

เฉินฮวนฮวนก้มมองกระโปรงที่เปื้อนน้ำส้มของตัวเอง ในใจโมโหขึ้น เปิดประตูห้องตัวเองออก แล้วยืนอยู่หน้าห้องหลี่เหมย

หลี่เหมยยังคุยสนุกกับอันฉี ในตอนที่เธอหัวเราะเสียงดัง ประตูห้องตัวเองถูกพังกะทันหัน เฉินฮวนฮวนก็ยืนอยู่หน้าตัวเอง

และเธอเอง นั่งอยู่บนชักโครก คนทั้งคนนิ่งอึ้งไปทันที

“หลี่เหมย จู่ ๆ ทำไมเธอถึงเงียบไป? เธอถูกเรียกไปทำงานเหรอ? เดี๋ยวตอนเธอเสิร์ฟอาหารให้

เฉินฮวนฮวน จำไว้ว่าต้องถุยน้ำลายใส่มากหน่อย”

และไม่รู้เป็นเพราะตกใจ นิ้วของหลี่เหมยลื่นไปกดโดนลำโพง เสียงของอันฉีถูกขยายดังหลายเท่า

ทุกคำชัดเจน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสะใจ

“หลี่เหมย หายไปไหน? เธอไม่ได้วางสาย ทำไมจู่ ๆ ไม่พูดล่ะ? ” ตอนนี้อันฉีกำลังเบื่อพอดี ได้ยินเรื่องเฉินฮวนฮวนดื่มน้ำลาย มีความสุขมาก

หลี่เหมยยังคงนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เหมือนแข็งตัว เธอไม่คิดว่าวิธีการของตัวเอง จะถูก

เฉินฮวนฮวนรู้

เฉินฮวนฮวนมองผู้หญิงที่นิ่งอยู่ตรงหน้า แล้วยื่นมือแย่งมือถือในมือของหลี่เหมย วางไว้ข้างปาก หัวเราะเยาะออกมา

เพราะเป็นแค่เสียงหัวเราะเยาะ อันฉีนึกว่าเป็นหลี่เหมย เลยถามอย่างใจร้อน “เธอหัวเราะอะไร? น้ำส้มแก้วนั้นเฉินฮวนฮวนดื่มไปแล้วใช่ไหม?”

หลี่เหมยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ในห้องน้ำผู้หญิงที่เงียบสงบ เงียบวังเวงไปหลายวินาที

ตามมาด้วย เสียงเรียบๆดังขึ้น “อันฉี เสียใจด้วย น้ำส้มแก้วนั้นฉันยังไม่ได้ดื่มสักคำ”

ชั่วพริบตา อีกคนก็เงียบไป

ถึงตอนนี้หน้าของหลี่เหมยยังคงตกใจ อันฉีก็ไม่กล้าพูดอีกคน จู่ ๆ เฉินฮวนฮวนรู้สึกน่าเบื่อนิดๆ

ไม่สนุกสักนิดเดียว

ตอนที่เฉินฮวนฮวนคิดอยากจะวางสาย เสียงร้อนใจของอันฉีดังขึ้น

“คุณเฉิน เป็นหลี่เหมย หลี่เหมยเป็นคนทำทั้งหมด เธอเป็นคนคิด ฉันไม่ได้ทำ เป็นเธอถุยน้ำลายใส่คุณ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน...”

เดิมทีเฉินฮวนฮวนเห็นพวกเธอต่างก็อึ้งไป และไม่มีความคิดจะสั่งสอน อย่างไรก็ตามตัวเองก็ไม่ได้ดื่มน้ำส้มนั้น เพียงแค่คลื่นไส้ ไม่อยากกินอาหาร

แต่อันฉีไม่เพียงไม่สำนึก แม้แต่ขอโทษก็ไม่มี กลับยังโยนความรับผิดชอบไปที่ตัวหลี่เหมยทั้งหมด

“อันฉี! ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอ ฉันจะทำเรื่องนี้ไหม? ฉันดีกับเธอขนาดนี้ เรื่องมาถึงตัวแล้ว ไม่นึกว่าเธอจะโยนทุกอย่างมาที่ฉัน เมื่อกี้ใครบอกให้ฉันไปถุยน้ำลายในอาหารของคุณเฉิน?”

“หลี่เหมย ก่อนหน้านี้ฉันอะไรก็ไม่ได้พูด เธอกลับคิดเองทำเอง ทำอย่างนั้นกับคุณเฉิน เธอแค้นคนรวยอยู่แล้ว อิจฉาที่คุณเฉินเป็นญาติของตระกูลเฟิงผู้มีอำนาจ เดิมทีเธอก็ไม่ได้ทำเพื่อฉัน ปกติเธอก็ชอบอิจฉาคน เธอจงใจ!”

“ดีจังนะเธอ อันฉีนะอันฉี ไม่คิดว่าเธอกล้าให้ร้ายฉัน งั้นฉันก็บอกคุณเฉิน วันนั้นหลังจากเธอถูกไล่ออก กลับไปยังแทงตุ๊กตาสาปแช่งคุณเฉิน บอกว่าคุณเฉินไม่ตายดีแน่ ภายหลังคลอดลูกไม่ได้... ”