อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 241

เฟิงหานชวนอึ้งเล็กน้อย แล้วเอ่ยตอบว่า "ไม่มีอะไร แค่สูบเป็นครั้งคราว"

ความจริง เพราะรู้สึกได้ว่าอารมณ์เธอไม่ดี อารมณ์เขาก็เริ่มไม่ดีตามไปด้วย จนคิดว่าถ้าเธอรู้ความจริงเรื่องคืนนั้น เรื่องจะเป็นยังไง

เฉินฮวนฮวนยังจะดีกับเขาขนาดนี้ไหม? จะยังเชื่อใจเขาหรือเปล่า? จะยังพึ่งพาเขาหรือเปล่า?

ตอนที่เขาสูบบุหรี่ คิดแต่คำถามพวกนี้ จากนั้นอารมณ์ก็เสียกว่าเดิม

"เมื่อก่อนไม่ค่อยเห็นคุณสูบเลย ฉันคิดว่าคุณไม่สูบซะอีก" เฉินฮวนฮวนมองต่ำ ไม่เข้าใกล้เฟิงหานชวน ยังรักษาระยะห่างหนึ่งเมตร

เฟิงหานชวนเห็นว่าเธอเหมือนรักษาระยะห่างกับเขา เลยคิดว่าเธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ จากนั้นจึงขยี้บุหรี่ที่กระถางต้นไม้ข้างๆ

เขาเดินไปหาเฉินฮวนฮวน ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วลูบผมเธอเบาๆ "ไม่ชอบผมสูบบุหรี่เหรอ? งั้นต่อไปผมจะไม่สูบอีก"

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากถามคุณว่า ทำไมอยู่ๆถึงสูบบุหรี่?" ตอนนี้อารมณ์เฉินฮวนฮวนเซนซิทีฟมาก

เธอเม้มปาก พูดเสียงเบาอย่างนิ่งเฉย "เพราะเรื่องของฉันเหรอ?"

เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว แล้วแสดงสีหน้าลนลาน แล้วถามว่า "เพราะเรื่องของคุณ?"

ตอนนี้เขาเหมือนร้อนตัว ขอแค่เฉินฮวนฮวนพูดถึงอะไร เขาก็จะกังวลว่าเธอรู้ความจริง รู้ว่าเขาคือผู้ชายคืนนั้น

"คุณบอกว่าไม่ติดใจอะไร เป็นเรื่องจริงเหรอ?" เฉินฮวนฮวนรวบรวมความกล้า แล้วถามออกไป

ถึงก่อนหน้านั้นเธอเคยถามแล้ว แต่ตอนนี้ก็อดคิดมากไม่ได้ เพราะสัมผัสที่หกของเธอรู้สึกว่า ที่เฟิงหานชวนสูบบุหรี่เกี่ยวกับเรื่องนั้น

"ไม่ติดใจ?" เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ทีแรกยังไม่เข้าใจ แล้วพอตั้งสติได้ จึงรีบยื่นมือออกไป แล้วดึงเธอเข้ามากอด

เขากอดเธอไว้แน่น แล้ววางคางลงที่ไหล่เธอ ตาของเขาแดงเล็กน้อย ท่าทางแบบนั้นเฉินฮวนฮวนไม่เห็นแววตาเขา ไม่เห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเขา

"ยัยบื้อ ผมไม่ติดใจอยู่แล้ว" เสียงของเขาเบามาก เหมือนเสียงออกจากลำคอไม่ได้ เป็นความรู้สึกกดดัน

"คุณไม่ติดใจจริงๆเหรอ?" เฉินฮวนฮวนถามอีกรอบ ในดวงตามีแต่น้ำตา

เธอเอาแต่ถามสวรรค์ ทำไมเธอต้องเจอเรื่องแบบนั้น ทำไมวันนี้ต้องให้เธอเจอหลิวตงรุ่ยอีก ทำไม……

ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของเธอถามเขา เฟิงหานชวนจึงรู้สึกใจสั่น ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เฉินฮวนฮวนก็คงไม่ทรมานขนาดนี้

"ฮวนฮวน คุณฟังผมพูดนะ นี่ไม่ใช่ความผิดคุณ" เฟิงหานชวนปล่อยเฉินฮวนฮวน วางฝ่ามือไว้ที่หลังศีรษะเธอ แล้วจ้องสบตากับดวงตาที่เปียกชื้นของเธอ

เฉินฮวนฮวนเห็นดวงตาที่แดงของเขา เธอไม่รู้ว่าเฟิงหานชวนกำลังเป็นห่วงเธอหรือเปล่า ตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูก แล้วน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา

"ไม่ใช่ความผิดของฉัน ไม่ใช่ ไม่ใช่ความผิดของฉัน……" เฉินฮวนฮวนร้องไห้ แล้วเอาแต่พึมพำคำนี้

"อื้อ ไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่ใช่ความผิดของคุณ" เฟิงหานชวนกอดเธออีกครั้ง แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ "ฮวนฮวน ผมไม่ติดใจ คุณไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไร ผมก็จะยืนอยู่ข้างคุณ"

น้ำเสียงที่หนักแน่นของเขา ทำให้ใจของเฉินฮวนฮวนเริ่มสงบลง เธอซบอยู่ในอ้อมกอดเขา แล้วถามให้แน่ใจ "ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร คุณก็จะยืนอยู่ข้างฉันจริงๆเหรอ?"

"จริง สิ่งที่เฟิงหานชวนพูด ถ้าโกหกคุณ ขอให้ตกนรกทั้งเป็น" เฟิงหานชวนไม่เคยสงสัยกับความมุ่งมั่นที่เขาจะแก่ไปพร้อมกับเธอ เพราะฉะนั้นเขาจึงสาบาน

"ไม่ คุณอย่าสาบานแบบนี้!" เฉินฮวนฮวนรีบผลักเขาออก แล้วใช้มือปิดปากเขาไว้

"ฮวนฮวน ผมไม่คิดจะโกหกคุณ ไม่เคยคิดอะไรอย่างอื่นเลย ผมรู้ว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันสั้น คุณเลยไม่วางใจ แต่เวลาจะพิสูจน์ใจผมเอง" เฟิงหานชวนสบตากับเธอ แล้วพูดออกมาทีละคำ

ตาเฉินฮวนฮวนแดงกว่าเดิม ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะซึ้งใจ เพราะซึ้งกับเฟิงหานชวน

"ความจริง ฉันคิดว่าความรู้สึกระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มันมีเวลาจำกัด"

เธอเม้มปาก มองเฟิงหานชวนอย่างกล้าหาญ แล้วยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ พร้อมเอ่ยว่า "ถ้าวันนี้ไหนคุณไม่อยากอยู่กับฉันแล้ว ฉันหวังว่าคุณอย่าปิดบังฉัน แล้วบอกกับฉันว่าจะหย่า ถึงตอนนั้น ฉันก็จะไม่ตอแย เพราะเราเคยมีชีวิตคู่ที่มีความสุขด้วยกัน ถึงสุดท้ายต้องแยกจากกัน ฉันก็อยากเก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้"

"คุณน่าจะรู้เรื่องของฉันกับเยี่ยจิ่งเฉิน ตอนที่เลิกกันน่าอนาถใจมาก ฉันไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้น เพราะฉะนั้น……"

เฉินฮวนฮวนยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกมองอะไรไม่เห็น เขาก้มหน้าลงมา แล้วจูบปิดริมฝีปาก

หลังจากนั้น ก็เปลี่ยนมาเป็นกัด เหมือนกำลังโกรธ เหมือนกำลังลงโทษเธอ

เฉินฮวนฮวนรู้สึกขาดอากาศหายใจ

พอรู้สึกถึงการต่อต้านของเธอ เฟิงหานชวนค่อยปล่อยเธอออก ดวงตาที่ดำสนิทที่ของเขา เขาพูดอย่างเยือกเย็นว่า "หย่า เป็นไปไม่ได้"

"เฟิงหานชวน เรารู้จักกันยังไม่ถึงเดือน คุณรับประกันทั้งชีวิตได้เหรอ?" เฉินฮวนฮวนไม่เชื่อคำสาบานอยู่แล้ว เพราะเธอไม่เคยเห็นความรักที่ยืนยาว