อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 251

เฉินฮวนฮวนอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงหานชวน เฝ้าดูเฟิงหานชวนถือตะหลิวตักสเต็กที่ไหม้นิดหน่อยออกมา แล้ววางลงฝั่งหนึ่งของจาน

“มันไหม้...” เฉินฮวนฮวนพึมพำ: “เพราะฉันมันถึงไหม้”

เมื่อได้ยินประโยคนี้เฟิงหานชวนก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้วจึงหยิบเนื้อดิบอีกจานมาวางไว้ด้านหน้าเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนถามอย่างสงสัยว่า: "นี่จะทำอะไร? คุณไม่อนุญาตให้ฉันทำอาหารเช้าแล้วใช่ไหม?"

เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเฟิงหานชวนจู่ๆถึงยื่นสเต็กดิบมาไว้ด้านหน้าของตัวเอง

“ผมจะพาคุณทอดสเต็กพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นผมกลัวจริงๆว่าคุณจะโกรธผมอยู่ตลอด” เฟิงหานชวนไม่ได้พูดโกหก ตอนนี้เขาคิดอย่างนี้จริงๆ

เขาไม่เคยสนใจความคิดของคนอื่น แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เขาสนใจต่อความคิดของเฉินฮวนฮวน เขาไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนเสียใจและไม่ต้องการให้เฉินฮวนฮวนลำบาก

ดังนั้นเขาจึงคิดหาทางออกที่ดีกว่าได้วิธีหนึ่ง

“คุณหมายถึง...คุณพาฉันทอดสเต็ก?” เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนนิดหน่อย นี่มันวิธีการแบบไหนกัน?

“ถือจานใบนี้ดีๆ” เฟิงหานชวนออกคำสั่ง

เฉินฮวนฮวนยังคงมึนงง แต่สองมือก็เชื่อฟังคำสั่งรับจานสีขาวที่มีสเต็กดิบอยู่

เมื่อเห็นเฉินฮวนฮวนเชื่อฟัง เฟิงหานชวนเทน้ำมันมะกอกลงในกระทะก่อน จากนั้นใช้อุปกรณ์หยิบสเต็กดิบวางในกระทะ

เนื่องจากวิธีของเขาแม่นยำ แม้ว่าจะมีเสียง "ของวางบนน้ำมัน" แต่น้ำมันในกระทะก็ไม่ได้กระเด็นออกไปด้านนอกเลย

เฉินฮวนฮวนมองไปที่วิธีของเฟิงหานชวนอย่างจริงจัง ประหลาดใจกับทักษะของเขา แล้วคิดถึงเช้าวันแรกที่ฐานฝึก เธอเคยทานสเต็กที่เฟิงหานชวนทอดให้เธอเอง มันร้อนถึงที่จริงๆ

“อาหาน คุณทอดสเต็กเองบ่อยไหม?” เฉินฮวนฮวนอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

หลักๆคือหลังจากที่เธอได้รู้จักกับเฟิงหานชวน นอกจากครั้งนั้นที่เฟิงหานชวนทำอาหารให้เธอ เธอก็ไม่เคยเห็นเฟิงหานชวนทำอะไรด้วยตัวเองอีก ดังนั้นเธอจึงรู้สึกสงสัย

“ตอนที่ผมยังเป็นเด็กผมอาศัยอยู่ที่สหรัฐอเมริกา หลังจากอายุ10ขวบถึงตั้งรกรากอยู่ในประเทศ ตอนที่ฉันอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ที่โน่นการทานสเต็กหรือแซนวิชเป็นเรื่องปกติ ทานอาหารจีนน้อยหน่อย หลังจากที่กลับมาที่ประเทศจีน อาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่า แม่บ้านหลี่รับผิดชอบเรื่องอาหารการกิน ดังนั้นหลังจากนั้นจึงทานอาหารจีนเป็นส่วนใหญ่”

เฟิงหานชวนตอบคำถามของเฉินฮวนฮวนอย่างอดทนและตอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนโดยไม่ใช่การตอบแบบขอไปที

“หือ?” เฉินฮวนฮวนอุทานแล้วถามอีกว่า: “เมื่อก่อนคุณอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาหรือ?”

เนื่องจากเฟิงหานชวนไม่เคยพูดถึงเรื่องสหรัฐอเมริกา ดังนั้นเฉินฮวนฮวนถึงรู้สึกประหลาดใจมากขึ้น

“อืม แม่ของผมเลี้ยงผมที่อเมริกา ต่อมาเธอล้มป่วย เราถึงได้กลับมาในประเทศจีน” เฟิงหานชวนไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน และตอนนี้เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ขึ้น

เฉินฮวนฮวนรู้ว่าแม่ของเฟิงหานชวนเสียชีวิตแล้ว เมื่อก่อนเฟิงหานชวนเคยบอกเธอเป็นการส่วนตัว แต่ตอนนี้เธอได้ยินเฟิงหานชวนบอกว่าแม่ของเขาป่วย เธอจึงไม่กล้าถามต่อ เพียงแต่พยักหน้าเงียบๆ

อย่างไรเสียตามถามคนอื่นว่าป่วยเป็นอะไรมันไม่สุภาพ

เพียงแต่ในใจของเธอนึกขึ้นได้ว่านายท่านเฟิงเรียกชื่อแม่ของเฟิงหานชวนว่า——ซินหรุ่ย

ขณะนั้นที่เธอได้ยินชื่อนี้ เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างหนึ่ง แต่เธอไม่รู้ว่าเคยได้ยินชื่อสองคำนี้หรือเคยเห็นคำสองคำนี้ที่ไหน

หรืออาจเป็นเพราะมันออกเสียงคล้ายกับคำว่าฮวาหรุ่ย ดังนั้นจึงรู้สึกคุ้นเคยหรือ?

“รอเราทั้งสองคนมีเวลาว่าง ผมจะพาคุณไปพบเธอที่สหรัฐอเมริกา” เฟิงหานชวนพูดเสียงทุ้ม น้ำเสียงเรียบๆไม่มีจังหวะใด ๆ

“หือ?” เฉินฮวนฮวนประหลาดใจ ต่อมาก็เข้าใจความหมาย รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ดีค่ะ”

เดิมเธอคิดว่าแม่ของเฟิงหานชวนเสียชีวิตแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมเฟิงหายชวนยังพูดว่าจะพาเธอไปพบแม่ของเขา ต่อมาตระหนักขึ้นมาว่าที่บอกว่า "พบ" นั้นไม่ใช่ "พบ" ที่แท้จริง

ความหมายคือไปเยี่ยมที่สุสาน