อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 264

“ใช่ ตัวติดคุณ”

เฉินฮวนฮวนตอบอย่างสบายใจ ไม่มีความเขินอายแม้แต่น้อย และก็ไม่ได้หลบเลี่ยง

เฟิงหานชวนอึ้งนิดหน่อย จากนั้นก็ยิ้มมุมปาก เดินสาวเท้าอ้อมรอบโต๊ะไปข้างหน้าเฉินฮวนฮวน

เฉินฮวนฮวนยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเฟิงหานชวน กะพริบตาแล้วถามขึ้นอย่างสงสัย “ทำ...ทำไมเหรอ? ในเมื่อคุณชอบฉันขนาดนั้น งั้นฉันตัวติดกับคุณ ไม่ได้เหรอ?”

เฟิงหานชวนก้มตัวลง มือค้ำโต๊ะอาหาร ดูเหมือนมีความประหลาดใจแวบผ่านใบหน้า แล้วดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้น ก็จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

เฉินฮวนฮวนโดนจ้องจนเขินอายนิดหน่อย ดวงตาอันชาญฉลาดของเธอมองไปมา แล้วเอ่ยปากเสียงเบา “คุณ คุณรีบไปล้างจานเร็ว”

“มีเครื่องล้างจาน” เฟิงหานชวนไม่ได้ยืดตัวขึ้น ยังคงก้มตัวอยู่อย่างงั้น มือข้างหนึ่งค้ำโต๊ะ อีกมือหนึ่งค้ำเก้าอี้ที่เฉินฮวนฮวนนั่งอยู่

“งั้น งั้นงั้น งั้นคุณก็ต้องเอาจานใส่เข้าไปในเครื่องล้างจาน” เฉินฮวนฮวนหลบสายตา เธอรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่

ในเมื่อสายตาจ้องมองของเฟิงหานชวน ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะรับไหว

“ล้างจานเหรอ ไม่รีบร้อน” น้ำเสียงของชายหนุ่มเบาบาง แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ชัดเจน

“งั้น...งั้นฉันขึ้นไปพักที่ชั้นบนก่อน?” เฉินฮวนฮวนร้องขอ

เฟิงหานชวนยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วถามอย่างเฉยเมย “ไม่ใช่ว่าตัวติดกับผมเหรอ? ทำไมถึงได้ทิ้งผมไว้แล้วขึ้นไปชั้นบนก่อน?”

“ฉัน...” เฉินฮวนฮวนพึมพำ “คุณอย่าจ้องฉันอยู่ตลอด ฉันก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้”

“ทำไมผมจะมองคุณไม่ได้? ไม่ให้ผมมองคุณ แล้วจะให้ผมไปมองใคร?” เฟิงหานชวนรู้สึกตลก เพราะว่าเมื่อเฉินฮวนฮวนเขินอายขึ้นมา น่ารักมากจริง ๆ

เฉินฮวนฮวนหน้าแดงขึ้นมาในทันที แล้วพูดขึ้น “คุณจะมองคนอื่นไม่ได้!”

“ไม่มอง” เฟิงหานชวนตอบอย่างใจเย็นมาก

เฉินฮวนฮวนเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร

“ดังนั้น อนุญาตให้ผมมองคุณได้แล้วยัง?” เฟิงหานชวนยิ้มมุมปากแล้วถามขึ้น

เฉินฮวนฮวนรู้สึกกระอักกระอ่วน คำถามนี้ทำให้เธอไม่พยักหน้า...ไม่ได้ เธอจึงพยักหน้า แล้วตอบรับ “ค่ะ”

แน่นอนว่าเธออนุญาตให้เฟิงหานชวนมองเธอได้ เพียงแต่เป็นเพราะเฟิงหานชวนจ้องเธออยู่ตลอด ทำให้เธอเขินแค่นั้นแหละ มักรู้สึกเหมือนบนหน้าตัวเองมีอะไรติดอยู่อย่างงั้นแหละ

“งั้น...” จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรออก จึงเอ่ยถามขึ้น “คุณมองฉันทำไม?”

เฟิงหานชวนตอบอย่างไม่ลังเล “มองภรรยาของผม ว่าสวยขนาดไหน”

ไม่ต้องสงสัยเลย เฉินฮวนฮวนหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม แดงไปถึงขอบฟ้า แดงไปถึงหัวใจ

เธอรีบก้มหน้าก้มตาลง แต่หลังจากนั้นก็มีความเย็นแผ่ซ่านมาจากคาง

นิ้วมือของชายหนุ่มจับคางของเธอไว้ จากนั้นก็จับคางของเธอให้เงยหน้าขึ้น เธอถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องจ้องตากับชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

ในตอนที่เธอเพิ่งรู้จักเฟิงหานชวน เฟิงหานชวนมักจะสีหน้าเย็นชา เย็นยะเยือกจนถึงกระดูก ความเยือกเย็นแบบนั้น เป็นความเย็นที่ทำให้คนรู้สึกกลัว

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ในตอนที่เฟิงหานชวนมองไปที่เธอ เขามักจะยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก สีหน้าผ่อนคลาย แม้ว่าในตอนที่เขาไม่ได้ยิ้ม ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกกลัว