อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 286

สุสานชุนเทียน

กู้ไหว่ไม่เคยคิดว่าในช่วงชีวิตของเขา จะได้พบกับคุณย่าที่มีความมั่นใจซึ่งให้ความรู้ทางดนตรีแก่เขา——ซูหมิงจู

เขายิ่งคิดไม่ถึงว่านักเรียนที่ตัวเองให้ความสำคัญซึ่งก็คือหลานสาวของซูหมิงจู

เมื่อเห็นกู้ไหว่วางช่อดอกไม้ช่อหนึ่งให้ซูหมิงจู ดวงตาของเฉินฮวนฮวนก็แดงขึ้นอีกครั้ง

ทั้งๆที่คุณย่าจากไปได้ไม่นาน แต่เธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมากๆ เมื่อมองดูรอยยิ้มที่ใจดีของหญิงชราในภาพ เฉินฮวนฮวนรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นเวลาบนหลุมฝังศพ กู้ไหว่ก็ถอนหายใจ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว

“ฮวนฮวน เสียใจด้วย” เขาปลอบโยน

เฉินฮวนฮวนเช็ดดวงตาของเขา พยายามสงบสติอารมณ์ไว้ เพียงแค่พยักหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสองเศร้าเสียใจอยู่ครู่หนึ่งที่หน้าหลุมฝังศพ แล้วเดินไปที่ประตูสุสานด้วยกัน

ระหว่างทางกู้ไหว่ทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบโดยพูดว่า: "ฉันจะใช้ทำนองนั้นในเพลงนี้ งานแต่งเพลงให้เป็นหน้าที่ของผม ถ้าคุณมีแรงสามารถมาเรียนรู้จากผมได้"

“ได้หรือ?” เฉินฮวนฮวนกังวลว่าเธอจะรบกวนกู้ไหว่

“ได้แน่นอน” กู้ไหว่ตอบโดยไม่ลังเล เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดมิด จากนั้นหันศีรษะแล้วพูดว่า “ค่ำแล้ว ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปทานอาหารเย็น”

“หือ?” เฉินฮวนฮวนตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงคืนสติและพูดว่า: “อาจารย์กู้ ฉันจะเลี้ยงอาหารเย็นคุณเอง”

กู้ไหว่ช่วยเธอไว้มากเกินไป เธอไม่รู้จริงๆว่าควรขอบคุณอย่างไร จึงทำได้เพียงเสนอตัวจะเป็นคนเลี้ยงเท่านั้น

“ได้ งั้นเราไปร้านหม้อไฟกันไหม? คุณหลีกเลี่ยงที่จะทานอะไรไหม? ” กู้ไหว่ถามอย่างสนิทสนม

“ฉันไม่มีอะไรที่ทานไม่ได้” เฉินฮวนฮวนส่ายหัวทันที

หลังจากขึ้นรถของกู้ไหว่แล้ว ทั้งสองก็มาถึงที่ร้านหม้อไฟอย่างรวดเร็ว ขณะที่ลงจากรถกู้ไหว่อธิบายว่า: "ร้านอาหารนี้เพื่อนผมเป็นคนเปิดและรสชาติดีมาก"

“งั้นฉันต้องทานมากหน่อย” เฉินฮวนฮวนยิ้มจางๆ

เมื่อเธอนั่งลง เฉินฮวนฮวนถูกกลิ่นหอมของในร้าน"โชย" โดนจริงๆ ทำให้รู้สึกว่าน่ารับประทานมาก แต่ตอนนี้เธอไม่อยากทานอะไร

หลังจากออกจากสุสาน อารมณ์ของเธอยังไม่กลับคืนปกติ เพียงเพื่อไม่ให้กู่ไหว่หมดสนุก เธอจึงพยายามแสร้งทำเป็นท่าทีอารมณ์ดีและสั่งอาหารไปมากมาย

ขณะที่ทั้งสองทานไปด้วย กู้ไหว่บอกความรู้ทางดนตรีบางส่วนกับเธอ และเฉินฮวนฮวนได้รับประโยชน์มากมาย

ในขณะนั้น ลุงสวมแว่นคนหนึ่งเดินเข้ามา ตบไหล่กู้ไหว่อย่างแรงและหัวเราะ: “ไอ้หนู เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายพาผู้หญิงมา ไม่แนะนำให้ฉันรู้จักหน่อยเหรอ?”

เฉินฮวนฮวนตกตะลึงครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าลุงคนนี้ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรผิด

กู้ไหว่ยืนขึ้นและแนะนำว่า: "อาหย่ง นี่คือนักเรียนของผมชื่อเฉินฮวนฮวน"

“ฮวนฮวน นี่ก็คือเพื่อนคนที่ผมพูดกับคุณ เจ้าของร้านนี้ชื่อเผิงต้าหย่ง เป็นหัวหน้าวงร็อคที่ผมเคยอยู่”

เฉินฮวนฮวนลุกขึ้นทันที โค้งคำนับเผิงต้าหย่งแล้วกล่าวทักทาย: "สวัสดีค่ะ"

“อ๊า ดีใจเก้อเลย!” เผิงต้าหย่งอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นสองครั้งและกล่าวว่า “ฉันยังคิดว่าในที่สุดต้นไม้เหล็กพันปีก็ผลิบาน ที่แท้ก็เป็นแค่นักเรียนของนาย!”

พูดจบเขาก็มองไปที่เฉินฮวนฮวนอีกครั้งและกวักมือเรียก “สวัสดี สวัสดี ดูเหมือนว่าคุณจะอยู่ในระดับที่ดี หรือไม่งั้นแสดงให้เราดูหน่อยได้ไหม? อาไหว่ของพวกเราไม่เคยรับลูกศิษย์ง่ายๆ

“ฉัน...…” เฉินฮวนฮวนทำอะไรไม่ถูกทันที