อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 325

เป๋าฮวนเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัยและตอบกลับไปว่า: "ฉันอยู่ คุณคือใคร?"

"สวัสดีครับ คุณเป๋า ผมเป็นพ่อบ้านของตระกูลเวิน"เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้น

พ่อบ้านตระกูลเวิน?

พ่อบ้านตระกูลเวินอะไรกัน?

เป๋าฮวนสับสน เธอถามกลับไปอีกครั้ง: "ฉันไม่รู้จักตระกูลเวิน!"

"คุณเป๋า คุณตาของคุณบอกว่าคุณต้องการบัตรเชิญสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ เฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเมนท์อยู่ในเครือของตระกูลเวิน"ชายวัยกลางคนได้ตอบกลับไป

ทันใดนั้นเป๋าฮวนก็ตระหนักได้ว่าเป็นคุณตาที่รู้จักคนที่อยู่เบื้องหลังของเฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเมนท์ และนั่นก็คือตระกูลเวิน ดังนั้นเธอจึงได้รับคำเชิญ

"สวัสดีค่ะ เชิญเข้ามา!"ท่าทางของเป๋าฮวนกลายเป็นสุภาพ เธอปิดกล่องอาหารลงทันที

เพราะเขาเป็นคนที่คุณตารู้จัก เธอจึงต้องเปลี่ยนกิริยาให้ดูสุภาพ โดยเฉพาะคนของเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้

เพียงแต่เธอไม่เคยได้ยินสถานการณ์ของตระกูลเวินเลย บางทีเธออาจจะไม่ได้สนใจกับเรื่องของธุรกิจห้างสรรพสินค้าสักเท่าไหร่

เสียง "กริ๊ก" ดังขึ้นและประตูก็ถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนในชุดทักซิโด้เดินเข้ามา เป๋าฮวนลุกขึ้นยืนและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือทักทาย

"สวัสดีค่ะ ให้ฉันเรียกคุณว่าอย่างไรดีคะ?"เป๋าฮวนถามอย่างสุภาพ

"สวัสดีครับคุณเป๋า เรียกผมว่าพ่อบ้านอู๋ก็ได้ครับ เจ้านายของเราต้องการพบคุณครับ"พ่อบ้านอู๋โค้งคำนับและกล่าว

"พบฉัน? ได้สิคะ!"เป๋าฮวนพยักหน้าโดยไม่ลังเล

เนื่องจากนายท่านตระกูลเวินและคุณตารู้จักกัน ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็น่าจะเป็นเพื่อนกัน แล้วก็คงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะต้องการพบเธอ

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเปิดเผยตัวตนของเธอครั้งแรกในประเทศเฉิน หลายคนมาที่บ้านตระกูลเป๋าเพื่อมอบของขวัญให้กับเธอและทำความรู้จักกับทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเป๋า

ใช่ เธอเป็นทายาทเพียงคนเดียว

หลังจากที่คุณตาสูญเสียความทรงจำ แม้ว่าเขาจะจำคุณย่าไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้แต่งงานและไม่มีลูก

ก่อนหน้านี้ตระกูลเป๋าต้องการให้ลูกเลี้ยงกับคุณตา แต่คุณตาไม่เห็นด้วย และหลังจากพบเป๋าฮวน เป๋าฮวนก็กลายเป็นทายาททางสายเลือดของตระกูลคุณตา

อย่างไรก็ตามเธอยังมีคุณลุง ซึ่งเป็นลูกบุญธรรมของคุณตาของเธอและถือว่าเป็นน้องชายของแม่ เธอจึงเรียกเขาว่า "ลุง"

ลุงเริ่มสร้างองค์กรด้วยตัวเองและประสบความสำเร็จอย่างดีเยี่ยม

เมื่อโตขึ้นลุงก็ตัดสินใจสละสิทธิในมรดกของคุณตา ดังนั้นเขาจึงไม่ใช่ทายาทอีกต่อไป

บางครั้งเป๋าฮวนก็คิดว่าตัวเองไม่ได้มีความสนใจทางด้านการทำธุรกิจเลย แต่ตาของเธออายุมากแล้ว เธอควรจะทำอย่างไรกับธุรกิจขนาดใหญ่ของตระกูลเป๋าดี?

ลุงของเธอเป็นเจ้าของบริษัทและจะไม่สืบทอดตระกูลเป๋า และคนในตระกูลเป๋าก็ให้ความสำคัญกับสายเลือดเป็นอย่างมาก และพวกเขาก็จะไม่ยอมให้ทรัพย์สินของตระกูลเป๋าตกทอดไปยังผู้อื่นอย่างแน่นอน

นี่เป็นปัญหาของเป๋าฮวน เธอเองก็รู้สึกว่าคุณตาของเธอก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน แต่คุณตาแค่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับเธอ แต่สนับสนุนให้เธอไล่ตามทำสิ่งที่เธอชอบมากกว่า

เนื่องจากกำลังใจของคุณตา เธอจึงประสบความสำเร็จสูงสุดในสาขาที่เธอสนใจ

อย่างไรก็ตามลุงเคยพูดติดตลกในตอนนั้นว่าไม่มีทางรอให้ถึงตอนนั้นได้หรอก ยังไงซะเธอเป็นผู้หญิงและก็ต้องหาคนที่ยอดเยี่ยมและจะได้มีลูกด้วยกัน และสุดท้ายก็จะได้เป็นทายาทคนต่อไปของตระกูลเป๋า

เธอเคยคิดอย่างจริงจัง แต่แล้วก็คิดว่าสิ่งที่เรียกว่า "ยอดเยี่ยม" นั้นจะยอดเยี่ยมจริงหรือ?

จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีปัจจัยผิดปกติที่ซ่อนอยู่ภายใต้ยีนที่ยอดเยี่ยมนั่น?

ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ต้องการใช้ยีนของคนแปลกหน้า

โดยไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆเธอก็นึกถึงเฟิงหานชวน

……

เป๋าฮวนถูกพาไปที่หน้าห้องส่วนตัวโดยพ่อบ้านอู๋

"ปังๆ!"

พ่อบ้านอู๋เคาะประตูแล้วพูด: "นายท่าน คุณเป๋ามาแล้ว"

"รีบเข้ามาเลย"เสียงของชายชราดูตื่นเต้นมาก

พ่อบ้านอู๋เปิดประตูทันที และทันทีที่เป๋าฮวนเดินเข้ามา เธอก็พบกับชายชราที่ดูใจดียืนถือไม้เท้าอยู่

"สวัสดีค่ะ คุณเวิน"เป๋าฮวนทักทายอย่างสุภาพ

"เธอคือฮวนฮวนใช่ไหม? สวัสดีๆ รีบนั่งลงเถอะ"ชายชรายิ้มอย่างเป็นมิตรและดูกระตือรือร้น

เป๋าฮวนนั่งลงบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง จากนั้นชายชราก็นั่งลงแล้วยิ้ม: "ฉันชื่อเวินเจี้ยนกั๋ว เธอจะเรียกฉันว่าตาก็ได้ ตาของเธอและฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายและมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ตอนแรกพวกเราเริ่มต้นความสัมพันธ์กันได้ดีมาก"

"คุณตาเวิน"เมื่อได้ยินการแนะนำของชายชรา เป๋าฮวนก็พยักหน้าและตะโกนอย่างกระตือรือร้น

"เอ้อ!"เวินเจี้ยนกั๋วพูดอย่างตื่นเต้นว่า: "เริ่มแรกฉันไปประเทศเฉินเพื่อศึกษาในโรงเรียนมัธยมและได้พบกับตาของเธอ พวกเราทั้งสองคนได้หล่อหลอมมิตรภาพตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ก็ได้แยกย้ายกันไปคนละประเทศในภายหลัง และได้พบกันน้อยลง แต่มิตรภาพก็ยังคงมีอยู่เสมอมา"

"ตาของเธอเล่าเรื่องยายของเธอให้ฉันฟัง ฉันไปทำโปรเจกต์ที่ต่างประเทศ และก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา ไม่อย่างนั้นฉันก็จะเตือนตาของเธอก่อน มิฉะนั้นก็จะไม่ทำให้เธอทุกข์ทรมาณมากขนาดนั้น"เวินเจี้ยนกั๋วถอนหายใจอย่างหนัก

"คุณตาเวิน อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ"เป๋าฮวนส่ายหัวเงียบๆ

"เด็กดี เด็กดี ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ถ้าจู่ๆฉันไม่ได้เป็นโรคหลอดเลือดในสมองกะทันหัน และต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน มิฉะนั้นฉันคงไปพบเธอที่ประเทศเฉินนานแล้ว"เวินเจี้ยนกั๋วยิ้มอย่างอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้คนรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยมาก

เป๋าฮวนรู้สึกดีกับเวินเจี้ยนกั๋วมากอย่างอธิบายไม่ถูก เธอได้ยินชายชราพูดอีกครั้งว่า: "จริงๆแล้วฉันไม่มีแผนที่จะมาในวันนี้ เฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเมนท์อะไรเนี่ย ฉันก็ไม่ได้เป็นคนก่อตั้ง"

"เอ๊ะ?"เป๋าฮวนดูตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเวินเจี้ยนกั๋วหมายถึงอะไร

เขาไม่ได้ก่อตั้ง? หมายความว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของเฉินฟานเอ็นเตอร์เทนเมนท์ไม่ใช่ตระกูลเวินเหรอ?

"มันถูกก่อตั้งโดยหลานชายของฉัน ฮ่าฮ่า เขามีประสบการณ์มากในวงการบันเทิง ดังนั้นเขาจึงก่อตั้งบริษัทนี้ด้วยตัวเขาเอง และตอนนี้บริษัทก็มีการพัฒนาที่แข็งแกร่งมาก และฉันก็มีความสุขกับเขาด้วย"เวินเจี้ยนกั๋วมองดูนาฬิกาโบราณที่ชำรุดในมือแล้วยิ้ม: "เขาน่าจะมาถึงเร็วๆนี้"

"หลานชายของคุณตาน่าทึ่งมากเลยค่ะ!"หลังจากฟังสิ่งที่เวินเจียนกั๋วพูดแล้ว ปฏิกิริยาแรกของเป๋าฮวนก็รู้สึกทึ่งมาก

เวินเจี้ยนกั๋วเพิ่งพูดว่าหลานชายของเขาเป็นคนก่อตั้งบริษัทเอง ซึ่งหมายความว่าหลานชายของเขาไม่ได้พึ่งพาทรัพยากรทางการเงินของตระกูลเวินเลย ดังนั้นจึงถือว่าเขาเก่งมากที่พัฒนาให้บริษัทเป็นหนึ่งในผู้นำอุตสาหกรรมภายในเวลาสามปี

เมื่อได้ยินคำชมของเป๋าฮวน เวินเจี้ยนกั๋วแทนที่จะอ่อนน้อมถ่อมตน เขาก็ยิ้มอย่างมีความสุข เขาพยักหน้าและกล่าวว่า: "ใช่ หลานชายของฉันไม่เพียงแต่มีความสามารถในด้านธุรกิจเท่านั้น แต่ยังหล่ออีกด้วย!"

"คุณตาเวิน คุณโชคดีมากเลยค่ะที่มีหลานชายเช่นนี้ เขาทำให้คุณภูมิใจมากจริงๆ!"เป๋าฮวนยังคงเอ่ยชมตามเวินเจี้ยนกั๋ว แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นหลานชายของเขา

อย่างไรก็ตามเป็นเรื่องปกติที่คนสูงอายุจะชอบหลานชาย และมันเป็นมารยาทที่เธอจะพูดชม โดยไม่ได้มีความหมายอื่นเลย

"ฮวนฮวน ฉันจะบอกเธอนะ ปีนี้หลานชายของฉันอายุ 28 ปี..."

"ปังๆ!"

ในขณะเดียวกันเวินเจี้ยนกั๋วก็ถูกขัดจังหวะด้วยการเคาะประตู

"คุณปู่ อยู่ไหมครับ?"เสียงดังก้อง

เมื่อเป๋าฮวนได้ยิน เธอก็รู้สึกราวกับว่าเธอเคยได้ยินเสียงนี้จากที่ไหนสักแห่ง

พ่อบ้านอู๋เปิดประตู และเป็นเวินซือเหยี่ยนที่เดินเข้ามา แต่ว่าเขาก้าวเข้ามาได้เพียงแค่สองสามก้าว ทันทีที่เขาเห็นเป๋าฮวนเขาก็หยุดลงทันที

"เฉิน...ฮวนฮวน? "