อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 342

"ไม่งั้นหล่ะ?"

เป๋าฮวนเหลือบมองเขาอย่างไม่ค่อยมีไรพูดแล้วพูดว่า “คุณคงไม่ใช่ว่าแค่นี้ก็เดินไม่ไหวนะ? ฉันดูคุณก็ยืนได้ดีนี่!”

“เปล่า ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ผมแค่......” เขาแค่ตื่นเต้น

เพราะเขาไม่คิดว่าเป๋าฮวนจะเป็นคนเริ่มชวนเขาไปที่ห้องของเธอเอง

“อะไรคือแค่นั้นไม่แค่นั้น คุณเก็บขวดยาแล้วตามฉันมา” เป๋าฮวนเริ่มรำคาญนิดหน่อย

เฟิงหานชวนที่ป่วยกำเริบทำไมถึงเป็นเหมือนหญิงแก่ไปได้

เฟิงหานชวนก็เกรงว่าเป๋าฮวนจะรำคาญ ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เธอเชื่อ จะให้เสียเปล่าไม่ได้

เขาหยิบขวดยาบนพื้นทันที จับมือเป๋าฮวนและเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกัน

ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินออกจากประตูห้องนอนใหญ่ จู่ๆก็ผลุดขึ้นในหัวของเฟิงหานชวน เขาปล่อยมือของเป๋าฮวน แล้วรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที

เป๋าฮวนหันศีรษะและมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

เห็นเพียงแค่เฟิงหานชวนเปิดประตู หยิบชุดนอนออกจากด้านใน และเดินไปหาเป๋าฮวนอีกครั้ง

เป๋าฮวนขมวดคิ้วขณะมองดูเสื้อผ้าในมือของเขา และถามว่า “คุณเอาของพวกนี้ไปทำอะไร?”

“ฮวนฮวน ห้องของคุณก็เหมือนกับห้องของผม ไม่งั้นคืนนี้อยู่พักที่คุณนั่นก็แล้วกัน” เฟิงหานชวนพูดด้วยใบหน้าจริงจัง ดูไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่น ดูจริงจังมาก

เป๋าฮวน : "......"

แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยมากนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เฟิงหานชวนพูดนั้นมีเหตุผล

เธอมองไปรอบๆทั้งสี่ด้าน ไม่ว่าจะเป็นเตียงขนาดใหญ่หรือของในห้องเจ้าของห้อง รวมทั้งของตกแต่งอื่นๆทั้งหมดนั้นก็เหมือนกับห้องชุดของเธอ

เห็นได้ชัดว่าได้รับการตกแต่งเพิ่มเติมพร้อมกัน

ดังนั้นนอนที่นี่หรือนอนที่เธอนั้นก็ไม่ต่างกัน

ยิ่งกว่านั้นถ้านอนที่นี่ อาบน้ำเสร็จแล้วเธอยังจะต้องพาเฟิงหานชวนกลับมาอีกครั้ง ซึ่งค่อนข้างลำบากนิดหน่อย

“คุณคิดได้รอบคอบดี งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน” เป๋าฮวนพยักหน้า

ภายใต้ความเคลื่อนไหวของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนยังคงเดินเข้าไปติดกับดักของคนอื่นเขาอย่างโง่เขลา

อย่างไรแล้วยังคงเป็นขิงแก่ที่เผ็ด!

……

ไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงห้องนอนใหญ่ของห้องเพรสซิเดนสูทที่อยู่ติดกัน ซึ่งเป็นที่อาณาเขตของเป๋าฮวน

เป๋าฮวนคิดถึงเฟิงหานชวนที่หมดสติในห้องน้ำ ซึ่งเธอไม่สามารถทนได้และกล่าวว่า "คุณควรไปอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วคุณจะได้เข้านอน"

“คุณอาบก่อน” เฟิงหานชวนบอกปัด

“ฉันอาบน้ำช้ามาก ฉันชอบแช่น้ำ” เป๋าฮวนเหนื่อยมาทั้งวันนี้และอยากแช่น้ำเพื่อให้สบายตัวหน่อย

“ก็ได้ งั้นผมอาบก่อน ผมเร็วมาก” เฟิงหานชวนไม่บอกปัดอีก เขาถือชุดนอนและของอื่นๆเข้าห้องน้ำไป

ในขณะที่ประตูมุ้งกระจกห้องน้ำปิดลง เป๋าฮวนก็เบ้ปากแล้วยื่นมือออกมาเกาหัวพร้อมกับนั่งลงข้างเตียง

เธอก็รู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้วที่รับปากว่าจะอยู่กับเฟิงหานชวนคืนนี้ หรือเป็นเพราะตำหนิตัวเองหรือ?

สุดท้ายแล้วก็เป็นเพราะ "การฆ่าตัวตาย" ของเธอ ที่ทำให้เฟิงหานชวนป่วยเป็นโรคดังกล่าว

เป๋าฮวนนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น ทันใดนั้นกระเป๋าถือในมือก็สั่นขึ้น เห็นชัดว่าเป็นโทรศัพท์มือถือข้างในที่สั่น

เป๋าฮวนเปิดกระเป๋าถือและหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอพบว่าเธอได้รับข้อความหลายข้อความที่ไม่มีหมายเลข แต่หลังจากอ่านเนื้อหาแล้ว เธอรู้ว่าหมายเลขนั้นเป็นของเวินซือเหยี่ยน เธอจึงทำเครื่องหมายไว้ทันที

ไม่รู้ว่าเวินซือเหยี่ยนได้หมายเลขโทรศัพท์มือถือของเธอมาจากไหน เวินซือเหยี่ยนส่งข้อความสองสามข้อความถึงเธอ เพื่อถามว่าเธอคุยกับ เฟิงหานชวนแล้วเป็นอย่างไรบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า มีเรื่องอะไรต้องรีบขอความช่วยเหลือจากเขา

เป๋าฮวนคิดว่าเวินซือเหยี่ยนเป็นคนที่กระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือคนอื่นตลอด เขาเป็นห่วงเธอ และเธอก็ไม่อยากทำให้คนอื่นเขาต้องเป็นห่วงเปล่าๆ เขาจึงโทรกลับหาเวินซือเหยี่ยนในทันที

ไม่นาน ก็มีการเชื่อมต่อสาย

“เวินซือเหยี่ยน ขอโทษนะที่ทำให้คุณเป็นห่วง ทางนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” เป๋าฮวนพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย

“ไม่มีเรื่องแล้ว? ไม่มีอะไรแล้วก็ดี ผมเห็นคุณไม่ตอบข้อความสักที และกลัวว่าโทรไปจะรบกวนคุณ ดังนั้น...…” เวินซือเหยี่ยนรู้สึกกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดจนถึงตอนนี้

“ขอบคุณมากจริงๆ ฉันกับเขาคุยกันถือว่าราบรื่นดี ไม่มีความขัดแย้งหรือทะเลาะวิวาท ไม่ต้องกังวล” เป๋าฮวนคิดเพียงว่าเวินซือเหยี่ยนเป็นห่วงว่าเธอจะทะเลาะกับเฟิงหานชวนหรือไม่

อย่างไรก็ตามหากมีการทะเลาะวิวาทกันระหว่างชายและหญิง ฝ่ายหญิงจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน ถึงเวลาถ้าจมูกเขียวหน้าบวมคงแย่น่าดู

แต่ถึงแม้ว่าเธอและเฟิงหานชวนจะทะเลาะกันอย่างรุนแรง เฟิงหานชวนก็ไม่ตบตีเธอ มีเพียงเธอที่จะตบตีเฟิงหานชวน

เพราะเฟิงหานชวนดูเหมือนจะไม่ตบตีผู้หญิง

“ก็ดี แล้วคุณ......ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” เวินซือเหยี่ยนยังคงยับยั้งความอยากรู้ของตัวเองไม่ได้

“ฉัน? ฉันอยู่ในห้องของฉันเอง! เดี๋ยวฉันจะอาบน้ำและก็พักผ่อนแล้ว งานเลี้ยงอาหารค่ำของพวกคุณยังไม่เสร็จใช่ไหม?” เป๋าฮวนรู้สึกว่าคุยกับเวินซือเหยี่ยนแล้วผ่อนคลาย และเวินซือเหยี่ยนก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นกับเธอ เหมือนความอบอุ่นจากสายลมในฤดูใบไม้ผลิ

“ยังเลย ยังอยู่ในระหว่างดำเนินงาน” เวินซือเหยี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเป๋าฮวนบอกว่าเธออยู่ในห้องตัวเอง

ในสมองของเขาก็ปรากฏใบหน้าเคร่งขรึมของเฟิงหานชวนขึ้นมา แม้ว่ามันจะดูเย็นชา แต่ก็เต็มไปด้วยแข็งกร้าว

เขายังกังวลว่าเป๋าฮวนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฟิงหานชวน และกังวลว่าตัวเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฟิงหานชวน ความกังวลทั้งสองไม่เหมือนกัน

แต่เห็นได้ชัดว่าความกังวลของเขาตอนนี้ดูเหมือนจะมากเกินไป

งั้นคุณยุ่งก่อนเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” เป๋าฮวนกำลังคิดจะวางสาย แต่จู่ๆก็ถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ใช่แล้ว คุณรู้เบอร์มือถือของฉันที่ประเทศฮัวได้ยังไง”

“อันนี้ง่ายมาก ขอจากทางโรงแรม” เวินซือเหยี่ยนอดหัวเราะไม่ได้ เขาพบว่าบางครั้งเป๋าฮวนดูฉลาดมากและบางครั้งก็ดูโง่มาก

โง่เขลาเลยถูกหลอกเอาง่ายๆ

“อย่างนี้นี่เอง!” เป๋าฮวนก็นึกออกและพูดว่า: “ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่เป็นห่วงฉัน ฉันวางสายก่อนนะ!”

“อืม แล้วเจอกัน” เวินซือเหยี่ยนเปิดปากพูด แต่สิ่งที่เขาต้องการพูดกลับเปลี่ยนเป็นกล่าวคำอำลา

อย่างไรก็ตาม อนาคตยังอีกยาวไกล ทุกสิ่งอย่ารีบร้อนมากเกินไป

ทันทีที่เป๋าฮวนวางสายโทรศัพท์มือถือ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“เฟิงหานชวน คุณเป็นผีเหรอ! คุณออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ โห! ตกใจหมดเลย!” เป๋าฮวนจับหน้าอกตัวเอง เธอตกใจจริงๆ

“คุณโทรหาใคร? เวินซือเหยี่ยน?” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาเป็นพิเศษและแสดงถึงความโกรธปะปนอยู่

“ใช่! ฉันกำลังจะทานอาหารเย็นกับเขาอยู่ดีๆ แต่แล้วจู่ๆฉันก็ถูกคุณอุ้มมา คนเขาส่งข้อความห่วงใยฉัน ฉันก็ต้องโทรหาเขาสิ” เป๋าฮวนนึกถึงความบ้าบิ่นของเฟิงหานชวนในร้านอาหารฝรั่ง โกรธถึงขนาดกล่าวโทษเขา

เห็นแก่อาการป่วยกำเริบของเขา เธอแค่บ่นอย่างเร็วและก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยมากนัก

เป๋าฮวนลุกขึ้นยืน หันไปทางห้องน้ำแล้วพูดว่า “ฉันจะไปอาบน้ำ คุณนอนเถอะ”

เพราะเธอหันหลังให้เฟิงหานชวน เธอเลยไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าที่หมองคล้ำของชายหนุ่ม

เวินซือเหยี่ยน?

ไอ้คนเข้ามาแทรกกลาง!

เฟิงหานชวนกัดฟันและกำมือทั้งสองแน่น