อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 343

“ใช่สิ เฟิงหานชวน คุณจำได้ว่านอนทางทิศใต้ แต่ฉันเคยชินกับการนอนทางทิศเหนือแล้วน่ะสิ”

เป๋าฮวนราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ พูดจบก็หันหน้ากลับมา พบว่าใบหน้าของเฟิงหานชวนดำคล้ำและดูน่ากลัวมาก

“คุณ…คุณคงไม่ได้ป่วยอีกแล้วใช่ไหม” เมื่อเห็นสีหน้าผิดปกติของเขา เป๋าฮวนรีบถามด้วยความตกใจ

“ตอนนี้คุณกับเวินซือเหยียนเป็นอะไรกัน” เฟิงหานชวนจ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่วางตา และถามด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม

“เกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ” เป๋าฮวนรู้สึกงุนงง

เธอถามเฟิงหานชวนอย่างมีน้ำใจ สุดท้ายเฟิงหานชวนนอกประเด็น ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องเช่นนี้

“เกี่ยว เพราะว่าผมอยากรู้” เฟิงหานชวนตอบเสียงต่ำ ใบหน้าเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เป๋าฮวนอารมณ์เสียแล้ว อย่างไรเธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนป่วย เธอกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “เป็นเพื่อนกัน โอเคไหม”

“คุณเพิ่งกลับมา ก็เป็นเพื่อนกับเขาแล้ว?” เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว น้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก

“เฟิงหานชวน นี่คุณหมายความว่ายังไง คุณกำลังสงสัยฉันใช่ไหม” เป๋าฮวนหัวเสียขึ้นมาในทันที

สิ่งที่เฟิงหานชวนพูดเมื่อสักครู่นี้ ทำให้เธอดูเหมือนแอบคบกับผู้ชายแปลกหน้า

“เปล่า ผมแค่อยากเข้าใจสถานการณ์ของคุณ” เฟิงหานชวนพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ก่อนที่ยังไม่มีสายโทรเข้าของเวินซือเหยียน เขาควบคุมมันได้ดีมาก

แต่เพราะเวินซือเหยียน เขาจึงสูญเสียการควบคุมไปเล็กน้อย

“ฉันรู้จักกับเขาตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว ตอนนั้นเขาอยู่ที่บริษัทหมิงอวี่ เช้าวันต่อมาเราเพิ่งย้ายเข้าไป ฉันอยากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตตรงประตูทางเข้า แต่ฉันกลับหลงทาง เขาก็ใจดีพาฉันออกไป” เป๋าฮวนนึกถึงเหตุการณ์ในปีนั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

ตอนนั้นเธอตื่นเช้ามาก ฟ้ายังไม่สว่างนัก เพื่อจะทำอาหารเช้าให้เฟิงหานชวน เธอรีบร้อนออกไปซื้อวัตถุดิบ แต่กลับหลงทางอยู่ในบริเวณคฤหาสน์

เธอหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง และกล่าวว่า “ตอนนั้นฉันเคยบอกคุณแล้ว แต่คุณน่าจะจำไม่ได้แล้ว”

เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เฟิงหานชวนจะจำได้อย่างไร

“ผมจำได้!” คำพูดของชายหนุ่มขัดจังหวะความคิดของเธอในทันที

เป๋าฮวนนิ่งไป เธอมองเขาอย่างงุนงง

เฟิงหานชวนมองเธออย่างจริง และกล่าวว่า “ผมจำได้ว่าวันนั้น ผมเพิ่งพาคุณเข้ามาอยู่บ้านของเรา เพราะว่าคุณอยากทำอาหารเช้าให้ผม จึงไปซื้อวัตถุดิบ คุณถึงได้หลงทาง หลังจากนั้นผมก็ไปรับคุณที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตตรงประตูทางเข้า ตอนผมไปรับคุณ เวินซือเหยียนก็ไม่อยู่แล้ว”

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับ “เฉินฮวนฮวน” เฟิงหานชวนจำได้อย่างชัดเจน ราวกับสิ่งเหล่านั้นกำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเขา

ความจริงมันก็ผ่านมาสามปีกว่าแล้ว

เป๋าฮวนนิ่งไป

เพราะว่า เฟิงหานชวนพูดไม่ผิด ไม่มีผิดแม้แต่คำเดียว

ตอนแรกคิดว่าเขาจะจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้ไม่ได้แล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาแทบจะจำได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว

“ระหว่างทางกลับ คุณบอกบอกผมเรื่องที่เกิดขึ้นกับเวินซือเหยียน แถมคุณยังเสียใจมากที่ไม่ได้ขอลายเซ็นจากเขา เพราะว่าเรื่องนี้นี่แหละ ผมถึงได้กินน้ำส้ม*” เฟิงหานชวนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทว่าในเสียงนั้นกลับแฝงความโศกเศร้าเอาไว้

ในตอนนั้นเขาและ “เฉินฮวนฮวน” แทบจะตัวติดกัน “เฉินฮวนฮวน” ก็ติดเขามาก

ไม่มีใครคิดเลยว่า ทั้งสองคนจะแยกจากกันถึงสามปี

แม้กระทั่งก่อนที่จะพบกับเป๋าฮวน เขาคิดว่าพวกเขาอยู่กันคนละโลกแล้ว

“โอเค คุณไม่ต้องพูดแล้ว มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว” เป๋าฮวนเอ่ยขัดเฟิงหานชวน เธอไม่อยากกลับไปนึกถึงมันแล้ว

เธอพบว่า เฟิงหานชวนจำอะไรได้มากกว่าเธอ และละเอียดยิ่งกว่าเธอเสียอีก

ความทรงจำในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที ทว่าเมื่อคิดถึงตอนนี้ เธอรู้สึกว่าขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา และเธอไม่อยากหวนคิดเรื่องในอดีตอีกแล้ว

“ฮวนฮวน เมื่อกี้คุณบอกว่าผมจำไม่ได้ แต่ความจริงแล้วผมจำได้อย่างชัดเจน และจะไม่มีวันลืมมันด้วย” เฟิงหานชวนไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีวันนี้

เขาก่อนที่จะพบกับ “เฉินฮวนฮวน” แทบจะเป็นคนที่หยิ่งผยองเลยทีเดียว ในแววตาของเขา ไม่เคยมีอะไรในเชิงชู้สาวเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการอยากมีชีวิตอยู่หรืออยากตายเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งเลย