อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 347

เดิมคิดว่าเฟิงหานชวนจะทำอะไรกับเธอต่อไป แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย

เป๋าฮวนพยายามดิ้นรนสองครั้ง ขมวดคิ้วแน่น และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ปล่อยฉันนะ!”

เฟิงหานชวนปล่อยมือของเธอทันทีและนั่งตัวตรงอีกครั้ง โดยแบบนี้เป๋าฮวนมองเห็นได้แค่หลังของเขาและใบหน้าด้านข้างเล็กน้อย

ในห้องที่มีแสงสลัว โครงร่างใบหน้าของเขามีความชัดเจนเป็นพิเศษ โดยมีทั้งขอบและมุม

เธอรักษาท่าทางที่เพิ่งนอนราบโดยมองไปที่เฟิงหานชวนอย่างไม่ขยับเลย

ผ่านไปครู่หนึ่งก็ไม่มีใครพูดอะไร เป๋าฮวนก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีรู้สึกแปลกๆอยู่ในใจ

“นอนเถอะ!” เธอไม่อยากคิดมาก เธอหันหลังแล้วนอนตะแคง โดยหันหลังให้เฟิงหานชวน

ชายหนุ่มไม่ตอบเธอ ยังคงนั่งตัวตรงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เป๋าฮวนนอนไม่หลับ จิตใจของเธอสับสน หันศีรษะและมองไปที่เฟิงหานชวนและพบว่าเขายังคงนั่งอยู่

“คุณจะไม่นอนเหรอ?” เป๋าฮวนถามอย่างหดหู่

“นอนไม่หลับ” เฟิงหานชวนพูดช้าๆด้วยเสียงทุ้ม

เป๋าฮวน : "......"

ดูเหมือนว่าเธอจะถามคำถามเกินความจำเป็น

“เพราะคุณ ผมถึงนอนไม่หลับ” ชายหนุ่มพูดเพิ่มเติมขึ้น

เป๋าฮวน: "?"

เธอขมวดคิ้วและถามว่า “เพราะฉันเหรอ? ทำไมเพราะฉันแซวคุณ ก็ไม่ได้อะไรกับคุณเลย ดังนั้นคุณเลยนอนไม่หลับ?”

แน่นอนว่าเฟิงหานชวนไม่ใช่หลอดไฟที่ประหยัดน้ำมัน

“ไม่ใช่” เฟิงหานชวนปฏิเสธทันที

เป๋าฮวน: "?"

ตอนนี้เธอสับสนเล็กน้อย

ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด แล้วทำไมเขาถึงนอนไม่หลับเพราะเธอหล่ะ?

“ตอนนี้คุณมีแฟนหรือยัง? หรือว่าคุณยังโสด?” เฟิงหานชวนถามอีกครั้ง

เป๋าฮวนขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นและพูดอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดีว่า “นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยนะ”

“มันเกี่ยว เพราะผมอยากรู้” เฟิงหานชวนหันศีรษะและสบตากับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เป๋าฮวนตกตะลึงแล้วตอบว่า “โสดสิ! แต่ต่อให้ฉันโสดฉันก็ไม่กลับไปหาคุณ”

“ในเมื่อคุณยังโสดผมก็ยังโสด หากคุณต้องการ เราเป็นเพื่อนวิ่งกันได้” เฟิงหานชวนกล่าวเบาๆ

หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด เป๋าฮวนตกใจจนกรามเกือบค้าง

เพื่อนวิ่ง?

มีข้อผิดพลาดหรือเปล่า?

“ฉันไม่สนใจการพัฒนาระยะยาว” เป๋าฮวนปฏิเสธ

“ไม่กี่ครั้งก็ได้” เฟิงหานชวนตอบอย่างฝืนใจ

ตอนนี้ ถ้าเขาอยากจะรั้งเป๋าฮวนไว้ เขาต้องหาวิธีเข้าหาเธอ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด

“ไม่กี่ครั้ง? ครั้งเดียวก็พอแล้ว!” เป๋าฮวนเกือบจะโพล่งออกมา

ตอนที่พูดประโยคนี้ ในสมองเธอคิดว่าเรื่อง "หว่านเมล็ดพืช" สำหรับเธอแล้ว แค่แบบนี้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว

แต่เธอไม่เคยคิดถึงว่าตัวเองจะพูดอย่างนี้ออกมา

เมื่อเธอตั้งสติได้ เฟิงหานชวนก็ได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว เธอปิดปากตัวเอง แต่เธอหมดโอกาสกลับคำแล้ว

โชคดีที่เธอไม่ได้เปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมา

“ฮวนฮวน ความหมายของคุณคือ......เต็มใจครั้งเดียว?” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนถูกประกบด้วยความตื่นเต้น

จากที่เป๋าฮวนได้ยินมา เฟิงหานชวนเป็นผู้ชายที่ถูกลมพัดและไหลลื่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ เมื่อได้ยินคำพูดที่ปล่อยไปตามสายลมพัดแบบนี้ ก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

เธอแอบหัวเราะแล้วนั่งตัวตรง เอามือคล้องคอของชายหนุ่ม แล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์พูดว่า: "ค่ำคืนที่ยาวนาน ได้นี่ได้แน่นอน แต่...... ฉันมีคำขอ"

ขณะที่เธอกำลังพูด เธอยื่นมือเล็กๆออกมาแล้วล้วงเข้าไปในชุดนอนของชายหนุ่ม

เสียงของเฟิงหานชวนค่อยๆแหบแห้ง แล้วเขาถามทันทีว่า "คำขออะไร?"

เมื่อรู้ว่าตัวเธอเองกระตุ้นความสนใจของเฟิงหานชวน เธอเงยหน้าขึ้น วางปากไว้ใกล้หูของชายหนุ่ม และกระซิบสองสามประโยค

ในวินาทีต่อมา เธอถูกชายหนุ่มผลักออกทันที และสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“ผมไม่เห็นด้วย!” เสียงของเฟิงหานชวนเย็นชา

เป๋าฮวนรู้สึกน่าเบื่อ ขดริมฝีปากและยักไหล่แล้วพูดว่า “ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก็เลิกล้ม คนที่เห็นด้วยเต็มไปหมด!”

เธอพูดแล้วทำท่านอนลงไปอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มก็คว้าแขนเธอไว้

เฟิงหานชวนกัดฟัน ใบหน้าของเขาหมองคล้ำมากๆ แต่ห้องที่มืดสลัวทำให้ไม่สามารถมองเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเขาได้ เพียงแต่เสียงเย็นชาของเขาแสดงถึงอารมณ์ของเขา

“ฮวนฮวน คุณต้องการทำอย่างนั้นจริงหรือ?” เฟิงหานชวนยอมรับคำขอของเป๋าฮวนยากจริงๆ

“ใช่สิ ฉันมั่นใจและแน่ใจ หากคุณไม่ต้องการก็ช่างมันเถอะ! ถือว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น!” เป๋าฮวนยักไหล่อย่างเฉยเมย

ในห้องเงียบไปไม่กี่วินาที

หลังจากนั้น เฟิงหายชวนพูดเสียงทุ้มอย่างช่วยไม่ได้ขึ้นว่า: "ได้ ผมตกลง"

เขาต้องเห็นด้วยกับเรื่องนี้ และเขาไม่เห็นด้วยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเป๋าฮวนจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีกต่อไป

เรื่องนี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนบรรเทาลง

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฟิงหานชวนไม่มีอะไรบดบังตัวเขาเลยและมือทั้งสองของเขาก็ถูกมัดไว้ที่ปลายเตียงใหญ่ทั้งสองข้าง

ข้างหน้าเขามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งคุกเข่าถือกล้องอยู่ในมือ กำลังถ่ายภาพเขาแบบ 360 องศา

เป๋าฮวนมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มในวิดีโอ แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่น่าอับอายเช่นนี้ เขาก็ยังทำเย็นชาแบบจริงจังได้

เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนสภาพทางจิตใจของเฟิงหายชวนไม่ได้แข็งแกร่งธรรมดา!

“เฟิงหานชวน คุณมีอะไรจะพูดไหม?” เป๋าฮวนยกโทรศัพท์มือถือขึ้น โกรธเกลียดใบหน้าของเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนสีหน้าโกรธ หมองคล้ำแทบทั้งหน้า และตอบอย่างเย็นชาว่า "ไม่มี"

นี่คือสิ่งที่เขาไม่เห็นด้วยเมื่อครู่นี้ แต่แล้วเขาก็ยอมจำนน

ในความเห็นของเขา นี่เป็นการลงโทษเขาของเป๋าฮวน และบางทีการทำเช่นนั้นอาจบรรเทาความโกรธของเป๋าฮวนได้มาก

ถ้าเพราะการประนีประนอมแบบนี้ของเขาทำให้เป๋าฮวนให้อภัยเขา ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว

“คุณไม่มีอะไรจะพูดจริงๆหรือ? คุณถูกมัดเป็นครั้งแรกหรือเปล่า? รู้สึกตื่นเต้นไหม?” เป๋าฮวนถามอย่างชั่วร้าย

เฟิงหานชวน: "......"

“ก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ช่างมันเถอะ” เป๋าฮวนรู้สึกไม่สนุกเมื่อตัวเองต้องเผชิญหน้ากับก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่

“ฮวนฮวน” จู่ๆเฟิงหานชวนก็เรียกเธอ

เป๋าฮวนกำลังจะปิดการถ่าย แต่นิ้วของเธอหยุดกลางอากาศ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา และถามด้วยความสงสัยว่า: “มีอะไร?”

“มาเถอะ” สองคำที่เรียบๆง่ายๆ น้ำเสียงของเขาสงบเยือกเย็น

เป๋าฮวน: "?"

มาเถอะ?

อะไรมาเถอะ?

“คุณรู้ความหมายของผม” เฟิงหานชวนยังคงมีน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนเดิม

เป๋าฮวน : "......"

เธอเข้าใจแล้ว แต่ว่าสุนัขหนุ่มคนนี้ได้ผ่านช่วงเวลาที่น่าอับอายเช่นนี้ เขายังคงคิดถึงเรื่องแบบนั้น?

เป๋าฮวนหัวเราะเยาะ ล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้วโยนทิ้งไป สองมือเกี่ยวคอของชายหนุ่มทันที

“มาก็มาสิ คุณถูกฉันมัดไว้แล้ว ใครกลัวใคร!”

“ดูนะถ้าฉันไม่เล่นนายจนตายวันนี้!”

“เฟิงหานชวน คุณคอยดู!”

หลังจากที่เธอพูดคำสองสามคำนี้อย่างจริงจัง หัวเล็กๆของเธอก็ยื่นไปข้างหน้า ริมฝีปากเล็กที่หอมกรุ่นของเธอปิดริมฝีปากบางของชายหนุ่ม......

เฟิงหานชวนรู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อขึ้นทันที