อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 348

เป๋าฮวนรู้ว่าตัวเองไม่มีปัญหาในการให้กำเนิดบุตร

หรงจิ่นซิวพูดแบบนั้น ทางเดียวที่เป็นไปได้คือให้เธอเก็บเด็กไว้ เด็กที่เป็นลูกของเฟิงหานชวน

โดยที่เขาไม่ได้บอกความจริงกับเธอ ให้เธอรักษาเด็กไว้อย่างระมัดระวัง

เมื่อรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ไม่ได้มีปัญหาอะไร หลังจากที่เป๋าฮวนกลับมาถึงบ้าน ก็ด่าเฟิงหานชวนไปร้อยรอบ เพราะว่าเธอรู้สึกว่าต้องเป็นความคิดของเฟิงหานชวนแน่ ไม่อย่างงั้นหรงจิ่นซิวคงไม่มีความจำเป็นต้องพูดแบบนี้

แต่ว่าตอนนั้นเธอกับเฟิงหานชวนแยกกันคนละทางแล้ว ด่าส่วนด่า เธอไม่สามารถทำอะไรเฟิงหานชวนได้

ตอนนี้ลองคิดดู เป๋าฮวนรู้สึกว่าคืนนี้เป็นโอกาสที่ตนเองจะแก้แค้นเฟิงหานชวน!

เขาให้ความสำคัญกับลูกของเขา งั้นเธอก็จะพาเมล็ดพันธุ์ของเขา…หนีไป!

เขาคิดไม่ถึงว่าเป๋าฮวนจะยั่วแหย่เขาได้ขนาดนี้!

เห็นท่าทางอดทนแบบนี้ของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนรู้สึกตลก ทำหน้าทะเล้นใส่เขา ยั่วแหย่เขาอีกครั้ง

เสียงดังฟังชัด!

“เฟิงหานชวน คุณ คุณคุณคุณ…” เป๋าฮวนตกใจจนพูดไม่ออก

เป๋าฮวนเดิมที่ถูกทำให้ตกใจ แต่ตอนนี้จิตใจของเธอแข็งแกร่งมาก ยังไงซะเมื่อครู่เธอได้เปรียบแล้ว ตอนนี้เธอก็ไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าด้อยกว่า

เธอปฏิญาณในใจ: เฟิงหานชวน กลัวที่ไหนล่ะ!

…

ตลอดทั้งคืน

ตอนแรกเริ่มเธอเป็นฝ่ายชนะ แต่ตอนหลังในทางกลับกัน สุดท้ายเธอทนไม่ไหว หลับไปก่อน

เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยามบ่ายแล้ว

ในตอนที่เป๋าฮวนลืมตาขึ้นมา ไม่เพียงแค่ได้เห็นแสงแดดจ้า แต่ก็ยังเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม

เมื่อนึกได้ถึงเรื่องเมื่อคืน เป๋าฮวนหน้าแดงในทันที รีบพลิกตัวไปอีกข้าง หันหลังให้ชายหนุ่ม

เป๋าฮวนกระตุกมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร

ถูกเขาเอาเปรียบอย่างมาก!

เกินไปแล้ว!

ทั้งเหนื่อยทั้งไม่สบาย

“ฮวนฮวน ทำไมคุณถึงไม่พูด” เฟิงหานชวนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ดีจริง ๆ เขาได้ครอบครองฮวนฮวนของเขาอีกครั้ง ได้กอดฮวนฮวนนอน และในตอนที่ตื่นขึ้นก็ได้เห็นฮวนฮวนของเขา

“เหนื่อย” เป๋าฮวนรู้สึกว่าเฟิงหานชวนน่ารำคาญมาก เธอเกรงว่าถ้าตัวเองไม่สนใจเขาอีก เขาก็จะพึมพำข้างหูอยู่แบบนั้น

ได้ยินคำนี้ เฟิงหานชวนอึ้งนิดหน่อย จึงกุมมือเธอไว้แน่นกว่าเดิม เขาค่อย ๆ เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ “ครั้งหน้าผมจะควบคุมตัวเอง”

ควบคุมตัวเอง?

ยังมีครั้งหน้า?

เป๋าฮวนกลอกตามองบน โมโหจนอยากจะสบถคำหยาบ

เป๋าฮวนได้ยินว่าเขินอาย?

เขินอายบ้าบออะไร?

เธออาย?

“ฉันอายบ้าบอสิ!” เป๋าฮวนสบถออกมา

เป๋าฮวน “…”

หน้าของเธอแดง หูก็แดง แดงไปหมดทั้งตัว เพราะว่าเลือดในตัวของเธอกำลังเดือดพล่าน

แล้วผู้ชายเฮงซวยคนนี้ยังจะคิดว่าเธอเขินอายอีก?

“ฮวนฮวน คุณไม่ต้องตอบผม ผมก็รู้ได้” เฟิงหานชวนกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม รัดเธอไว้แน่น ราวกับเป็นเจ้าของโลกทั้งใบ

เป๋าฮวนหมดคำพูด

ท่าทางของเมื่อคืน?

เป็นฝ่ายรุก หรือว่าถูกบังคับ?

เป๋าฮวนโมโหขึ้นอีก แล้วก็งงมาก

“ชอบหมด” เหมือนกับเดาได้ว่าเป๋าฮวนกำลังคิดอะไรอยู่ เฟิงหานชวนจึงพูดเสริมขึ้น

เป๋าฮวน “…”

เธอค้นพบแล้วว่า ไม่ว่าจะเมื่อไหร่เวลาไหน เธอไม่มีวันชนะเฟิงหานชวนได้เลย

เหมือนว่าเธอไม่เคยชนะมาแต่ไหนแต่ไร

“คุณน่ารำคาญมาก ตกลงว่าคุณจะไปบริษัทไหม! หรือว่าคุณเป็นประธานที่ปัดความรับผิดชอบ?” เป๋าฮวนโมโหจนหันหน้ามา ถลึงตาใส่เฟิงหานชวน

จู่ ๆ เฟิงหานชวนก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเลี่ยนเกินไป แค่เขาควบคุมความตื่นเต้นไม่ได้ เขารีบถามขึ้น “ฮวนฮวน คุณเป็นกังวลว่าผมจะไม่มีปัญญาเลี้ยงคุณเหรอ?”

ไม่ต้องให้นายมาเลี้ยงฉัน” เป๋าฮวนหันหน้ากลับไปอย่างหมดคำพูด แล้วหันหลังหัวให้เฟิงหานชวน

ตอนนี้เธอมีเงินมากมาย และไม่ใช่เงินอื่นไหน แต่เป็นเงินของตัวเอง

“ถึงแม้คุณจะไม่ให้ผมเลี้ยงดูคุณ แต่เลี้ยงดูคุณคือความรับผิดชอบของผม คุณภรรยา” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนตื่นเต้นมากจริง ๆ

หลังจากที่เป๋าฮวนหลับไปแล้ว เขาก็ไม่ได้นอนเลย เขากังวลว่าถ้าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาพบว่านี่เป็นแค่ความฝัน และก็เป็นกังวลว่าถ้าหลับไปเป๋าฮวนจะแอบหนีออกไป

ดังนั้นเขาไม่ได้นอน และก็นอนไม่หลับ

เป๋าฮวน “…”

คิดไม่ถึงว่ายังจะเรียกเธอว่าภรรยา นี่มัน…

เฟิงหานชวนตะลึงนิดหน่อย จากนั้นก็รู้สึกถึงปัญหาของตัวเอง แล้วจึงรีบปล่อยมือ รีบลุกขึ้นนั่ง

“ฮวนฮวน เดี๋ยวผมไปบริษัท คุณ…” เฟิงหานชวนหยุดพูด

“คุณอยากจะพูดอะไร? เป๋าฮวนก็ลุกขึ้นนั่ง เธอขมวดคิ้ว ถามขึ้น

“คุณไปบริษัทเป็นเพื่อนผมได้ไหม?” เฟิงหานชวนหน้าด้านถามขึ้น

“ไม่ได้!” เป๋าฮวนตอบอย่างอึ้ง “ฉันไปบริษัทคุณทำไม? วันนี้ฉันจะไปเจอผู้กำกับ!”

อันที่จริงเธอไม่ได้นัดผู้กำกับอะไรหรอก พูดมั่วไปอย่างงั้นแหละ เพราะว่าเธอกลัวว่าเฟิงหานชวนจะตามแจไม่หยุด จะพาเธอไปบริษัทให้ได้

“คุณจะไปพบผู้กำกับ? ผู้กำกับคนไหน?” เฟิงหานชวนรีบถามขึ้น

“ผู้กำกับจาง ผู้กำกับภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงท่านนั้น” เมื่อวานเป๋าฮวนได้พูดคุยกับผู้กำกับจางพอดี ดังนั้นจึงงัดเขาออกมาเป็นตัวกำบัง

“คุณจะเข้าวงการบันเทิง? เป็นนักแสดง?” เฟิงหานชวนถามขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงตื่นเต้น

“ใช่!” เป๋าฮวนพยักหน้า

การยืนยันของเธอ แลกกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเฟิงหานชวน

“คุณยิ้มอะไร? คุณยิ้มแล้วแปลกประหลาดมาก!” เป๋าฮวนดูใบหน้ายิ้มแย้มของเฟิงหานชวน กลับรู้สึกตื่นตระหนก

ในเมื่อเวลาส่วนใหญ่เฟิงหานชวนเป็นคนหน้าตาย สามารถทำให้เขาหัวเราะออกมาได้ เห็นได้น้อยครั้งมาก มากสุดก็แค่อมยิ้ม หรือไม่ก็ฝืนไม่ยิ้ม

ยิ้มแบบเปิดเผยแบบนี้ ไม่เข้ากับรูปลักษณ์ของเฟิงหานชวนจริง ๆ

“ไม่มีอะไร” เฟิงหานชวนปฏิเสธ สีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที

เขาดีใจจริง ๆ เพียงแต่เห็นเป๋าฮวนเผยสีหน้ารังเกียจออกมา ดังนั้นเขาจึงกลับมาทำสีหน้าปกติ

ที่เขาดีใจก็เพราะเรื่องที่เป๋าฮวนจะเข้าวงการบันเทิง เพราะว่าลึก ๆ ในใจของเขา อันที่จริงเขากลัวว่าเป๋าฮวนจะจากไป ตอนนี้เป๋าฮวนวางแผนเข้าวงการบันเทิง แสดงว่าเธอจะอยู่ที่ประเทศฮัวตลอดไป

เพียงแต่เข้าวงการบันเทิงไม่ดีสักนิด ต้องไปถ่ายทำทั่วประเทศ นี่ก็ทำให้เฟิงหานชวนรู้สึกปวดประสาท

ในเมื่อเขายังมีบริษัทที่ต้องบริหารงาน ถึงจะไปต่างเมืองเป็นเพื่อนเป๋าฮวนได้

“อืม ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร งั้นคุณรีบไปเถอะ” เป๋าฮวนรีบเร่งเขา

เฟิงหานชวนพยักหน้า พลิกตัวจะลงจากเตียง แต่จู่ ๆ กลับหันหน้ามาอีก “ฮวนฮวน!”

“คุณ…คุณยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?” เป๋าฮวนถามขึ้น

“คุณพักผ่อนอีกสักหน่อย ช่วงค่ำผมมารับคุณ พวกเรากลับไปอยู่ที่บริษัทหมิงอวี่เถอะ? จากนั้นก็จัดการเรื่องหลิวหลี่ถงกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ด้วย”

เพราะว่าเมื่อคืนบ้าระห่ำทั้งคืน พวกเขาจึงนอนจนถึงเที่ยง เฟิงหานชวนเกือบจะลืมแล้ว ว่ายังไม่ได้จัดการการเผชิญหน้าระหว่างผู้หญิงสองคน

“ไม่ต้อง” เป๋าฮวนปฏิเสธ

“ฮวนฮวน คุณเลือกที่จะเชื่อผมแล้วเหรอ?” ดวงตาของเฟิงหารชวนปรากฏความประหลาดใจ

“ฉันหมายถึงไม่กลับบริษัทหมิงอวี่ คุณพาพวกเขามาที่นี่สิ!” เป๋าฮวนเบ้ปาก เธอไม่กลับไปกับเขาหรอก

“คุณยังไม่ให้อภัยผมเหรอ?” เฟิงหานชวนสีหน้าผิดหวัง

เป๋าฮวนถอนหายใจแรง ๆ แล้วพูดขึ้น “เฟิงหานชวน คุณให้ฉันสงบจิตสงบใจก่อนเถอะ”

อันที่จริงเธอไม่ได้พูดตรง ๆ ว่าพวกเขากลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอจะกลับไปที่บริษัทหมิงอวี่กับเขาได้ยังไง?

เห็นเป๋าฮวนหลบหน้า เฟิงหานชวนเข้าใจแล้วว่าตัวเองรีบร้อนเกิน ในเมื่อเป๋าฮวนก้าวข้ามมาก้าวหนึ่งแล้ว ก็แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่

“ตกลง ไม่ว่าคุณจะพิจารณานานแค่ไหน ผมจะรอคุณเสมอ” เฟิงหานชวนพูดประโยคนี้จบ ก็ออกไปจากห้อง

เป๋าฮวนก็ลงจากเตียง เธอแปรงฟันไปด้วย เดินไปที่ประตูไปด้วย เธอค่อย ๆ แง้มเปิดประตู

ผ่านไปประมาณสิบ เฟิงหานชวนสวมใส่ชุดสูท เดินออกจากห้องสวีท เดินไปทางลิฟต์

เป๋าฮวนปิดประตูลงทันที แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องนอน หยิบโทรศัพท์โทรหาจิ่งมั่ว

…

พลบค่ำ

รถมายบัคสีดำคันหนึ่ง ค่อย ๆ จอดลงที่ประตูโรงแรมตี้ฮวง

และด้านหลังรถมายบัคนั้น ก็มีรถตู้ทรุดโทรมคันหนึ่งจอดตามติดกัน

คนขับรถของรถตู้ลงมาจากรถ แล้วเปิดประตูออก บอดี้การ์ดชุดดำทั้งสี่คนพาผู้หญิงผมเผ้ารุงรังสองคนออกจากรถ

เวลานี้ เฟิงหานชวนลงมาจากรถมายบัค เดินไปทางประตูใหญ่ของโรงแรม ซูอวี่ตามติดหลัง จากนั้นก็เป็นบอดี้การ์ดชุดดำที่หิวปีกหลิวหลี่ถงกับหลิ่วเยว่เอ่อร์อยู่

ไม่ผิดก็คือผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิง ก็คือพวกเธอสองคน

โดยเฉพาะหลิวหลี่ถง ที่แทบจะตกใจจนบ้าแล้ว!

ตลอดทางที่เดินไปห้องสวีท เฟิงหานชวนแทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง

เขากังวลว่าเป๋าฮวนเห็นผู้หญิงสองคนนี้ ก็ยังไม่ให้อภัยเขา ดังนั้นค่อนข้างเป็นกังวล

จนกระทั่งเดินจนถึงห้องของเป๋าฮวนแล้วหยุดฝีเท้าลง เฟิงหานชวนเคาะประตู แล้วเรียก “ฮวนฮวน ผมกลับมาแล้ว”

หลังจากที่เรียกอยู่พักใหญ่ ก็ไม่มีคนตอบรับ

“ฮวนฮวน!” เฟิงหานชวนเคาะประตูแรง ๆ อีกครั้ง

แต่ก็ไม่มีคนตอบ

เขาคิดว่าเป๋าฮวนยังไม่กลับมา จึงโทรไปหาเป๋าฮวน เขามีเบอร์โทรศัพท์ประเทศเฉินของเธอ

จากนั้นมีเสียงกลไกของผู้หญิงดังขึ้น “ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วในทันที

ในตอนนี้เอง จอห์นวิ่งออกมาจากฟิตเนสด้วยเหงื่อเต็มตัว กำลังจะออกไปหาอะไรกิน แต่กลับเห็นว่าที่ทางเดินมีคนยืนอยู่เยอะแยะ

เมื่อเขาเห็นชัดเจนว่าเฟิงหานชวนไม่ได้ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของตนเอง แต่กลับยืนอยู่ที่ห้องสวีทของเป๋าฮวน

จอห์นจึงวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าเฟิงหานชวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “ประธานเฟิง คุณไม่ได้มาหาคุณเป๋าใช่ไหม?”

“นายเจอเธอเหรอ? เธออยู่ที่ฟิตเนส?” เฟิงหานชวนถามขึ้น

“ไม่ครับ! ตอนเที่ยงคุณเป๋าได้เช็คเอ้าท์ออกไปแล้ว ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว!” ถึงแม้จอห์นจะตอบอย่างเป็นทางการ แต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความเสียดาย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องของเขากับอันนาที่ฟิตเนสถูกเป๋าฮวนเห็นเข้า ไม่แน่ตอนนี้เป๋าฮวนอาจจะพาเขาไปด้วยก็ได้!

เขาเสียดายจริง ๆ!

“นาย…ว่าอะไรนะ?” เฟิงหานชวนอึ้งไปในทันที

“ประธานเฟิง คุณไม่ทราบเหรอครับ? ผมนึกว่าคุณกับเป๋าฮวนสนิทกัน น่าจะรู้…” จอห์นตั้งใจพูดแบบนี้ เขาเป็นคนที่สังเกตคนอื่นเก่งมาก เห็นท่าทางแบบนี้ของเฟิงหานชวน ก็รู้ว่าเป๋าฮวนไม่ได้บอกเหิงหานชวนแน่นอน

เฟิงหันชวนตั้งสติ ผลักจอห์นออกอย่างแรง แล้ววิ่งไปที่ลิฟต์

ในตอนที่กดปุ่มลิฟต์ เขากลับอึ้ง

ถึงตอนนี้เขาไปหาเธอ แต่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป๋าฮวนไปไหน!