อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 356

“หลีซืออวิ๋น?”

เฟิงหานชวนขมวดคิ้วแน่น

เขาจะขอหลีซืออวิ๋นแต่งงาน?

“ฮวนฮวน คุณพูดบ้าอะไร? ผมกับหลีซืออวิ๋นแทบไม่เคยเจอกับตลอดระยะเวลาสามปี อีกอย่างเมื่อสามปีก่อนผมก็อธิบายกับคุณไปแล้วว่าผมกับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน” เฟิงหานชวนดึงมือของเป๋าฮวน และอธิบายให้เธอฟัง

3 ปีมานี้ เขาจมปลักอยู่กับตัวเอง แม้แต่พี่น้องของตัวเองก็ขี้เกียจจะเจอหน้า นับประสาอะไรกับเจอคนอื่น?

กับหลีซืออวิ๋นก็เจอกันไม่กี่ครั้ง และที่ต้องเป็นหลีซืออวิ๋นก็เพราะต้องทำโครงการร่วมกัน จึงไปเจอกับเธอที่บริษัทไม่กี่ครั้งเท่านั้น

“คุณโกหกไม่เนียนเลยจริง ๆ ตลอดสามปีที่ผ่านมาเจอกันไม่กี่ครั้ง คนคนนั้นเข้าใจผิดคิดว่าคุณกับเธอแต่งงานกัน? คุณก็ไม่อธิบายให้เจ้าตัวเข้าใจ เจ้าตัวคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวงั้นสิ?” เป๋าฮวนคิดว่าตัวเองไม่มีทางเชื่อเฟิงหานชวนเด็ดขาด ถึงอย่างไรเนื้อหาในวีแชทที่หลีซืออวิ๋นส่งให้เขาก็ยังเป็นภาพฝังลึกอยู่ในสมองของเธอ

“ฮวนฮวน คุณพูด.....อะไร?” เฟิงหานชวนรู้สึกงุนงง ไม่รู้ความจริงที่แน่ชัด

“อ่อ ฉันนึกออกแล้ว คุณยังไม่เคยเห็นวีแชทใช่ไหม? ในโทรศัพท์ของคุณ คุณเปิดดูเองเลย!” ใบหน้าของเป๋าฮวนเย็นชา จากนั้นก็ชี้ไปทางหัวเตียงที่อยู่ไม่ไกลนัก

บนหัวเตียง มีโทรศัพท์สีดำเครื่องหนึ่งวางอยู่ นั้นเป็นโทรศัพท์ของเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว จากนั้นก็หมุนตัวและเดินไปทางนั้น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูวีแชทอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นข้อความหลาย ๆ ข้อความที่หลีซืออวิ๋นส่งมา เฟิงหานชวนก็อึ้งงันไปจริง ๆ อีกทั้งยังอึ้งงันมากด้วย

หรือว่าเป๋าฮวนจะเข้าใจผิดเขา ที่เป๋าฮวนใจร้ายกับเขาขนาดนั้น ที่แท้.....ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้!

“ฮวนฮวน ฮวนฮวน....” เฟิงหานชวนรีบเดินเข้ามาหาเป๋าฮวนทันที จากนั้นก็จับมือของเธอ และอธิบายว่า : “ผมไม่รู้ว่าทำไมหลีซืออวิ๋นถึงได้ส่งวีแชทเหล่านี้มาให้ผม แต่คุณต้องเชื่อผมนะ ตลอดสามปีมานี้ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเกินเลยกว่านั้น ไม่มีทางขอเธอแต่งงานแน่นอน”

“เดี๋ยวนะ ไม่ใช่สามปีมานี้ ตั้งแต่ผมรู้จักกับเธอ ผมก็ไม่เคยคิดกับเธอในทางคนรักเลย”

เฟิงหานชวนพยายามอธิบาย ไม่ว่าจะต้องอธิบายคำเหล่านี้กี่ครั้งก็ตาม

เขาหวังให้เป๋าฮวนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

เป๋าฮวนขมวดคิ้ว จากนั้นก็สะบัดมือของเฟิงหานชวน และถามกลับว่า : “งั้นความหมายของคุณก็คือ หลีซืออวิ๋นคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว คิดว่าคุณจะของเธอแต่งงานนะสิ? ”

“คุณป่วย แต่เธอไม่ได้ป่วย?”

เป๋าฮวนยิ้มอย่างเย็นชา ไม่มีทางเชื่อคำพูดพวกนั้นของเฟิงหานชวน

“ฮวนฮวน คุณต้องเชื่อผม.....”

ทันทีที่เฟิงหานชวนพูดประโยคนี้จบ ก็รู้ปวดหัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน และเริ่มหายใจลำบาก ราวกับว่าอาการป่วยกำลังกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นท่าทางที่ผิดปกติไปของเฟิงหานชวน เป๋าฮวนกลับคิดว่าเขาแกล้งป่วย จึงขี้เกียจจะสนใจเขา

“ฉันต้องลงไปกินอาหารเช้าข้างล่าง! ถ้าคนของคุณยังไม่มาอีก คุณก็รอให้คุณตาของฉันลงโทษละกัน!” สิ้นสุดคำพูดนี้เป๋าฮวนก็ก้าวเท้าตรงไปยังทางออกทันที

ในเวลานี้เอง เธอได้ยินเพียงแค่เสียงตะโกนที่แสนเจ็บปวดของเฟิงหานชวน

เป๋าฮวนหันกลับไป และเห็นเขาพยายามกำมือทั้งสองข้างไว้แน่น สีหน้าเริ่มซีดเผือด ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น

ท่าทางแบบนี้ คงไม่ได้แกล้งแล้ว

“ยาละ? ยาของคุณอยู่ไหน?” เป๋าฮวนรีบพุ่งตัวเข้าไปตรงหน้าของเขา และถามขึ้นด้วยความร้อนใจ

“ผม.....ผมลืมพามา......”

เสียง “ตึง” ดังขึ้น ทันทีที่สิ้นสุดคำนี้ ร่างสูงใหญ่ก็ได้ล้มลงไปบนพื้นอย่างหนักหน่วง จนเกิดเสียงดังตึง

“เฟิงหานชวน!!!”

เมื่อเป๋าฮวนเห็นผู้ชายตรงหน้าสลบไสลไปแล้ว เธอก็รีบหมุนตัว วิ่งตรงไปยังทางออก จากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง : “ใครก็ได้ ตามหมอเร็ว!”

.......

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

เฟิงหานชวนยังคงสลบไสล มีสายน้ำเกลือเจาะระโยงระยางอยู่บนมือ นอนหลับอยู่บนเตียงในห้องพักแขก

มีกลุ่มคนยืนอยู่ข้างเตียง หนึ่งในนั้นเป็นคุณหมอตระกูลเป๋า แล้วก็ยังมีเป๋าฮวน เป๋าเยี่ยน เป๋าเฉิน รวมทั้งจิ่งมั่วและจิ่งเหลิ่ง

เป๋าเยี่ยนมองไปทางผู้ชายที่มีสีหน้าซีดเผือดอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็กุมไม้เท้าพร้อมกับถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แต่กลับไม่พูดอะไร

“คุณตา จริง ๆ แล้ว.......จริง ๆ แล้วเมื่อคืนเขา.......” เป๋าฮวนรู้ว่าวินาทีที่ตัวเองตะโกนออกไปนั้น ทุกคนต้องรู้ว่าเฟิงหานชวนอยู่ในห้องของเธอ

แต่เธอไม่สามารถยืนมองเฟิงหานชวนอยู่ในอันตรายเฉย ๆ ได้

“เสี่ยวฮวนฮวน หลานให้เขามาเหรอ?” เป่าเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงคำพูดที่ตัวเองเคยพูดไว้เมื่อวางกลางวัน จากนั้นก็เม้มปากอมยิ้มและพูดว่า : “หลานปล้นของบางอย่างไปจากเขาแล้วเหรอ?”

เป๋าฮวนถลึงตาใส่ทันที นี่มันใช่เวลาที่จะล้อเล่นแบบนี้ไหม!

ถึงแม้ว่าเธอจะปล้นครั้งที่สองแล้วก็ตาม แต่ตอนนี้คุณตาอยู่ด้วย เธอจะยอมรับเรื่องนี้ตอนนี้ไม่ได้

“ปล้นหัวใจของเขา ให้เขามาตามจีบฉัน คิดการใหญ่ไปรึเปล่า?” เป๋าฮวนกลอกตาไปมา

“ฮวนฮวน หลานยังชอบผู้ชายคนนี้อยู่ใช่ไหม?”

เวลานี้ น้ำเสียงที่แหบพร่าของเป๋าเยี่ยนก็ดังขึ้น

เป๋าฮวนอึ้งงันไปในทันที

คนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นี่ต่างก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ตกอยู่ในความเงียบ

“ฮวนฮวน เมื่อคืนหน่วยรักษาความปลอดภัยเห็นว่าเขาอยู่บนระเบียงกับหลาน ดังนั้น.......”

ยังไม่ทันที่เป๋าเยี่ยนจะพูดจบ ดวงตาของเป๋าฮวนก็เบิกกว้างราวกับไข่ห่านทันที จากนั้นก็รีบถามกลับไปว่า : “ดังนั้นคุณตาก็เลยมาหาหนู จนกระทั่งพบเฟิงหานชวนอยู่ในห้องของหนู? ดังนั้นพวกคุณก็เลยรู้ว่าเขาอยู่ในห้องของหนูเมื่อคืน?”

“อื้อ” ทุกคนในห้องนี้ต่างพร้อมใจกันพยักหน้า

เป๋าฮวนรู้สึกเหมือนภาพตกหน้าดับวูบไป

เธอคิดว่าตัวเองปิดเรื่องนี้เป็นอย่างดี จึงพาเฟิงหานชวนไปหลบซ่อนในห้องของตัวเอง เพื่อไม่ให้ถูกใครเห็น แต่ก็นึกไม่ถึงว่าทุกคนจะรู้เรื่องนี้แล้ว!

“พวกคุณรู้แล้วทำไมไม่บอกหนูละคะ?” เป๋าฮวนรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“เราเคารพในการตัดสินใจของหลาน” เป๋าเยี่ยนอธิบาย

“.....” เป๋าฮวนมองไปทางคุณตาผู้ใจดีตรงหน้า ไฟโกรธที่สุมอยู่ในอกก็ได้มอดไหม้ลงทันใด

เธอเคาะศีรษะของตัวเอง จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเสียใจว่า : “เขาบอกว่าคนของเขาจะมารับเขาตอนเช้า ดังนั้นหนูก็เลยให้เขาค้านหนึ่งคืน”

จริง ๆแล้ว เธอพูดประโยคนี้ด้วยความไม่เชื่อมั่นใจตัวเอง เพราะเธอกับเฟิงหานชวน ไม่ได้นอนค้างกันเฉย ๆ แค่คืนเดียว

เมื่อคืนทั้งสองคนยังทำเรื่องที่อธิบายไม่ได้อีกด้วย

“ฮวนฮวน ตาจำได้ว่าเมื่อก่อนเขาไม่ได้ป่วยแบบนี้? อาการป่วยนี้ คือ.....” เป๋าเยี่ยนมองไปทางผู้ชายที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก

เป๋าฮวนยังสงสัยในอาการแกล้งป่วยของเฟิงหานชวน แต่ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเฟิงหานชวนป่วยจริง ๆ

“เพราะหนู” เป๋าฮวนยอมรับออกไปตรง ๆ

“เพราะเรื่องนั้น ใช่ไหม?” เป๋าเยี่ยนทอดถอนใจอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง

เป๋าฮวนรู้ว่าคุณตาหมายถึงเรื่อง “ฆ่าตัวตาย” เธอจึงพยักหน้ายอมรับ

“งั้นเขา.....ก็แคร์หนูมากนะ” เป๋าเยี่ยนอยู่มาหลายปีแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไร มองแวบเดียวก็เข้าใจแล้ว

“เขารู้สึกผิด” เป๋าฮวนตอบกลับไป

สำหรับเธอแล้ว เฟิงหานชวนมั่นใจว่าเป็นเพราะคำโกหกนั้น ทำให้เธอต้องฆ่าตัวตาย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผิดอยู่ในใจ เนื่องจากความกดดันทางจิตใจมากเกินไปส่งผลให้เขาล้มป่วย

ต้องเป็นแบบนี้แน่!

“ให้เขาพักผ่อนเถอะ เราออกไปก่อน” เป๋าเยี่ยนส่ายหน้าอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็พูดกับเป๋าฮวนว่า : “หลานอยู่ดูแลเขาเถอะ”