อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 416

เมื่อคืนเธอเพิ่งฝันถึงหลีซืออวิ๋น วันนี้ก็ได้ยินชื่อของหลีซืออวิ๋นเลย

แต่ว่า เธอกับหลีซืออวิ๋นไม่มีความแค้นต่อกัน แถมหลีซืออวิ๋นยังเป็นเพื่อนของเฟิงหานชวนอีกต่างหาก ไม่มีทางอยู่เบื้องหลังฆาตกรหรอกใช่ไหม

“เจออะไรเพิ่มเติมไหม ทำไมหลีซืออวิ๋นถึงติดต่อกับเฉินเจี๋ย” เฟิงหานชวนถาม

“ประธานเฟิง ตอนนี้ยังไม่เจอครับ เรากำลังเร่งตรวจสอบครับ” ซูอวี่รายงานทันที แต่หลังจากคิดดูแล้ว เขาก็เสนอขึ้นว่า “คุณหลีเป็นเพื่อนของท่านประธาน ท่านประธานลองถามเองไม่ดีกว่าเหรอครับ”

“พวกนายตรวจสอบไปก่อน” หลังจากออกคำสั่ง เฟิงหานชวนก็วางสายไปทันที

เพราะว่าเปิดลำโพง เป๋าฮวนจึงได้ยินทุกอย่างที่ซูอวี่พูด

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเธอรู้สึกแปลกๆ มาตลอด เธอนึกไปถึงตอนที่อยู่บ้านตะกูลเฟิง สายตาของหลีซืออวิ๋นที่มองตัวเอง

แฝงไว้ด้วยความดุร้าย ความริษยา และความเกลียดชัง

เดิมทีเธอสงสัยตัวเองว่ามองผิดไปหรือเปล่า หรือว่า…

“หลีซืออวิ๋นชอบคุณ เธอก็เลยเกลียดฉันมาก มันจะเป็นแบบนี้ได้ไหม ไม่อย่างนั้น ทำไมเธอถึงติดต่อกับเฉินเจี๋ยล่ะ นักสืบเอกชนคนหนึ่ง…” เป๋าฮวนพูดโพล่งออกมา รู้สึกเย็นวาบเล็กน้อยที่กลางสันหลัง

หลีซืออวิ๋นเป็นผู้หญิงที่สวยเพียบพร้อมและสง่างามขนาดนั้น จะทำเรื่องน่ากลัวแบบนี้ได้เหรอ

ใบหน้าของเฟิงหานชวนก็ดำทะมึนมากเช่นกัน เขาและเป๋าฮวนคาดเดาไว้เหมือนกัน เขารีบโทรหาหลีซืออวิ๋นทันที และยังคงเปิดลำโพงไว้

ไม่นาน ปลายสายก็กดรับสาย

เพียงแต่ เฟิงหานชวนยังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงครางของหญิงสาวก็ดังมาจากปลายสาย

“อืม…อา…”

เมื่อได้ยินเสียงน่าอายเช่นนี้ ใบหน้าของเฟิงหานชวนพลันเขียวคล้ำ

ทว่า ใบหน้าของเป๋าฮวนเขียวคล้ำยิ่งกว่าเฟิงหานชวนเสียอีก เป๋าฮวนถลึงตาใส่เขาอย่างดุเดือด

เฟิงหานชวนยักไหล่บอกเป็นเชิงว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจมาก

หลังจากนั้น หญิงสาวจากปลายสายดูเหมือนจะตอบสนองแล้ว เสียงร้องอุทานอย่างตกใจดังขึ้น ก่อนจะรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “เอ่อ ขอโทษนะหานชวน ฉันกำลังทำสปาอยู่ที่บ้าน! จู่ๆ นายก็โทรหาฉัน มีธุระอะไรเหรอ”

เมื่อพูดจบ หลีซืออวิ๋นขบเม้มริมฝีปากเงียบๆ ความจริงแล้วเธอจงใจทำเสียงเช่นนั้น

สปา?

เมื่อเป๋าฮวนได้ยินคำนี้ เธอถึงกับกุมหน้าผากตัวเองทันที เสียงเมื่อสักครู่นี้ เธอคิดว่าหลีซืออวิ๋นกำลัง…

“ซืออวิ๋น ฉันมีเรื่องจะถามเธอ” เฟิงหานชวนไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่น น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง

เพราะหลีซืออวิ๋นและเฉินเจี๋ยติดต่อกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าหลีซืออวิ๋นจะเป็นมือมืด*ที่อยู่เบื้องหลัง

“หานชวน นายจะถามอะไรฉัน ไม่ใช่ให้ฉันอธิบายเรื่องนั้นกับเป๋าฮวนหรอกใช่ไหม” หลีซืออวิ๋นขบฟันกรามเข้าหากัน สีหน้าของเธอดูน่ากลัวมาก ทว่าเสียงของเธอกลับหวานหยาดเยิ้ม ฟังดูแล้วไม่มีความผิดปกติใดๆ

เรื่องนั้น???

เมื่อเป๋าฮวนได้ยิน สีหน้าของเธอพลันเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะถลึงตาใส่เฟิงหานชวนอีกครั้ง เฟิงหานชวนยังคงยักไหล่บอกเป็นเชิงว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ

ตอนนี้เป๋าฮวนโกรธมาก อยากรู้มากว่าเรื่องนั้นที่หลีซืออวิ๋นพูดคือเรื่องอะไรกันแน่ ทว่าเธอไม่สะดวกพูดในตอนนี้

“ซืออวิ๋น เธอหมายถึงเรื่องไหน” เฟิงหานชวนก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องนั้นที่หลีซืออวิ๋นพูดถึงคือเรื่องอะไร

“โธ่เอ๋ย ก็เรื่องที่ฉันเข้าใจผิดว่านายจะขอฉันแต่งงาน แล้วฉันส่งวีแชตหานายไง ปกตินายไม่เคยติดต่อฉัน จู่ๆ ก็โทรหาฉัน ฉันเลยคิดว่าฮวนฮวนงอนนายอีกหรือเปล่า ผู้หญิงหึงหวงเป็นเรื่องปกติมาก ถ้านายอยากให้ฉันช่วยอธิบายต่อหน้าเธอ ฉันทำได้นะ” น้ำเสียงของหลีซืออวิ๋นฟังดูนุ่มนวลและอ่อนโยนมาก ไม่ก้าวร้าวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเป๋าฮวนฟัง คิดว่าตัวเองอาจจะเข้าใจหลีซืออวิ๋นผิด เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงไม่ดีแบบนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหลีซืออวิ๋นอยากครอบครองเฟิงหานชวนจริงๆ ถ้าอย่างนั้นสามปีที่ผ่านมา ทำไมเธอไม่ทำอะไรเลยล่ะ

ดังนั้น เธอน่าจะเข้าใจผิดแล้ว

เฟิงหานชวนหลับตาลง ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธ “ฉันไม่ได้โทรหาเธอเพราะเรื่องนี้ ซืออวิ๋น ฉันมีเรื่องจะถามเธอ”

“ทำไมเธอถึงติดต่อกับเฉินเจี๋ย เขาเป็นนักสืบเอกชน และไม่ใช่เพื่อนโรงเรียนเก่าเธอ ว่ากันตามเหตุผลแล้วพวกเธอไม่น่าจะมาเจอกันได้นะ”

หัวใจของหลีซืออวิ๋น “กระตุก” ทันที นึกแล้วเชียวว่าต้องสอบสวนเธอ!

“เฉินเจี๋ย?” หลีซืออวิ๋นแสร้งถาม แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งนั้น “หานชวน ทำไมจู่ๆ นายถึงพูดถึงเฉินเจี๋ยล่ะ”

“ตอบฉันมา เธอกับเฉินเจี๋ยเป็นอะไรกัน ทำไมเธอถึงติดต่อกับเขา” เสียงของชายหนุ่มเย็นเยือกถึงขีดสุด

หลีซืออวิ๋นรู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลังทันที เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่ง ความจริงเธอเตรียมแผนรับมือไว้นานแล้ว

ตราบใดที่เฟิงหานชวนจับไม่ได้คาหนังคาเขา เธอก็จะไม่เปิดโปงตัวเองอย่างแน่นอน

“หานชวน นายคงไม่สนใจฉันหรอกใช่ไหม นายมีปัญหาอะไรกับฮวนฮวนเหรอ ไม่อย่างนั้นทำไมนายถึงถามฉัน…เรื่องเฉินเจี๋ย” เสียงหวานของหลีซืออวิ๋นนุ่มนวลรื่นหู เธอจงใจทำเสียงกระเง้ากระงอด “ฉันกับเฉินเจี๋ยก็แค่ไม่กี่ครั้งเอง แค่นานๆ ครั้ง ถ้านายอยากแต่งงานกับฉัน ฉันจะตัดขาดกับเขา”

เมื่อเฟิงหานชวนและเป่าฮวนได้ฟังคำพูดของหลีซืออวิ๋น ทั้งสองมองหน้ากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง

เป๋าฮวนขยับปากถามชายหนุ่มตรงหน้าโดยไม่ออกเสียง ‘หลีซืออวิ๋นกำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่’