อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 92

“เจ้าสามกลับมาแล้ว! มา ๆ มากินมื้อค่ำด้วยกันมา” เฟิงเหลยถิงกลอกตามองไปรอบ ๆ อย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็โบกมือไปทางเฟิงหานชวน

เฟิงหานชวนชำเลืองตามองไปทางเฉินฮวนฮวนด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะอาหาร

เฉินฮวนฮวนเพิ่งสังเกตเห็นสายตาของเฟิงหานชวน เธอเม้มปากเล็กน้อย ก้มหน้าและเดินเข้าไป

“เจ้าสาม แก้มซ้ายไปโดนอะไรมา? มันแดง ๆ เหมือนจะบวมหน่อย ๆ ด้วย นายโดนตบมาเหรอ?”

เฉินฮวนฮวนที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะอาหาร ได้ยินเฟิงเหลยถิงถามเฟิงหานชวนพอดี เธอตกใจจนเกือบทรงตัวไม่อยู่

ฝ่ามือนั้นเป็นรอยที่เธอทิ้งไว้เอง ดูเหมือนจะทิ้งรอยไว้อย่างหนักหน่วงด้วย

เธอแอบปรายตาช้อนขึ้น และมองไปยังเฟิงหานชวนที่อยู่ตรงข้าม ซึ่งแสงไฟในร้านอาหารกระทบลงมาบนใบหน้าของเขาพอดี ทำให้เห็นรอยนิ้วทั้งห้าแดงจาง ๆ

ตอนนี้เอง เฟิงหานชวนก็ได้มองมาทางเธอเช่นกัน ทั้งสองคนสบตากัน เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าหัวใจนั้นหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบเบนสายตาไปทางอื่น

ทำไมเธอถึงได้รู้สึกขาดความมั่นใจขนาดนี้ละ?

เห็น ๆ อยู่ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ทำผิดคือเฟิงหานชวนต่างหาก เขาถือโอกาสตอนที่ตัวเองหลับ จู่โจมเธอ!

แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่กล้ามองหน้าผู้ชายคนนี้

“โดนกระต่ายตัวหนึ่งตบมาแค่นั้น” เฟิงหานชวนจ้องเขม็งไปทางเฉินฮวนฮวนที่อยู่ตรงข้ามอย่างไม่ลดละ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

กระต่าย!?

เฉินฮวนฮวนรีบเบนสายตามาทางเฟิงหานชวนทันที จากนั้นเธอก็พบว่า เฟิงหานชวนกำลังมองมาทางเธอเช่นกัน อีกทั้งคำพูดเมื่อสักครู่ก็เหมือนจะหมายถึงเธอด้วย

เฟิงหานชวนแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ ตั้งใจใช่ไหม?

“แค่ก แค่ก” หลังจากที่เฟิงเหลยถิงได้ยิน ก็ไอแห้งออกมา ราวกับสำลักอะไรสักอย่าง ก่อนจะรีบพูดว่า : “กินข้าว ๆ!”

เมื่อเฉินฮวนฮวนเห็นเฟิงเหลยถิงไม่ถามต่อ จึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในใจ

เธอคิดว่าเรื่องนี้จะจบแบบนี้ แต่ใครจะไปรู้ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เธอกลับมาถึงห้องได้ไม่นาน เฟิงหานชวนก็พังประตูถลันตัวเข้ามา

เธอรู้ก่อนแล้ว จึงล็อกประตูไว้!

สิ่งสำคัญก็คือในตอนนี้ เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนสายเดี่ยวเรียบร้อยแล้ว เตรียมจะนอน ด้วยชุดที่ค่อนข้างเปิดเผย

“เฟิงหานชวน คุณเข้ามามั่ว ๆ ไม่ได้นะ!” เฉินฮวนฮวนยืนอยู่ข้างเตียงพอดี เธอหยิบหมอนขึ้นมากอดไว้ด้านหน้าของตัวเอง เพื่อปกปิดผิวหนังเรือนร่างของตัวเอง

เฟิงหานชวนปิดประตูเรียบร้อย แต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน สาวเท้าก้าวไปหาเฉินฮวนฮวนทีละก้าว ๆ

เฉินฮวนฮวนถูกเบียดเข้าไปในมุมผนัง หลบหลีกยังไงก็หลบหลีกไม่พ้น

“เฟิงหานชวน ที่นี่คือบ้านตระกูลเฟิง ไม่ใช่อาณาเขตของคุณ ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉัน อย่ามาโทษฉันละกันว่าฉันตะโกนเสียงดัง!” เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้างมองไปยังผู้ชายตรงหน้า พร้อมกับพูดขู่ด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เธอไม่เชื่อ ว่าเฟิงหานชวนจะไม่ละอายแก่ใจจริง ๆ ถึงขนาดกล้ามาทำลวนลามกับหลานสะใภ้ตระกูลเฟิงเชียวเหรอ?

เพียงแต่ความถูกต้อง ความยุติธรรม ศีลธรรมและเกียรติยศก็ควรจะมีสักนิด

เฟิงหานชวนมองไปยังผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังโกรธลมออกหู แต่กลับรู้สึกว่าเธอน่ารักแทบใจละลาย ต่อให้เธอจะอยู่ในช่วงระเบิดอารมณ์อยู่ก็ตาม

เข้าโค้งตัวลงมา กักกันตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา กำราบเธอให้อยู่ในอาณาเขตที่เขาสร้างขึ้น

“เฉินฮวนฮวน ถ้าเรากำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม แล้วคุณตะโกนเรียกคนอื่นมา คุณคิดว่าคนที่รู้สึกอึดอัดมีแค่ผมเหรอ?” ในขณะที่เขาพูด มุมปากก็ได้กระตุกขึ้น เผยเสียหัวเราะเยาะเบา ๆ

“ฉันไม่มีวันจูบอย่างดูดดื่มกับคุณเด็ดขาด คุณบังคับฉัน ฉันไม่ได้ยินยอม ฉัน..........” เฉินฮวนฮวนกำลังอ้าปากโต้แย้ง แต่กลับถูกปิดปากไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว

คำพูดเมื่อสักครู่ ทำให้เธอนึกถึงค่ำคืนที่น่าหวาดกลัวในบลูส์คลับนั้น

หลิวตงรุ่ยบังคับฝืนใจเธอ เธอขัดขืนไม่ไหว เธอไม่ได้ยินยอม แต่สุดท้ายก็ถูกชิงความบริสุทธิ์แรกไป

ถ้ามีคนรู้เรื่องนี้เข้า เธอจะต้องถูกคนอื่นจับผิด ใช้ชีวิตอยู่ในวังวนแห่งความมืดมิดอย่างแน่นอน