อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 93

"ที่จริงคุณรังเกียจฉัน คุณคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับอาเหยี่ยนเพราะว่าฉันไม่บริสุทธิ์"

เฉินฮวนฮวนมองไปที่ชายตรงหน้าเธอด้วยสายตาที่แน่วแน่พร้อมกับน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอเดาไม่ผิดและไม่มีทางเดาผิด

"ไม่ใช่!"เฟิงหานชวนปฏิเสธทันที

เขายังพูดไม่ทันจบ แต่เฉินฮวนฮวนก็ชิงพูดเสียก่อน เธอยังคงพูดเหมือนกับว่าเขารังเกียจเธอมาก

"โอเค ฉันจะออกห่างจากอาเหยี่ยน แต่คงต้องรออีกครึ่งเดือนหลังจากนี้"เฉินฮวนฮวนสูดลมหายใจและพูดอย่างจริงจัง: "ฉันจะต้องเข้าฝึกในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันจะไปฝึกครึ่งเดือน และพรุ่งนี้ฉันต้องเตรียมสัมภาระแล้ว ตอนนี้ฉันเลยไม่มีเวลาไปหาห้องเช่า"

"ดังนั้น เฟิงหานชวน เมื่อฉันกลับมาจากค่ายฝึก ฉันจะออกไปหลังจากหาห้องเช่าได้ แบบนี้โอเคไหม?"

"แบบนี้คุณพอใจหรือยัง?”

เธอรู้สึกว่าเฟิงหานชวนพุ่งเป้ามาที่เธอตลอด มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะอยู่ในบ้านตระกูลเฟิงต่อไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอจะเข้าร่วมแข่ง และถ้าเธอออกมา และหลังจากที่เธอโด่งดังจนร่ำรวยแล้ว เธอก็จะสามารถจัดการกับคนตระกูลเฉินได้ด้วยตัวของเธอเองได้

ทั้งนายท่านเฟิง เฟิงเฉินเหยี่ยน เฉินนานาและแม่บ้าหลี่ ทุกคนปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี ที่จริงแล้วเธอค่อนข้างสบายใจที่จะอยู่ที่นี่

แต่เฟิงหานชวนไม่ยอมให้เธออยู่ต่อ

เนื่องจากเขาไม่อนุญาตให้เธออยู่ เธอก็ต้องออกไป ไม่เช่นนั้นคงจะเกิดความขัดแย้งมากมายขึ้นในอนาคต

เฟิงหานชวนตะลึง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เธอจะไปมะรืนนี้ แถมยังต้องออกไปเป็นเวลาครึ่งเดือน?

ยิ่งไปกว่านั้นหญิงเจ้ากรรมคนนี้ยังบอกว่าเมื่อเธอกลับมาจากค่ายฝึก เธอจะออกจากบ้านตระกูลเฟิง แถมยังมาถามเขาอีกว่าเขาพอใจหรือยัง?

"เฉินฮวนฮวน คราวหน้าเวลาที่ผมพูด คุณอย่าขัดจังหวะได้ไหม?"เฟิงหานชวนขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูโกรธเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปและคว้าหมอนจากแขนของผู้หญิงตรงหน้าทันที

เขาพยายามอดกลั้นอารมณ์โกรธไว้และโยนหมอนลงบนพื้น

ทันใดนั้นสายลมเย็นก็พัดผ่านร่างกายของเธอ เธอกอดตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"อาสาม คุณแก่กว่าฉันมาก ฉันคิดว่าการที่ฉันเรียกชื่อคุณคงไม่ดี ฉันตกลงที่จะไปแล้ว ดังนั้นช่วยโปรดกลับไปที่ห้องของคุณเถอะ"เฉินฮวนฮวนหลับตาลง น้ำเสียงของเธออ่อนลง ความสุภาพของเธอแสดงถึงความเหินห่าง

สำหรับเธออยู่ที่ไหนก็มีค่าเท่าเดิม เพราะอย่างไรเธอก็ไม่มีญาติอยู่แล้ว

เธอไม่ต้องการทะเลาะกับเฟิงหานชวนอีกแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยเกินไป ตั้งแต่มาที่บ้านตระกูลเฟิง ความขัดแย้งระหว่างเธอกับเฟิงหานชวนก็ไม่เคยหยุดเลย

เธอคิดว่าความเข้าใจผิดระหว่างพวกเธอนั้นได้รับการแก้ไขแล้ว และก็สามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขได้ แต่เฟิงหานชวนก็ยังคงไม่ปล่อยเธอ

"กลับห้อง? จะให้ผมไปไหน ที่นี่คือห้องของผม"เมื่อเห็นท่าทางของเฉินฮวนฮวนแล้ว เฟิงหานชวนก็รู้สึกไม่สบายใจ

เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้ว เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย ใบหน้าของเธอดูกระสับกระส่ายเล็กน้อย: "อาสาม ฉันสัญญาไปแล้วว่าจะออกไปจากที่นี่ คุณยังต้องการอะไรอีก?"

"ถัดไปเป็นห้องรับรองแขก ที่นี่คือห้องของผม บ้านหลังเก่าเองก็ไม่มีห้องของอาเหยี่ยน"เฟิงหานชวนจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาอย่างแน่วแน่

อยากวิ่งหนีเหรอ? ไม่มีทาง!

เขาจะบอกความจริงกับเธอตอนนี้

"อะไร?"เฉินฮวนฮวนขมวดคิ้วแน่นมากขึ้น ใบหน้าของเธอดูว่างเปล่า เธอไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่เฟิงหานชวนต้องการจะสื่อได้สักนิดเลย

นี่ไม่ใช่ห้องหอสำหรับอาเหยี่ยนหรอกเหรอ? ทำไมไม่มีห้องสำหรับอาเหยี่ยน?

"เฉินฮวนฮวน ที่นี่มันคือห้องของผม มันคือห้องหอของผมกับคุณตั้งแต่แรกแล้ว"ในที่สุดเฟิงหานชวนก็พูดออกมา

ในตอนนี้เฉินฮวนฮวนรู้สึกสับสนมากกว่าเดิม เธอคิดว่าเฟิงหานชวนรู้สึกร้อนรนมากจนเริ่มพูดเรื่องไร้สาระ?

"คุณคิดว่าครึ่งเดือนที่ฉันพูดไปเป็นข้ออ้างสำหรับการผัดวันประกันพรุ่งเหรอ?ฉันจะไปครึ่งเดือนจริงๆ แล้วอีกครึ่งเดือนถึงจะกลับมา คฤหาสน์ของแม่เองฉันก็ไม่ต้องการแล้ว แถมยังต้องผิดสัญญาระหว่างฉันกับนายท่านเฟิงอีก หรือคุณต้องการให้ฉันไปตอนนี้เลย? "

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงหานชวนถึงเลือดเย็นได้ขนาดนี้ ยอมทนหน่อยสักหน่อยก็ไม่ได้เหรอ?

เฟิงหานชวนกุมหน้าผากของเขา