อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 39

ฉันเดินลงมาด้านล่างที่ลานจอดรถ

"ขับรถดีดีนะ สเตฟานี่"

เค้าได้บอกกับฉันและฉันได้แต่อึ้งไป เพราะฉันไม่คิดว่าเขามารอฉันอยู่ที่ลานจอดรถ ฉันคิดว่าเค้าจะโกรธฉันและไม่ยอมมองหน้าฉันตลอดไปเสียอีก

"ลาก่อนค่ะคุณลีโอนาโด บลูส์"...

น้ำเสียงของฉันแหบแห้ง น้ำตาเจ้ากรรมคลอเบ้าแต่ยังไม่ไหลออกมา ฉันยิ้มน้อยๆให้กับเขา

เมื่อเดินเข้ามาภายในรถฉันฉันสตาร์ทรถและตอนนี้ฉันกำลังแน่นหน้าอกขณะขับรถออกจากอาคารสำนักงานสุดหรูหราแห่งนี้

น้ำตาของฉันเริ่มร่วงออกมาแล้วฉันก็ต้องกลั้นเอาไว้ แต่มันก็กลั้นไม่อยู่ และในไม่ช้าน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าจะร้องไห้ทำไมในเมื่อฉันเป็นคนปฏิเสธเค้าเอง

เค้าต้องการฉันอย่างชัดเจนแต่ต้องการในแบบของเขา

ส่วนฉันก็ต้องการในแบบของฉัน ความเป็นจริงฉันต้องการมากกว่านั้น

ฉันต้องการให้เขารักฉันในแบบที่ฉันเป็น ฉันปรารถนาในตัวเขา แต่เขาไม่สามารถให้ในสิ่งที่ฉันต้องการได้

ฉันต้องการเค้าเป็นแฟน ฉันต้องการแนะนำเขากับเพื่อนๆของฉัน

ฉันก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าฉันต้องการแบบนี้มาก่อนเพราะฉันเองก็ไม่เคยมีแฟน

แต่ถ้าฉันมีผู้ชายคนใหม่เข้ามาในชีวิตฉันก็ต้องการอวดแฟนกับคนอื่นได้ แต่นี่ไม่เลยเพราะต้องการเก็บเขาไว้ในที่ของเขา

ตอนนี้ฉันขับรถออกมาได้ ฉันเช็ดน้ำตาไม่อยากตามใจความรู้สึกของฉันอีกแล้ว ดวงใจที่มันกำลังอ่อนแอ และแล้วฉันก็จอดรถ

เมื่อมาถึงคอนโด ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปในคอนโดแล้วฟลุบลงบนเตียงกว้าง แล้วน้ำตาฉันมันก็พั่งพรูออกมา ฉันร้องไห้จนกระทั่งหลับ

สองสัปดาห์ผ่านไป

วันนี้เป็นฉันรับพระราชทานปริญญาบัตรในระดับปริญญาตรี ฉันแต่งตัวเรียบร้อย และถ่ายภาพกับเพื่อนเพื่อนในวันรับปริญญา

"ลูกสาวพ่อสวยจังเลย"...พ่อของฉันชื่นชม

พ่อเอามือทั้งสองข้างของท่านวางบนบ่าแล้วจับฉันถอยหลังไปแล้วกวาดตามองขึ้นๆลงๆ

"พ่อว่าลูกเหมือนไม่ดีใจที่เรียนจบนะ"...พ่อถามฉัน

"คุณพ่อคิดมากไปหรือเปล่าคะ...ลูกสาวของคุณพ่อมีความสุขดีนะคะ"...

ฉันบอกกับพ่อพร้อมกับยิ้ม แน่นอนว่าฉันกำลังโกหกพ่ออยู่

"ลูกใส่ชุดนี้แล้วดูดีมากเลย"..แม่ได้บอกกับฉัน

"ขอบคุณมากค่ะคุณแม่...เดี๋ยวเราไปถ่ายรูปตรงโน้นดีกว่านะคะ มีซุ้มสวยๆเยอะเลยคะ "

แล้วฉันกับครอบครัวก็ใช้เวลานานกว่าจะถ่ายรูปครบ แล้วพ่อกับแม่ก็กลับไปรอฉันที่คอนโด ส่วนฉันก็หอประชุมรอรับพระราชทานปริญญาบัตร