อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 40

งานเลี้ยงส่งบัณฑิต

หลังจากฉันเสร็จพิธีแล้วคืนนี้เป็นงานเลี้ยงส่งที่ทุกต้องแต่งตัวสวยมาในงานเลี้ยงค่ำคืนนี้

ฉันก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นเค้ายืนอยู่ในงานวันนี้ด้วย และเขาก็เดินตรงมาหาฉัน

"ยินดีด้วยนะครับคุณสเตฟานี่"...เขาพูดเมื่อเดินมาหาฉันแล้วอย่างนุ่มนวล

ฉันรู้สึกเป็นกระแสไฟฟ้าจากผิวกายของเขาที่มาส่งมายังผิวกายฉัน

"คุณลืมผมได้หรือยัง...?...ผมรู้นะหลายวันวันนี้คุณยังคงทุกข์ใจกับเรื่องของเรา"...นี่คือคำพูดที่ออกมาจากปากเค้า

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆเค้าจะมาง้อฉันกลับมาพูดแบบนี้ หรือเค้าต้องการอะไรจากฉันกันแน่ นี่คือคำถามที่วนลูปอยู่ในหัวฉัน

"วันนี้ฉันอาจจะลืมคุณไม่ได้..แต่สักวันฉันจะลืมคุณได้อย่างแน่นอนค่ะ..มันอาจจะไม่ง่ายเลยสำหรับสาวผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งที่เสียพรหมจรรย์ให้กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง...แล้วจะลืมมันไปได้ง่ายๆ...แต่ถ้าเกิดวันไหนฉันมีผู้ชายคนอื่น...ฉันคาดว่าฉันคงลืมคุณได้อย่างหมดหัวใจค่ะ...ตอนนี้ฉันก็ทำใจได้แล้ว 70% เหลืออีก 30% เท่านั้นเอง"...ฉันยิ้มเยาะให้กับเขา

"ผู้ชายคนนั้นที่คุณหมายถึงคือผู้ชายที่อยู่คอนโดเดียวกันกับคุณหรือเปล่า ?...ในตาของเขาดูเย็นและเยือกอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีว่าเพื่อนทางนั้นรอฉันอยู่"...เมื่อฉันชี้นิ้วไปเพื่อนทุกคนต่างโบกมือให้กับฉัน บางคนก็ส่งเสียงโห่ที่เห็นฉันคุยอยู่กับท่านประธานลีโอนาร์โด บลูส์

"เดี๋ยวก่อนสิผมยังคุยกับคุณไม่จบเลย"...เค้าพยายามรั้งฉันไว้

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะ...มันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว"....เมื่อพูดจบฉันก็หันหน้าเดินหนีเขาทันที

"ผมต้องการพบครอบครัวของคุณ"...เค้าพูดออกมา

ทำให้ฉันกำลังเดินอยู่หยุดเดินทันทีแล้วหันหลังกลับมามองเขาด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจและสงสัยเป็นที่สุด เมื่อฉันหยุดเดินเขาก็ก้าวเท้าเข้ามาหาฉัน