อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 75

ฉันกำลูกบิดเปิดประตูและเอาหลังพิงประตูอยู่ครู่หนึ่ง ฉันโกรธเหลือเกินน้ำตาร้อนๆร่วงลงมาตามแก้ม ฉันปัดทิ้งอย่างโกรธเกรี้ยว

"ทำไมฉันถึงได้โง่ขนาดนี้นะ...ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน...เจ็บปวดทั้งกายและใจ...ฉันแค่แอบหวังว่าจะเปลี่ยนเขาได้ ... เปลี่ยนมาเป็นคนปกติ ... มีรักแบบธรรมชาติแบบที่ควรจะเป็น ... แต่ไม่เลย ... ฉันไม่มีความสามารถมากพอ ... ฉันอาจจะเรียนได้เกรด 4 ... แต่ชีวิตจริงกับเขาคนนี้บทเรียนราคาแพงผลลัพธ์คือ 0 "...ฉันร้องไห้หลังพิงประตู

ตอนนี้ฉันไม่มีแรงฉันแล้ว ฉันได้แต่ปีนขึ้นเตียงไปนอนด้วยอาการเจ็บปวดอย่างแสนสาหัด

ฉันนั่งไม่ได้เพราะฉันเจ็บก้นมาก ฉันพยายามไม่ให้ตัวเองอ่อนแอ แต่มันก็อ่อนแอ

ตอนนี้ฉันไปไหนไม่ได้เลยนอกจากล้มตัวนอนฉันเจ็บมากถึงมากที่สุด ฉันปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจ ออกมาด้วยการร้องไห้อย่างรุนแรงกับหมอน

ฉันคิดอะไรอยู่นะทำไมถึงยอมให้เค้าทำแบบนี้กับฉันได้ ที่นี่มันมืดมนต์สำหรับฉันเกินไปแล้ว ฉันจะไม่ทนอยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว

เพราะอะไรกันทำไมฉันถึงไม่รักแซมหรือว่าไม่รักพี่โจนาธานทั้งที่เค้าก็ดีกับฉันมากมายและที่สำคัญเค้าก็ร่ำรวยพอๆกับลีโอนาโด้

เพียงแต่ลีโอนาร์โดเขาประสบความสำเร็จด้วยตัวเองส่วนคนอื่นเป็นทายาทเศรษฐี ทำไมฉันจะต้องรักคนใจร้ายคนโมโหร้ายแบบเค้าด้วยนะ

ฉันต้องไปจากที่นี่ทันทีที่ฉันมีแรง ที่นี่ไม่เหมาะกับฉันและฉันเองก็ไม่เหมาะกับเขา

ฉันคิดว่าควรที่จะไม่เจอเขาอีก ถ้าเขาปิดกั้นหน้าที่การงานของฉัน ฉันก็ควรกลับไปอยู่กับพ่อแม่ทำไร่ไถนาก็ย่อมได้ เรายังพอมีทางไปฉันได้แต่คิดพร้อมกับตัวอื่นร่ำไห้

ฉันได้ยินเสียงประตูเปิด ไม่ได้นะ ! เขามาที่ห้องนอนฉันจริงๆ

ตอนนี้เตียงก็ขยับยุบลงเพราะน้ำหนักของเค้ากดทับลงมาอยู่ด้านหลังของฉัน

"เงียบเถอะนะอย่าร้องเลยคนดี...ผมขอโทษ ! .....เขากระซิบ

ตอนนี้ฉันอยากจะหนีจากเขาไปอีกด้านของเตียง แต่ฉันทำไม่ได้ฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย ได้แต่นอนปวดแผลที่ก้น

"คุณอย่าต่อต้านผมเลย....กลับมาเป็นผู้หญิงของผมเถอะ ! เค้ากระซิบพร้อมกับดึงฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน

แล้วเค้าก็จมูกลงมากับเรือผมแล้วจูบไปตรงคอฉันอย่างถวิลหา

"อย่าเกลียด..อย่าโกรธผมเลยนะ"....เค้ากระซิบอย่างนุ่มนวล

ฉันจ้องไปที่ใบหน้าที่งดงามของเขา เขาไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย เขาจ้องตาฉันไม่กระพิบ และเราก็สบตากัน

"คุณสามารถเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมอยากให้เป็นได้....คุณคือคนพิเศษ "

"ฉันไม่สามารถเป็นอะไรๆของคุณได้คะ ฉันไม่เข้าใจ ฉันไม่ใช่คนประเภทที่เชื่อฟังคำสั่งใคร แล้วยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่มีวันยอมให้คุณทำแบบนั้นกับฉันอีกแล้ว และที่สำคัญกว่านี้ฉันคิดว่าฉันควรไปจากคุณ ถ้าคุณอยากจะปรับอยากจะฟ้องร้องดำเนินคดีตามกฎหมายเรื่องสัญญางานที่โรงแรมฉันยังไงก็ได้แล้วแต่คุณเลย !!! ยังไงฉันก็จะไปไม่มีอะไรที่รั้งฉันไว้กับคุณอีกต่อไปแล้ว ฉันเคยรักคุณ แต่วันนี้ฉันมั่นใจ 1,000,000% เลยว่าฉันเกลียดคุณ "

ฉันบอกกับเขาเสียงดังฟังชัด......ตอนนี้เค้าหลับตาลงเหมือนจะสำนึกผิด

"ก็ได้ถ้าคุณอยากจะไป ผมก็จะปล่อยให้คุณไป ผมมันไม่มีดีอะไรเลยสำหรับคุณ ผมก็แค่ผู้ชายชั่วเหมือนกับที่คุณด่าก็แค่นั้นเอง"...เขาประชดออกมา

"ขอบคุณล่วงหน้านะคะ คุณอนุญาตให้ฉันไปได้ ฉันจะออกไปจากบ้านคุณทันที ขอบคุณมากสำหรับประสบการณ์ที่แสนเจ็บปวดทั้งกายและจิตใจ " ฉันบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"คุณออกไปเถอะ ฉันจะแต่งตัวฉันขอความเป็นส่วนตัวหน่อยจะได้ไหม"...เสียงของฉันเรียบและว่างเปล่า

ฉันลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของทุกอย่างเท่าที่พอจะเก็บได้แล้วฉันก็เดินลงมาข้างล่างชำเรืองมองห้องโถงขนาดใหญ่และนึกไปถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าระหว่างฉันกับเขา